I wanted love to come and swallow everything*

Είναι τόσο καλοκαίρι που ανοίξαμε το κλιματιστικό.
Τόσο καλοκαίρι που τίποτα δεν μου αρέσει περισσότερο από τον ύπνο.
Περίπου.

Όλα καίνε και ιδρώνουν και λούζονται με φως
αλλά εγώ δε νιώθω ζεστασιά
νιώθω πως για να μου ταίριαζε το σκηνικό θα 'πρεπε όλα να είναι δροσερά
και γκρίζα
και να λούζονται με βροχή ή έστω να τα χτυπάει κάποιος κρύος αέρας.

Το φως με κουράζει και θυμάμαι πάλι εκείνη την τύπισσα να λέει
πως ο ήλιος ήταν ασυνήθιστα δυνατός
και πως δεν υπήρχε πουθενά μέρος να κρυφτείς.

Το καλό με αυτή την πόλη είναι πως έχεις μέρη να κρυφτείς.
Ξέρω, λένε πως είναι ένα χωριό κι όντως έχω πετύχει γνωστούς σ' αναπάντεχα μέρη.
Βασικά όμως είναι πόλη που προσφέρει κρυψώνες
και σκιερά μέρη μέσα στον καύσωνα
και σκοτεινά μπαράκια με ωραία κίτρινη τεκίλα — όχι Cuervo, αυτό είναι το μυστικό.

Ένα σκοτεινό μπαράκι με φράση για όνομα.
Με μπάρα μπροστά στην τζαμαρία.
Με την εν λόγω τζαμάρια ανοιχτή.

Πόσες ιστορίες χωράνε σε τόσο στενούς δρόμους;
Σε τόσο μικρά μπαράκια;
Χτες διηγηθήκαμε ήδη δύο.
Αλλά δε σκεφτόμουν αυτές όσο έπινα πεισματικά το ουίσκυ μου,
λέγοντας στο καλοκαίρι να πάει λίγο στο διάολο.
Δε σκεφτόμουν αυτές.
Σκεφτόμουν άλλες που θέλω να δημιουργήσω.
Ξέρω, φαίνεται αισιόδοξο.
Δεν ξέρω αν είναι.
Ξέρω ότι θέλω.
Δεν ξέρω ωστόσο αν πιστεύω πως θα τις αξιωθώ.

Ξανάπιασα στα χέρια μου εκείνο το υπέροχο βιβλίο εκείνης της αχώνευτης.

"η Μπίμπυ ισχυριζόταν πως τέτοιες ονειροφαντασίες δεν ταιριάζουν με το ζώδιό μου —
 οι Τοξότες δεν περιμένουν τέτοια πράγματα. Εγώ πάντως τα περίμενα· τα περίμενα και πίστευα ότι τα άξιζα και δεν με ενδιέφερε τίποτ' άλλο". 

Damn straight. 

* https://www.youtube.com/watch?v=7WFk23_6yos

with a little help from my friends

Να 'σαι σε μια ωραία παραλία με ωραία πράσινα νερά και να δύει ο ήλιος
και να 'χει κολλήσει το βλέμμα σου σε κάτι που δεν κοιτάς στ' αλήθεια,
να σκέφτεσαι με πυρετώδη τρόπο,
τέτοιον που ίσως σε κάνει να συνοφρυώνεσαι
και που σίγουρα σε κάνει να γουρλώνεις τα μάτια σου,
τέτοιον που νιώθεις πως τα λες αυτά που σκέφτεσαι
γιατί δεν μπορεί να μην κάνουν θόρυβο.
Και λίγο πριν κάνεις τη μεγάλη βουτιά στα πιο σκοτεινά σημεία του μυαλού σου
ένας φίλος σε αναγκάζει να τον κοιτάξεις και σου λέει
"Δεν είναι όπως τα σκέφτεσαι τα πράγματα. Είναι αλλιώς."

 Και κάπως έτσι καμιά φορά μας σώζουν οι φίλοι μας.

Σ' αυτόν τον άνθρωπο να μην κάνεις φραπέ με το τελευταίο βολιώτικο καλαμάκι;
Ε, κάνεις.

