white christmas *

Άκουσα το ξυπνητήρι. Προσποιήθηκα φωνή όχι αγουροξυπνημένη,όχι χανγκοβεριασμένη κι όχι βραχνιασμένη κι έκανα το τηλεφώνημα που έπρεπε. Ξανακοιμήθηκα.

Ξύπνησα όταν ήμουν έτοιμη να ξυπνήσω,βραχνιασμένη παρόλα αυτά. Τα κάμελ.

Ντύθηκα πολύ πολύ ζεστά και βγήκα να κάνω τις δουλειές μου.
Έστριψα αριστερά στην Εγνατία για να πάρω λεωφορείο. Περπάτησα 20 μέτρα κι αποφάσισα πως λεωφορείο δε θέλω να πάρω. Θέλω να περπατήσω στο κρύο και να πέφτει το χιόνι πάνω μου και να χαίρομαι σαν παιδάκι.

Κι έτσι περπάτησα προς τα δεξιά στην Εγνατία,χαμογελούσα τόσο που φαινόντουσαν τα δόντια μου και κοιτούσα τους περαστικούς στα μάτια. Όλοι κρύωναν, άλλοι ήταν ενθουσιασμένοι σαν εμένα, άλλοι είχαν βλέμμα ταλαιπωρημένο και ξεπαγιασμένο. Εγώ περπάτησα και με τα δύο αυτά βλέμματα,διαφορετικές ώρες της μέρας. Για μεγάλο κομμάτι της διαδρομής μίλησα στο τηλέφωνο με τη σοφή μου φίλη κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γελάσω μια στιγμή κοιτώντας μια κοπέλα στα μάτια,αυτό είχε πολλή πλάκα.

Χρόνια τώρα ήθελα να δοκιμάσω αυτό το pumpkin spice latte που πίνουν σ'όλες τις αμερικάνικες σειρές τα χριστούγεννα και κάπως έτσι κατάλαβα πως δεν έχει σταρμπακς ο βόλος. Δηλαδή το ήξερα,αλλά δε με πείραζε.Αλλά τα σταρμπακς είναι απ'αυτά τα πράγματα που θες να υπάρχουν στην πόλη σου όχι επειδή θα σου αλλάζουν την κάθε σου μέρα,αλλά θες να ξέρεις πως αν κάποια στιγμή τα θελήσεις,θα είναι εκεί. Όπως τα πάρκα ή οι παραλίες ή τα μαγαζιά με πανέμορφα και πανάκριβα παπούτσια.Τέλος πάντων pumpkin spice δεν είχε, είχε όμως gingerbread latte κι ήταν ό,τι πιο νόστιμο εκείνη την ώρα.

Και κατέβαινα τη Ναυαρίνου, το μέρος που ο κόσμος πάει για να ξεπαγιάσει, κι έπινα το ζεστό μου καφεδάκι και το χιόνι μου χτυπούσε τα μούτρα, και ενώ σκεφτόμουν πως το χιόνι μου χτυπάει τα μούτρα έκανα τρομερά πρόστυχους συνειρμούς,πράγμα totally expected,αλλά από ποιους ήταν expected? Σκέφτηκα λοιπόν πως κάποιοι άνθρωποι με ξέρουν πολύ καλά και κάποιοι καθόλου και πως είμαι πολύ χαρούμενη και για τα δύο.

Ύστερα κοίταξα τις πολύχρωμες,παμπάλαιες πολυκατοικίες και το χιόνι πάλι μου χτυπούσε τα μούτρα κι ήταν σαν χάδι κι είναι οξύμωρο κάτι να σε χτυπάει και να 'ναι σα χάδι κι αν δεν είναι οξύμωρο τότε είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να φανταστώ. Κι έτσι όπως έπεφτε το χιόνι -με βία ή και χωρίς- στη Ναυαρίνου, έτσι σκέφτηκα πόση ευγνωμοσύνη νιώθω γι αυτή την πόλη, σκέφτηκα πως ναι,μπορεί να είναι στενάχωρο να φεύγεις από ένα σπίτι που έμεινες τόσα χρόνια και που είναι δικό σου μόνο και που κάθε γωνία του μυρίζει σαν εσένα και σαν όσους πέρασαν από κει, δε μυρίζει μανούλα,δε μυρίζει σουπλίν,δε μυρίζει αθωότητα, μυρίζει αλκοόλ και τσιγάρα και σεξ,και ναι, είναι στενάχωρο να το αφήνεις, αλλά το αφήνεις για τη θεσσαλονίκη.

Ο Βόλος είναι ωραίος και τον αγαπώ.
Η Θεσσαλονίκη όμως...είμαι ερωτευμένη μαζί της.

Το σπίτι θα μου λείψει πολύ.
Θα μου λείψει το τραπέζι στο παράθυρο, η βιβλιοθήκη στη γωνία, το κρεβάτι με το αυτοσχέδιο κεφαλάρι, το τρομακτικό μήνυμα πίσω απ'την πόρτα, η βρύση της κουζίνας που δεν έχει ζεστό νερό και δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να το διορθώσω, η κουρτίνα του μπάνιου που είναι διάφανη με φουξ -ΦΟΥΞ- σχέδια και αλήθεια θα μου λείψει η μυρωδιά του.

Αλλά στη Θεσσαλονίκη θα 'χω για σπίτι μια πόλη ολόκληρη.

*προφανώς έκανα πρόστυχο συνειρμό για το white christmas, αν με ξέρετε,το ξέρατε.

σέιντς οφ γκρέυ*

Η φάση δεν είναι ναι ή όχι. Οι άνθρωποι δεν είναι ή απολύτως συντηρητικοί ή όπου τους πάει ο άνεμος. Προφανώς κάποιοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, αλλά όχι η πλειοψηφία -τουλάχιστον έτσι (θέλω να) πιστεύω.

Η αλήθεια είναι πως μάλλον δείχνω να μην έχω και πολλά όρια κι αυτό ίσως είναι κάποιου είδους γοητεία, είμαι reckless σε κάποια θέματα, αλλά μέχρι ένα σημείο. Και το σημείο αυτό δεν είναι το ίδιο κάθε φορά αλλά έχει ξεκάθαρο ορισμό: μέχρι το σημείο που θέλω. Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε πως δεν έχω σταθερά όρια, έχω όμως μεταβλητά, τα μεταβάλλω όπως θέλω, όποτε θέλω, αλλά γενικά υπάρχουν.

Απλά δεν είναι εκεί που τα 'χουν οι περισσότεροι άνθρωποι, δηλαδή ούτε στο απολύτως συντηρητική ούτε στο όπου φυσάει ο άνεμος. Αν δηλαδή ήταν δελτίο καιρού θα ήταν "οι άνεμοι θα πνέουν δυτικοί στα 3 μποφόρ,ο καιρός γενικά αίθριος, πιθανές καταιγίδες". Ούτε άσπρο -που καθόλου δε συμπαθώ- ούτε μαύρο -που λατρεύω. Γκριζάκι. Έλα τώρα ρε συ, λες και δεν ξέρεις πόσο λατρεύω το γκρίζο.

Φυσικά κι έχω όρια.
I know where to draw the line.
Απλά συνήθως δεν είναι κόκκινη γραμμή.
Είναι μάλλον ροζάκι.


*αυτό το γραψα με ελληνικά γιατί λυπήθηκα τα 15χρονα που θα γκουγκλάραν το φιφτυ σέιντς οφ γκρέυ για να καυλώσουν και θα πέφτανε σε τουτο δω το ροζ μπλογκ. πάντως σ'αυτά τα 15χρονα θα λεγα "δείτε το secretary, ειλικρινά πόσο καλύτερο μπορεί να ναι αυτό το φιφτυ σέιντς οφ γκρέυ; μιλάμε για τζέιμς σπέιντερ στα νιάτα του,να σε κοιτάει και να λες yes,sir."
το τραγουδάκι για το υστερόγραφο:

I keep a close watch on this heart of mine

Ή με άλλα λόγια, όπως διάβασα κάπου: yes,I am single and you have to be fucking amazing to change that.

you look like my next mistake

για όλα τα τραγούδια υπάρχει η σωστή ώρα!

'Cause we're young and we're reckless
We'll take this way too far
It'll leave you breathless
Or with a nasty scar
Got a long list of ex-lovers
They'll tell you I'm insane
But I've got a blank space, baby
And I'll write your name

YΓ αν δεν ήταν η Λορέλ, δε θα είχα ακούσει ποτέ Taylor Swift. Ε μα αν είναι δυνατόν.

a person person

-Are you a cat or dog person?

-I'm a person person.

(Michael Malarkey)

Thursday never looking back

Οι Πέμπτες είναι πολύ ιδιαίτερες. Έχουν το ίδιο βαρύ πρόγραμμα με τις Τρίτες, όμως είναι χειρότερες γιατί πλησιάζει το τέλος της βδομάδας κι είμαι ήδη κουρασμένη. Οπότε οι Πέμπτες είναι δύσκολες και πάρα πολύ γεμάτες.

Σήμερα πήγα στα μαθήματά μου, στο κενό ανάμεσά τους ασχολήθηκα με μια εργασία και στο απογευματινό μάθημα τα πήγα πολύ καλά. Χάρηκα γι αυτό το τελευταίο γιατί έτυχε να 'χω χάσει κάποια μαθήματα απ'το συγκεκριμένο και σήμερα περίμενα να πάω και να μην καταλαβαίνω τίποτα. Μου πέρασε δε απ'το μυαλό να μην πάω για να γλιτώσω το disappointment. Aλλά μετά πείσμωσα και πήγα. Και απαντούσα και ερωτήσεις :D Τέλεια.

Γύρισα σπίτι, λοιπόν, στις 9, άπλωσα τα ρούχα στα καλοριφέρ και το σπίτι μύρισε ωραία, ύστερα έφτιαξα ζεστό κακάο -που είναι η αγαπημένη μου μορφή επιβράβευσης/ανακούφισης- μετά έκανα και μπάνιο με το τέλειο σαπούνι και έβαλα και την τέλεια κρέμα -ευχαριστώ τη μαμά του Σ. γι αυτό το σετάκι σαπούνι/κρέμα/σφουγγάρι, μου τα πήρε επειδή φιλοξένησα τον γιο της,πόσο θεά;

Και τώρα για να ολοκληρωθεί η χαλάρωση ακούω Rammstein.
Είμαι περίεργο παιδί.

The Pretender

Απ' όλες τις κατηγορίες ανθρώπων, η χειρότερη μου είναι οι υποκριτές. Κι απ'αυτούς οι χειρότεροι μου είναι οι καθώς πρέπει. Οι υπεράνω, οι "εγώ τα κάνω ΟΛΑ σωστά".Και μάλιστα αυτοί που δεν τους αρκεί που υποκρίνονται όλη αυτή την τελειότητα αλλά έχουν και την προσδοκία, για να μην πω την απαίτηση, να έχουν όλοι την τέλεια άποψη γι αυτους. Λες και την υστεροφημία τους θα την πάρουν στα αλήθεια μαζί τους.

Γιατί να έχουν όλοι ρε φίλε την τέλεια άποψη για σένα ό,τι στο διάολο και να κανεις; ποτέ δεν πλήγωσες εσύ κανέναν; ποτέ δεν αδίκησες; ποτέ δε φέρθηκες απλά σαν μαλάκας;

Άλλα το πιο ενοχλητικό από όλα είναι αυτή η πλαστική ευγένεια, αυτό που θέλουν να σε κάνουν χίλια κομματάκια αλλά αντ'αυτού θα χαμογελάσουν με ανωτερότητα και θα σε δικαιολογήσουν με κατανόηση για τη συμπεριφορά σου γιατί ποιος ξέρει ποσό δύσκολη ζωή είχες ή γιατί τόσα ξερεις τόσα λες ή γιατί μπορεί να χεις περίοδο ρε παιδί μου.

Λοιπόν δεν παίζει να υπάρχουν πιο καταπιεσμένοι εγκέφαλοι από τους δικούς τους. Αν όλοι αυτοί οι καθώς πρεπει άνθρωποι που εφαρμόζουν στη ζωή τους όλους τους κανόνες του πολιτικαλ κορρεκτ,αν ξεζιπαρουν το μυαλό τους,αν πατήσουν extract here,θα γεμίσει ο τόπος ανθρωπάκια με καραμπίνες να μας κυνηγάν να μας σκοτώσουν.

ΥΓ1 δεν τα λέω γιατί είμαι καλύτερη, καμία καουρα δεν έχω να συγκριθω με κανέναν. Ούτε γιατί είμαι απολύτως ηθική. Εγώ, αν θες, είμαι ανήθικη. Άλλα ως προς αυτό, είμαι απολύτως ειλικρινής.

ΥΓ2 Εγώ πάντως μια φορα, ούτε οργασμό δεν έχω προσποιηθεί. Αυτοί, αν θέλουν, προσποιουνται αγάπες ολόκληρες.

you sexy little thang

we gonna party like it's yo birthday.

again.

προσεχώς

:D

23

Είναι περίεργες αυτές οι μέρες.
Δεν είναι άσχημες,μόνο περίεργες.
Τη μία στιγμή νιώθω κάπως πολύ συγκεκριμένα
και την επόμενη δεν είμαι καθόλου σίγουρη
για τίποτα.
Όλες όμως τις στιγμές νιώθω κάτι που νομίζω πως ποτέ δεν το 'χω ξανανιώσει.
Νιώθω in control.
Έτσι in control ήμουν και τη στιγμή, στις 00:05
που μου χτύπησαν το θυροτηλέφωνο και μου έκαναν έκπληξη.
Κι άρχισα να τρέμω και μου ήρθε να κλαίω από χαρά
κι η καρδιά μου χτυπούσε πολύ πολύ δυνατά.
Και κάτι τέτοια είναι η ανταμοιβή μου για όλη αυτή τη χαζή αισιόδοξη στάση μου, γι αυτό που πιστεύω πως ό,τι καλό κάνεις σου γυρίζει πίσω, κάπως έτσι με επιβεβαιώνω και συνεχίζω, γιατί, δεν μπορεί, για να 'χεις τόσο καλούς φίλους κάτι θα 'χεις κάνει σωστά.

ΥΓ μ'αρέσει το 23. είναι και πρώτος αριθμός.μ'αρέσουν οι πρώτοι αριθμοί. έχουν χαρακτήρα.