Όταν ήμουν μικρή και η μαμά μου διάβαζε βιβλία -η μαμά μου πάντα διαβάζει βιβλία και την αγαπώ (και) γι αυτό- εγώ εστίαζα στα φόντο της σελίδας κι έτσι έβλεπα τα σχέδια που σχηματίζονταν από τα κενά ανάμεσα στις λέξεις. Συνήθως ήταν ακανόνιστα, όπως είναι λογικό εξάλλου, όμως άλλες φορές ταίριαζαν τα κενά και έφτιαχναν ποτάμια -λογικό κι αυτό, αρκεί να είναι διαγώνια το ένα από το άλλο- μέχρι και πρόσωπα -αυτό καθόλου λογικό, αλλά είμαι ένα παιδί που βλέπει ανθρώπους παντού, στα τεστ με τις μουτζούρες μελάνης και σε όλα τα σύννεφα. Κι είχα αυτή την εντύπωση πως τα σχέδια που σχηματίζονται σε κάθε σελίδα, λένε κι αυτά την ιστορία που γράφουνε τα γράμματα.
Αυτό απλά ήθελα να το γράψω για να μην το ξεχάσω μεγαλώνοντας.
Να μην ξεχάσω πως τα κενά δεν είναι κενά εκτός κι αν θες.
Αν δε θες, τα κενά είναι γεμάτα.
4 σχόλια:
γειά σου φι λε να δα
(λε) να φι δα
νι φα δα
εβριθινγκ χιαρ σο φαμιλιαρ
σι γιου ατ ναυαρινου μειμπι?
πσσσσς προσκυνώ τον τρόπο που έβγαλες νιδάφα απ τη φιλενάδα!
γιες,φαμιλιαρ ιζ γουατ καμς του μαιντ γουεν αι ρηντ γιορ μπλογκ του :)
ναυαρίνου ολ δε γουέυ!
Ακόμη και σήμερα, όταν τα μάτια κάνουν πουλάκια απ' τις πολλές γραμμές, όταν η αφαιρείται ο νους ενώ τα μάτια είναι ακόμη εκεί, τα βλέπω. Η διαφορά είναι ότι παλαιότερα έπαιζα με το μυαλό με σχήματα, ενώ τώρα μοιάζουν με απλές παχιές κενές γραμμές. Ν' ανησυχήσω? :)
να μην ανησυχήσεις καθόλου,αλλά να θυμάσαι πως οι γραμμές είναι κενές μόνο άμα θέλουμε ;)
Δημοσίευση σχολίου