νέβερμάιντ

Πέμπη, 14.07.2016

Τα μαλλιά μου γίνονται απαλά μ' αυτό το σαμπουάν.
Νομίζω τους λείπει ένα χέρι να τα χαϊδεύει.
Νέβερμάιντ.

Με πιάσαν κάτι ρομαντζάδες σήμερα.
Εκτύπωσα εκείνη την ωραία αντισυμβατική Αμελί που βρήκα.
Της πήρα και κορνίζα.
Πήρα κι ένα καρτ ποστάλ της Θεσσαλονίκης από παλιά.
Αυτά τα ασπρόμαυρα που για κάποιο λόγο έχουν τη λεζάντα και στα γαλλικά.
Ξέρει κανείς τον λόγο;

Πήρα και κασέτες.
Άδειες.
Δύο.
Γιατί το ραδιο-κασετο-σιντόφωνό μου λειτουργεί ακόμα κανονικότατα.
Και παίζει κασέτες κανονικότατα.
Και τώρα που όλο μου το σπίτι είναι ένα δωμάτιο
και μπορώ να ακούω όλη μέρα ραδιόφωνο,
μπορώ να γράφω και κασέτες, όπως παλιά.

Πήρα δύο.
Με πιάσαν κάτι ρομαντζάδες.
Απ' αυτές που σε κάνουν να κάθεσαι σ' ένα μπαρ και να γράφεις
και να σκέφτεσαι εκείνον τον γνωστό σου που σ' έλεγε
"αυτή που διαβάζει στα μπαρ",
να σκέφτεσαι γράμματα και καρτ ποστάλ και κασέτες.
Νέβερμάιντ.

Σήμερα με πιάσαν κάτι ρομαντζάδες.


ΥΓ δεν μπορούσα να θυμηθώ από πού είναι ο στίχος oh well, whatever, nevermind, το γκούγκλαρα, και τώρα αντί για nevermind σκέφτομαι with the lights out it's less dangerous.

κλισέ

Λοιπόν κάποια πράγματα είναι εντελώς χαζά και αποτελεσματικά. 

Και γι αυτό θυμάμαι τον θεό τον Dr Sloan γιατί ήξερε ο άνθρωπος από γκόμενες κι είπε

clichés became clichés for a reason: because they work.

τα καλαμάκια μετακομίζουν

Τελικά έμειναν 11 καλαμάκια.
Τα μέτρησα.
Για αποκλειστικά συναισθηματικούς λόγους, τα μετακόμισα κι αυτά.

πράγματα συσκευασμένα

Στεναχωριέσαι που φεύγεις από την πόλη σου μετά από τόσα χρόνια.
Στεναχωριέσαι πολύ.
Ξοδεύεις το μισό ταξίδι αναπολώντας και κλαίγοντας.
Σκέφτεσαι "αυτό δε θα ξαναγίνει, έγινε ήδη για τελευταία φορά".
Σκέφτεσαι "έτσι δε θα ξανανιώσω,  ένιωσα ήδη έτσι για τελευταία φορά".
Και νιώθεις πως όλα τα δάκρυα που θέλεις να χύσεις,
ίσως να μην έχεις καν τη δυνατότητα να τα παράξεις.
Και σταματάς να κλαις.
Και φτάνεις.
Και παίρνεις το αστικό για να πας στο σπίτι.
Σ' αυτό που πλέον θα εννοείς όταν θα λες "πάω σπίτι".
Ακούς μουσική, σκέφτεσαι "Τουλάχιστον εδώ πιάνω αριστερά στα fm. Silver linings".
Στο κόκκινο φανάρι κοιτάς στα δεξιά σου και βλέπεις τη Ναυαρίνου.
Και σκέφτεσαι "Ίσως όλα να πάνε καλά. Αφού μπορώ να βλέπω τη Ναυαρίνου".

ε, δεν ήταν και τίποτα.

