Crash into me

Έχεις νιώσει ποτέ ότι κοντεύεις να τρακάρεις;
Και να βλέπεις την καταστροφή να έρχεται και να κοκαλώνεις
και να περιμένεις να ακούσεις το μπαμ
κι ύστερα τελευταία στιγμή
να στρίβεις;
Έστριψα :)

ΥΓ η μόνη μέρα που θα ξυπνήσεις πιο νωρίς απ όσο έπρεπε είναι εκείνη η μέρα που θα παρακαλάς τον εαυτό σου να παραμείνεις κοιμισμένη λίγο ακόμα, απλά για να μην έχεις τις αισθήσεις σου.

ΥΓ2 το τραγούδι του τίτλου είναι αυτό  και η ετικέτα Grey's Anatomy υπάρχει γιατί τα επεισόδιά τους είναι πάντα τίτλοι τραγουδιού(όπως και οι αναρτήσεις σ'αυτό το μπλογκ συνήθως), κι από κει έμαθα κι αυτό το τραγούδι (που δε με τρελαίνει καθόλου σαν τραγούδι αλλά τώρα ταίριαζε η παρομοίωση)

here's the thing

Σκέφτομαι αν ισχύει αυτό που είχε πει η Άντισον, ότι "when you're obsessing with something like that, there is generally a reason" ή αν παρα-δίνουμε πολλή σημασία στο ένστικτό μας.

Αλλά είμαι άνθρωπος που δε λέει φράσεις όπως "παρα-δίνω σημασία στο ένστικτό μου".
Είμαι άνθρωπος που βασίζεται στο ένστικτό του.
Κι όταν νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά, είμαι σίγουρη πως κάτι στ' αλήθεια,δεν πάει καλά.
And generally, I 'm right.

Lately

Σκέφτηκα πολλά να γράψω όσο ήμουν στη Θεσσαλονίκη.
Έκανα αυτά τα, παραδοσιακά πλέον, μεταμεσονύχτια τσιγάρα, καθισμένη στο πάτωμα του μπαλκονιού, και με το ραδιόφωνο χαμηλά.
Και σκέφτηκα τόσα πολλά.
Και δε θυμάμαι τίποτα.
Θυμάμαι μόνο πως διαπίστωσα ότι τα πράγματα μπορεί να μένουν ίδια και να σου φαίνονται διαφορετικά γιατί άλλαξες εσύ, ή ο καιρός ή κάτι άλλο, άσχετο όμως από τα ίδια τα πράγματα.
Μπορεί η θέα να 'ναι ίδια αλλά πριν να μην την έβλεπες.
Μπορεί και πριν να είχατε κάκτους, αλλά να θυμόσουν να τους αποφεύγεις.

Και θυμάμαι να σκέφτομαι, πως όσο κι αν αλλάξουν όλα, κι ο ουρανός κι εσύ και όλα, όταν κάθεσαι στο πάτωμα του μπαλκονιού, τα κάγκελα σου θυμίζουν φυλακή.
Γι αυτό και κάποτε είχα βγάλει εκείνη τη φωτογραφία που φαινόταν ο ουρανός κυρίως
και κάτω κάτω τα κάγκελα.
Για να θυμάμαι πως τα κάγκελα δεν είναι ολόκληρη η εικόνα.
Είναι ένα μέρος της.

Κι ανάμεσα σ' αυτά που είτε αλλάζουν είτε όχι, είναι και οι άνθρωποι.
Κάποιοι έχουν την ίδια σημασία που είχαν και πριν, μικρή ή μεγάλη.
Κάποιοι έχουν περισσότερη, κάποιοι λιγότερη.
Και κάποιοι δεν έχουν καμία σημασία πλέον.
Και ίσως δε θυμάμαι τίποτα απ' όλα τα άλλα που σκεφτόμουν γιατί είχα βάλει το τραγούδι αυτό στο ριπητ κι άκουγα αυτός ο άνθρωπος θα σε καταδιώκει και δε με τρόμαζε αυτό.

Τώρα από την άλλη, σ'αυτό το σπίτι με τα πολύ κοντά κάγκελα που δε θα θύμιζαν φυλακή ούτε σε 5χρονο και που καμιά φορά με τρομάζει το πόσο κοντά είναι, παρόλο που είναι όλα όμορφα και όπως τα άφησα, στο ριπήτ ακούω αυτό το τραγούδι, που δεν το λες και χαρούμενο και δεν ξέρω γιατί. Αλλά αυτό το τραγούδι ακούω.

my favourite person

" θα ερθω βολο και θα πινουμε διαφορα, καφεδες, ποτα, χυμους, τοσα πολλα ωστε να προλαβουν να τελειωσουν τα καλαμακια σου πριν φυγεις. και για χαβαλε, την τελευταια μερα που θα φευγεις θα σου παρω καινουρια, ωστε να αναγκαστεις να τα μετακομισεις"

and that, people, is what I call friendship :)

and then, to put it away*

Μπορεί να νομίζεις ότι συμφιλιώθηκες με την ιδέα της μετακόμισης, αλλά κάποια πράγματα τα συνειδητοποιείς πιο αργά, όταν θα υπάρξει αφορμή.

Όταν σου 'ρθει ένα μέιλ από το public και μπεις να δεις τη γραφική ύλη και ψάχνεις τους φακέλους που σε βολεύουν περισσότερο, μόνο για να συνειδητοποιήσεις πως δε χρειάζεσαι άλλους φακέλους γιατί δε θα 'σαι εκεί να πηγαίνεις στη σχολή και να κρατάς σημειώσεις και να 'χεις έτσι κάτι για να γεμίσεις τους εν λόγω φακέλους.

Ή όταν ανοίγεις τη ντουλάπα και σκέφτεσαι πως δε θα ξαναχρειαστείς χειμωνιάτικα ρούχα εδώ πέρα.

Όταν πλένεις τα δόντια σου με την καινούρια οδοντόκρεμα και ξέρεις πως αυτή η οδοντόκρεμα είναι η τελευταία, γιατί δε θα 'χει τελειώσει μέχρι να φύγεις.

Και τέλος, όταν κάνεις καφέ και βλέπεις όλα αυτά τα καλαμάκια και σκέφτεσαι για άλλη μια φορά με αγωνία, άραγε θα προλάβουν να τελειώσουν εδώ τα καλαμάκια; Δε θέλω να τα μετρήσω, ας αφήσω κάτι για έκπληξη. Το μόνο σίγουρο πλέον είναι, πως αν δεν τελειώσουν θα τα μετακομίσω. Όσο χαζό κι αν είναι να μετακομίζεις καλαμάκια. Έχουν αποκτήσει σημασία.

*για κάποιο λόγο δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το σημείωμα (το αυτοκτονικό σημείωμα) που άφησε η Βιρτζίνια Γουλφ στον σύζυγό της, Λέοναρντ:

To look life in the face, always, to look life in the face 

and to know it for what it is. 

At last to know it, 

to love it for what it is, 

and then, to put it away.