Κάθε φορά που διαφωνούμε σ' αγαπάω και λίγο παραπάνω.

τα καλαμάκια vol 2

Σήμερα ήρθε στο σπίτι για καφέ η σοφή μου φίλη.
Είχε πολλούς μήνες να συμβεί αυτό, γιατί δε μένει πια εδώ κι έτυχε να βρισκόμαστε περισσότερο στη δική της πόλη. Άρα πολύ χάρηκα που ήρθε για καφέ η σοφή μου φίλη :)

Πήγαμε στην κουζίνα, εκείνη έφτιαξε φραπέ κι εγώ κρύο κακάο με κανέλα (ναι, σ' όλα τα ροφήματα βάζω κανέλα). Τα βάλαμε σε ποτήρια με παγάκια κι ύστερα ανοίξαμε το ντουλάπι και πήραμε τα δύο τελευταία καλαμάκια απ τη συσκευασία.

Ηθικό δίδαγμα;
Αφού τα καλαμάκια είναι μονάδα μέτρησης του χρόνου κι αφού τα καλαμάκια άρχισαν με μένα να πίνω μόνη μου καφέ και τέλειωσαν με μένα και τη σοφή μου φίλη να πίνουμε καφέ και κακάο, άρα τα καλαμάκια δεν εξαρτώνται από κανέναν γκόμενο, εξαρτώνται από μένα κι από τους φίλους μου. Άρα ο χρόνος δε μετριέται με κανέναν γκόμενο, ο χρόνος μετριέται με μένα και με τους φίλους μου (και με κάποια βιβλία και κάποια σιντί).

Μπορεί να μη φαίνεται τώρα πόση σημασία στ' αλήθεια έχει αυτό που έγινε σήμερα, αλλά εγώ όταν αντίκρισα τη συσκευασία με τα δύο μόνο καλαμάκια, ένιωσα σα να φυγε μια πέτρα που με πλάκωνε.

ΥΓ νιώθω την ανάγκη να εξαιρέσω τους γκόμενους που είναι οι καλύτεροί σου φίλοι γιατί,ε, γιατί πρέπει να τους εξαιρέσω πώς να το κάνουμε; :Ρ

Όλες οι φωτογραφίες μας είναι θολές ή κουνημένες.
Και βρίσκω μια λυρικότητα σ' αυτό.

το κόκκινο φουστάνι

Το ξέρω ότι είναι της αρβανιτάκη το τραγούδι, αλλά το 'χω συνδυάσει με τη φωνή του και μου πάει περισσότερο να το λέει άντρας. Οπότε πάρτε το κόκκινο φουστάνι από νταλάρα.

Αλλά άλλο ήθελα να πω.
 Ήθελα να πω για το κόκκινο φουστάνι μου, που το φόρεσα σήμερα πρώτη φορά για φέτος.
Και σηματοδοτεί το καλοκαίρι :)
Και το λατρεύω.
Κι όταν το φοράω, με λατρεύω.

όχι εγώ, ο Márquez

ΥΓ: Πέρα απ' όλη την ρομαντζάδα της υπόθεσης, αυτή η εικόνα με ενοχλεί πολύ, όχι επειδή τα παιδιά κρατιούνται, καλά κάνουν. Αλλά είναι και τα δύο χέρια αριστερά. Δηλαδή, ρε φωτογράφε. Ρε φωτογράφε!

afternoon

Χτες το πρωί έκανα πράγματα και είχε ζέστη κι ένιωσα μια εξάντληση χωρίς να 'χω κουραστεί στ' αλήθεια τόσο πολύ.

Βέβαια περπατάω πολύ κάθε μέρα, οπότε το "τόσο πολύ" είναι υποκειμενικό γιατί ποτέ δε θα κουραζόμουν με το καθημερινό μου περπάτημα, αλλά κάποιος άλλος ίσως και να κουραζόταν.
Γιατί κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά, ούτε που ξέρω, αλλά τέλος πάντων, μ' αρέσει το περπάτημα, αυτό είναι το θέμα.
Αλλά χτες κουράστηκα γιατί είχε και ζέστη και σχεδόν σε καμία περίπτωση δε μ' αρέσει να ιδρώνω.

Γύρισα σπίτι που λες το μεσημέρι για μένα, απόγευμα για την Ε., γιατί εκεί στο Παρίσι όταν λένε μεσημέρι εννοούνε όντως το μεσημέρι. Κι εγώ το 4μμ δε θα το λεγα μεσημέρι αλλά ούτε απόγευμα θα το 'λεγα. Για κάτι τέτοιες ώρες χρειαζόμαστε λέξεις όπως afternoon. Θα μου πεις υπάρχει το απομεσήμερο αλλά το απομεσήμερο δεν είναι μια καθημερινή λέξη, είναι μια λέξη που περιμένεις να διαβάσεις περισσότερο απ' όσο να ακούσεις. Τέλος πάντων, η ώρα ήταν περίπου 4 μετά μεσημβρίας, η Ε. ήταν στη δουλειά κι εγώ ήμουν κουρασμένη κυρίως απ' τη ζέστη.

Και αφού τα είπαμε λίγο, της είπα
-Σκέφτομαι μήπως κοιμηθώ;
-Ναι! Η απάντηση σ' αυτή την ερώτηση είναι πάντα ναι.

Κι έτσι κοιμήθηκα χτες το μεσημέρι κι αν το ξερε η μάνα μου θα αναρωτιόταν αν αρρώστησα γιατί κοιμάμαι πάρα πολύ σπάνια τα μεσημέρια. Κοιμήθηκα χτες όμως. Και σήμερα όταν ένιωσα μια κούραση το απομεσήμερο, ξάπλωσα και δεν κοιμήθηκα, ξάπλωσα όμως και τεντώθηκα κι ένιωσα καλύτερα.

Γιατί φυσικά κι έχει δίκιο η Ε.
Όταν θες να ξαπλώσεις και μπορείς να ξαπλώσεις, να ξαπλώνεις.

Μ'αρέσει πολύ εδώ.
Μ'αρέσει η ησυχία, μ'αρέσει η ένταση που έχει το φως τα βράδια, μ' αρέσει ο άερας όταν είναι δροσερός, μ' αρέσουν ένα σωρό πράγματα.
Κι όμως μάλλον δε θα με πειράξει πολύ να φύγω.
Δεν ξέρω, έχεις νιώσει ποτέ πως κουράστηκες να χαιρετάς κόσμο;
Πάω κάπου ένα χιλιόμετρο μακριά και σταματάω 5 φορές κάποιον να χαιρετίσω.
Κουράστηκα τόσο πολύ να χαμογελάω και να ρωτάω τι κάνουν άνθρωποι που δε με νοιάζουν καθόλου.

Θα έμενα εδώ μάλλον.
Αρκεί να φευγαν όλοι οι γνωστοί μου.