— Θέλω να σου πω κάτι αλλά θα με γειώσεις.
— Πες και θα βάλω τα δυνατά μου να μην πω αυτό που σκέφτομαι.
— Όχι, να πεις ό,τι θέλεις. Να, μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι.
— Δε σ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτομαι, ο τρόπος που φλερτάρω σ' αρέσει.
— Ορίστε, με γειώνεις.
— Και δε σ' αρέσει; Αφού σ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτομαι, λες.
— Δυστυχώς, μ' αρέσει, ναι.
— Μην ανησυχείς, δεν είμαι τίποτα, θα σου περάσω.

be my friend, hold me*

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πως ίσως να 'μαι γεννημένη για τους αποχωρισμούς. Θυμάμαι να πίνουμε ρακές σ' εκείνο το τέλειο μαγαζί σ' εκείνο το τέλειο στενό δρομάκι με τα αναρριχώμενα φυτά -πριν όλα μπερδευτούν, όταν ηταν απλά ή όταν έτσι προσποιούμασταν- και θυμάμαι να λες "ξέρεις να το κάνεις καλά αυτό,ε; Να φεύγεις;". Δεν ξέρω τι λέει αυτό για μένα, ίσως και τίποτα. Ίσως δε χρειάζεται όλα κάτι να λένε για μας, ίσως κάποια πράγματα απλά να συμβαίνουν. Ίσως είναι η απάντηση στο "whatever helps you sleep at night", ίσως κάποια πράγματα απλά να είναι αναγκαία για να κοιμόμαστε ήσυχα -ή όσο ήσυχα είναι δυνατό για μας.

Ίσως βρήκα έναν τρόπο να απολαμβάνω τους αποχωρισμούς. Δεν είναι ωραία αίσθηση, αλλά είναι κιόλας, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Καταλαβαίνεις. Ίσως είναι ωραίοι οι αποχωρισμοί γιατί συγκαταλέγονται στις δυνατές συγκινήσεις. Είναι τόσο λυτρωτικό καμιά φορά να κλαις τόσο πολύ που να μην έχει σημασία που σκουπίζεις τα δάκρυά σου, γιατί βγαίνουν κι άλλα καινούρια δάκρυα, να μην προλαβαίνουν να στεγνώσουν κι ας είναι καλοκαίρι, να κάνεις αγκαλιές με συναίσθημα κι όχι απλά για κράτημα.

Καμιά αγκαλιά δε θα 'πρεπε να είναι απλά ένας τρόπος να κρατιόμαστε. Η αγκαλιά είναι να χωράς μέσα στα χέρια κάποιου και να μην έχει σχέση με τον όγκο των σωμάτων σας και με το μήκος των χεριών σας. Εκείνη τη στιγμή να χωράει όλη σου η ουσία στα χέρια κάποιου άλλου. Να μη μιλάς, μόνο να χωράς. Αγκαλιά ίσως σημαίνει "σ' εμπιστεύομαι, μ' αφήνω πάνω σου".

*wrap me up
Unfold me
I am small and needy
Warm me up
And breathe me 

just spend the night

Θέλω να σου ζητήσω να μείνεις εδώ.
Μόνο για σήμερα.
Δε θα 'χεις κι άλλη ευκαιρία εξάλλου.
Μόνο για σήμερα.
Κι ας μην τα πάω καλά με τους αποχωρισμούς.
Δε θα στο ζητήσω, θα δεις.

Θέλω να σου ζητήσω να ρομαντζάρουμε σήμερα.
Να πάμε στην ταράτσα και να κοιτάμε τον ουρανό.
Να ξαπλώσουμε εκεί σ' ένα στρώμα για κάμπινγκ.
Θέλω να κάνουμε σα να 'χουμε σημασία.
Μόνο για σήμερα.
Ίσως κλάψω στην αγκαλιά σου.
Ίσως αυτή τη φορά σου πω ότι θα μου λείψεις.
Ίσως το παραδεχτείς κι εσύ.

Μακάρι να με διαψεύσω.
Μακάρι να βρω τα κότσια να σου πω
"πάμε στην ταράτσα να κοιτάξουμε τον ουρανό"
"μείνε εδώ απόψε"
Μα να 'χω κότσια για τόσα πράγματα;
Να 'χω βγάλει γλώσσα σε τόσα αφεντικά;
Και να μη μπορώ να σου πω
"θέλω να κοιμηθώ μαζί σου";