Η νονά μου δε με βλέπει συχνά, αλλά μου έπαιρνε δώρα στις γιορτές πάντα -μέχρι και πέρυσι.
Στο δημοτικό τρελαινόμουν για όλα τα ροζ πράγματα που έφταναν στο σπίτι μου με κούριερ. Ίσως και στο μισό γυμνάσιο. Κι ύστερα ήρθε η τρίτη γυμνασίου, η χρονιά που αγάπησα το μαύρο. Είχα σκουλαρίκι καρφί κι είχα 3 τρύπες στο δεξί αυτί και φορούσα τρία μαύρα κρικάκια. Και την επόμενη χρονιά ανακάλυψα και το μαύρο μολύβι για τα μάτια.
Η νονά τότε μου πήρε ένα φούξια μπουφάν. Εγώ το άλλαξα για μια ζιβάγκο ριγέ μαύρο με γκρι και για ένα παντελόνι μαύρο -που ήταν από ένα πολύ ωραίο απαλό και χοντρό ύφασμα. Κι όπως είναι μάλλον προφανές, τώρα χτυπάω λίγο το κεφάλι μου στον τοίχο γιατί I turned out pretty pink, κι ένα φούξια μπουφάν πολύ θα 'θελα να 'χω. Αλλά χαίρομαι που έχω αυτό το μαύρο παντελόνι -η μπλούζα έχει χαλάσει- γιατί είναι το πιο στενό μου παντελόνι κι όποτε κουμπώνει νιώθω πως μ' αγαπάω λίγο παραπάνω κι είναι περίεργο αυτό το παντελόνι να με κάνει να μ' αγαπάω γιατί εκείνο το κορίτσι που το διάλεξε, δεν αγαπούσε και πολύ τον εαυτό της.
Και τώρα τους χειμώνες φοράω το παντελόνι γιατί είναι ζεστό και μου πάει και φούξια μπουφάν δεν έχω, έχω μωβ όμως κι αυτό είναι close enough. Και μ' αρέσει να θυμάμαι πως κάποτε ήμουν το κορίτσι που δεν ήθελε ροζ μπουφάν.
Και κατά βάθος, ποτέ δεν έπαψα να είμαι αυτό το κορίτσι.
Όπως και τα διάφανα κρίνα, είπαμε είναι κάποια πράγματα που δε φεύγουν από πάνω μας.
Κι ας θα 'θελα να χω ένα φούξια μπουφάν.
Κι ας ακούω και μαραβέγια και soko κι άλλες χαζοχαρουμενιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου