Χτες πριν κοιμηθώ έφτιαξα ένα ολόκληρο κείμενο στο μυαλό μου και είπα πως δε χρειάζεται να το γράψω, θα το θυμάμαι το πρωί. Προφανώς δεν το θυμάμαι, δε θυμάμαι καν τη γενική ιδέα. Κι απ' όλα τα πράγματα που σου προκαλούν την αίσθηση του ανικανοποίητου, αυτό είναι απ' τα χειρότερά μου.
Θυμάμαι μόνο πως ήταν κάτι ευχάριστο, πως ήταν κάτι που το σκέφτηκα κι ύστερα μπορούσα να κοιμηθώ ήσυχη. Θυμάμαι πως σε σκεφτόμουν πιο πριν και κάπως είχα βουρκώσει, αλλά δεν έκλαψα, δε δάκρυσα καν, έχω καιρό να κλάψω. Για σένα δηλαδή, γιατί γενικά κλαίω.
Κλαίω που θα φύγει η φίλη μου και νιώθω μόνη, χωρίς να είμαι μόνη.
Νιώθω τόσο μόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου