white christmas *

Άκουσα το ξυπνητήρι. Προσποιήθηκα φωνή όχι αγουροξυπνημένη,όχι χανγκοβεριασμένη κι όχι βραχνιασμένη κι έκανα το τηλεφώνημα που έπρεπε. Ξανακοιμήθηκα.

Ξύπνησα όταν ήμουν έτοιμη να ξυπνήσω,βραχνιασμένη παρόλα αυτά. Τα κάμελ.

Ντύθηκα πολύ πολύ ζεστά και βγήκα να κάνω τις δουλειές μου.
Έστριψα αριστερά στην Εγνατία για να πάρω λεωφορείο. Περπάτησα 20 μέτρα κι αποφάσισα πως λεωφορείο δε θέλω να πάρω. Θέλω να περπατήσω στο κρύο και να πέφτει το χιόνι πάνω μου και να χαίρομαι σαν παιδάκι.

Κι έτσι περπάτησα προς τα δεξιά στην Εγνατία,χαμογελούσα τόσο που φαινόντουσαν τα δόντια μου και κοιτούσα τους περαστικούς στα μάτια. Όλοι κρύωναν, άλλοι ήταν ενθουσιασμένοι σαν εμένα, άλλοι είχαν βλέμμα ταλαιπωρημένο και ξεπαγιασμένο. Εγώ περπάτησα και με τα δύο αυτά βλέμματα,διαφορετικές ώρες της μέρας. Για μεγάλο κομμάτι της διαδρομής μίλησα στο τηλέφωνο με τη σοφή μου φίλη κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γελάσω μια στιγμή κοιτώντας μια κοπέλα στα μάτια,αυτό είχε πολλή πλάκα.

Χρόνια τώρα ήθελα να δοκιμάσω αυτό το pumpkin spice latte που πίνουν σ'όλες τις αμερικάνικες σειρές τα χριστούγεννα και κάπως έτσι κατάλαβα πως δεν έχει σταρμπακς ο βόλος. Δηλαδή το ήξερα,αλλά δε με πείραζε.Αλλά τα σταρμπακς είναι απ'αυτά τα πράγματα που θες να υπάρχουν στην πόλη σου όχι επειδή θα σου αλλάζουν την κάθε σου μέρα,αλλά θες να ξέρεις πως αν κάποια στιγμή τα θελήσεις,θα είναι εκεί. Όπως τα πάρκα ή οι παραλίες ή τα μαγαζιά με πανέμορφα και πανάκριβα παπούτσια.Τέλος πάντων pumpkin spice δεν είχε, είχε όμως gingerbread latte κι ήταν ό,τι πιο νόστιμο εκείνη την ώρα.

Και κατέβαινα τη Ναυαρίνου, το μέρος που ο κόσμος πάει για να ξεπαγιάσει, κι έπινα το ζεστό μου καφεδάκι και το χιόνι μου χτυπούσε τα μούτρα, και ενώ σκεφτόμουν πως το χιόνι μου χτυπάει τα μούτρα έκανα τρομερά πρόστυχους συνειρμούς,πράγμα totally expected,αλλά από ποιους ήταν expected? Σκέφτηκα λοιπόν πως κάποιοι άνθρωποι με ξέρουν πολύ καλά και κάποιοι καθόλου και πως είμαι πολύ χαρούμενη και για τα δύο.

Ύστερα κοίταξα τις πολύχρωμες,παμπάλαιες πολυκατοικίες και το χιόνι πάλι μου χτυπούσε τα μούτρα κι ήταν σαν χάδι κι είναι οξύμωρο κάτι να σε χτυπάει και να 'ναι σα χάδι κι αν δεν είναι οξύμωρο τότε είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να φανταστώ. Κι έτσι όπως έπεφτε το χιόνι -με βία ή και χωρίς- στη Ναυαρίνου, έτσι σκέφτηκα πόση ευγνωμοσύνη νιώθω γι αυτή την πόλη, σκέφτηκα πως ναι,μπορεί να είναι στενάχωρο να φεύγεις από ένα σπίτι που έμεινες τόσα χρόνια και που είναι δικό σου μόνο και που κάθε γωνία του μυρίζει σαν εσένα και σαν όσους πέρασαν από κει, δε μυρίζει μανούλα,δε μυρίζει σουπλίν,δε μυρίζει αθωότητα, μυρίζει αλκοόλ και τσιγάρα και σεξ,και ναι, είναι στενάχωρο να το αφήνεις, αλλά το αφήνεις για τη θεσσαλονίκη.

Ο Βόλος είναι ωραίος και τον αγαπώ.
Η Θεσσαλονίκη όμως...είμαι ερωτευμένη μαζί της.

Το σπίτι θα μου λείψει πολύ.
Θα μου λείψει το τραπέζι στο παράθυρο, η βιβλιοθήκη στη γωνία, το κρεβάτι με το αυτοσχέδιο κεφαλάρι, το τρομακτικό μήνυμα πίσω απ'την πόρτα, η βρύση της κουζίνας που δεν έχει ζεστό νερό και δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να το διορθώσω, η κουρτίνα του μπάνιου που είναι διάφανη με φουξ -ΦΟΥΞ- σχέδια και αλήθεια θα μου λείψει η μυρωδιά του.

Αλλά στη Θεσσαλονίκη θα 'χω για σπίτι μια πόλη ολόκληρη.

*προφανώς έκανα πρόστυχο συνειρμό για το white christmas, αν με ξέρετε,το ξέρατε.