Νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι που να 'χω νιώσει και να μην μπορώ να το πω μ'έναν στίχο. Η Κ. έχει αντίρρηση όταν το κάνω, μου λέει "δε θέλω να μου πεις στίχο, πες μου πώς νιώθεις,με λέξεις". Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να κάνω τη διάκριση. Όπως παλιά με δυσκόλευε να διακρίνω την ιδανική ζωή μου απ'το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Ύστερα αποφάσισα πως είμαι far more interesting απ' αυτή τη μικροαστή τη Σώτη.
Τι έλεγα; Α, για τους στίχους. Ναι, που λες, αυτό του Δρογώση που δεν ξέρει αν έχει κάτι να μοιραστεί μου θυμίζει αυτό του Πορτοκάλογλου που δεν έχει να σου δώσει/ δεν του 'χει μείνει τίποτα. Αν και του Πορτοκάλογλου μου ακούγεται κάπως απολογητικό, σαν να λέει άμα είχα θα σου 'δινα, και δεν κατάλαβα, λογαριασμό θα δώσουμε; Μπορεί να 'χεις και να τα θες για την πάρτη σου, μη ζητάς συγγνώμη αγόρι μου.
Πήγα να πω πως το να μην έχεις να μοιραστείς δεν το λένε εγωισμό,το λένε εσωτερίκευση. Αλλά μετά θύμωσα μόνη μου σαν το ανέκδοτο με το γρύλο και μου 'ρθε να πω: δεν πα' να το λέτε όπως στο διάολο γουστάρετε, έχω βαρεθεί να ψάχνω τις λέξεις.
Κι επειδή λέγαμε και για στίχους, είναι κι εκείνος που λέει άσε να καώ όπως θέλω και να χρεωθώ.
5 σχόλια:
https://www.youtube.com/watch?v=wvKeX_DaO3Y
αυτό το λάθος μόνο μου ταιριάζει.
το θέμα είναι να μπορείς να ερμηνεύεις αυτό που νιώθεις μέσα σου. Τώρα αν θα είναι με στίχο, με ατάκα ή με εικόνα δεν έχει σημασία. Αρκεί να ακολουθεί πιστά το πρωτότυπο, το συναίσθημα ή την σκέψη σου δηλαδή.
ίντρεστινγκ το τραγουδάκι..πρώτη φορά ακούω κάποιον να το θέτει έτσι.
αγάπη,από λάθη άλλο τίποτα,αλλά άμα σου ταιριάζουν τι να κάνεις;; :Ρ
ναι,δεν έχει σημασία..νομίζω θα μπορούσα να κάνω ολόκληρες συζητήσεις μόνο με στίχους από τραγούδια!μουτς :*
έχεις αναφερθεί ξανά στη Σώτη. 'Ετυχε να την έχω καθηγήτρια. Ωραίο τυπάκι αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε, τί περισσότερο; Το μόνο καλό της, θεωρώ πως είναι το "εργοστάσιο μολυβιών" και τα "Κινέζικα κουτιά". Κλάσεις μπροστά από τα άλλα τα "αγαπησιάρικά" της.
Όσο για το μοίρασμα: δίνουμε κάθε φορά ότι θέλουμε, όσο θέλουμε σε όποιον γουστάρουμε, όπως γουστάρουμε είτε από τσιγκουνιά, γιατί ίσως δεν τα έχουμε πολλά είτε από επιλογή γιατί είμαστε εκλεκτικοί, γιατί δεν είναι κακό να μη θεωρούμε όλους, όσοι μας περιβάλλουν, άξιους των απαιτήσεών μας.
Υ.Γ: η εσωτερίκευση είναι εγωισμός, σχεδόν αυτισμός.
εμένα παλι μ'αρέσουν πολύ τα αγαπησιάρικά της -περα απ το "λίγο απ'το αίμα σου",αυτό το βρήκα τραγικό- γιατί μ'εκνευρίζει όταν πιάνει πολιτικά θέματα.
όσο για το μοίρασμα συμφωνώ απόλυτα.αλλά μου κάνει εντύπωση πως απ'αυτή την παράγραφο μετά λες ότι η εσωτερίκευση είναι σχεδόν αυτισμός...δεν είναι απλά το να κρατάς για τον εαυτό σου ό,τι δεν μπορείς/θες να δώσεις;
Δημοσίευση σχολίου