be my friend, hold me*

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πως ίσως να 'μαι γεννημένη για τους αποχωρισμούς. Θυμάμαι να πίνουμε ρακές σ' εκείνο το τέλειο μαγαζί σ' εκείνο το τέλειο στενό δρομάκι με τα αναρριχώμενα φυτά -πριν όλα μπερδευτούν, όταν ηταν απλά ή όταν έτσι προσποιούμασταν- και θυμάμαι να λες "ξέρεις να το κάνεις καλά αυτό,ε; Να φεύγεις;". Δεν ξέρω τι λέει αυτό για μένα, ίσως και τίποτα. Ίσως δε χρειάζεται όλα κάτι να λένε για μας, ίσως κάποια πράγματα απλά να συμβαίνουν. Ίσως είναι η απάντηση στο "whatever helps you sleep at night", ίσως κάποια πράγματα απλά να είναι αναγκαία για να κοιμόμαστε ήσυχα -ή όσο ήσυχα είναι δυνατό για μας.

Ίσως βρήκα έναν τρόπο να απολαμβάνω τους αποχωρισμούς. Δεν είναι ωραία αίσθηση, αλλά είναι κιόλας, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Καταλαβαίνεις. Ίσως είναι ωραίοι οι αποχωρισμοί γιατί συγκαταλέγονται στις δυνατές συγκινήσεις. Είναι τόσο λυτρωτικό καμιά φορά να κλαις τόσο πολύ που να μην έχει σημασία που σκουπίζεις τα δάκρυά σου, γιατί βγαίνουν κι άλλα καινούρια δάκρυα, να μην προλαβαίνουν να στεγνώσουν κι ας είναι καλοκαίρι, να κάνεις αγκαλιές με συναίσθημα κι όχι απλά για κράτημα.

Καμιά αγκαλιά δε θα 'πρεπε να είναι απλά ένας τρόπος να κρατιόμαστε. Η αγκαλιά είναι να χωράς μέσα στα χέρια κάποιου και να μην έχει σχέση με τον όγκο των σωμάτων σας και με το μήκος των χεριών σας. Εκείνη τη στιγμή να χωράει όλη σου η ουσία στα χέρια κάποιου άλλου. Να μη μιλάς, μόνο να χωράς. Αγκαλιά ίσως σημαίνει "σ' εμπιστεύομαι, μ' αφήνω πάνω σου".

*wrap me up
Unfold me
I am small and needy
Warm me up
And breathe me