We accept the love we think we deserve.

Πριν κάποιες μέρες μου έκανε έκπληξη το λορελάκι! Συνεννοήθηκε με το Πεννάκι και δεν πήρα χαμπάρι τίποτα, απλά έσκασε μύτη εκεί που πίναμε καφέ. Πολύ συγκινήθηκα, περιττό να το πω, είχαμε κι αγκαλιές και δάκρυα κι απ' όλα.

Το λορελάκι, που λέτε, δεν είναι μια συνηθισμένη φίλη. Είναι μια ασυνήθιστη φίλη. Είναι η φίλη που καταλαβαίνει σχεδόν διαισθητικά πως δεν είσαι καλά και που αν κρίνει πως η κατάσταση φτάνει σε επικίνδυνα κι οριακά σημεία, ε θα σου κάνει κι επίσκεψη έκπληξη. Κι είναι και η φίλη που θα σου γεμίσει το σπίτι με ένα σωρό σημειωματάκια με ατάκες από βιβλία κι από ταινίες κι από σειρές, για να 'χεις να τα βρίσκεις για πολλές μέρες μετά.

Έτσι τώρα βλέπω στο φωτιστικό του γραφείου μου το πιο σημαντικό απ' όλα τα χαρτάκια.

We accept the love we think we deserve.

Και ρε συ να σου πω κάτι; 

Νομίζω αξίζω περισσότερα.

Νομίζω ήρθε η ώρα τα πράγματα να είναι απλά κι αβίαστα.

Νομίζω μπορώ να ζήσω μια ωραία ιστορία.

Και νομίζω πως για να το κάνω πρέπει ν' αφήσω όλες τις υπόλοιπες.

Γιατί δε θέλω να είμαι το γκομενάκι σου, δε θέλω να είμαι κανενός το γκομενάκι πλέον.

Θέλω αγκαλιά και κάποιον να ξυπνάει όταν θα φτιάχνω καφέ και βόλτες χέρι-χέρι και τέτοια.

Αξίζω τόσα.