Σκέφτομαι συνέχεια παραγράφους στο κεφάλι μου.
Σκέφτομαι παραγράφους για το πώς νιώθω
για το τι θέλω,
τι φοβάμαι,
τι ελπίζω,
και τι πιστεύω πως θα συμβεί.
Και δεν τα γράφω γιατί έχω αυτό τον εντελώς αβάσιμο
και μεταφυσικό φόβο
πως με το να γράψω θα επηρεάσω την έκβαση.
Και θέλω για μια φορά
να μη φοβάμαι,
να μην εύχομαι,
να μην επηρεάσω.
Αν οι σχέσεις είναι θάλασσα, θέλω να επιπλέω στο νερό με κλειστά μάτια,
να νιώθω τον ήλιο να μου καίει το δέρμα
ενώ το νερό θα μου το δροσίζει,
και να μη φοβάμαι πού θα με πάει το κύμα όσο θα ξαπλώνω εκεί με κλειστά μάτια.
Κι όταν θα τ' ανοίξω δε με νοιάζει πού θα 'μαι
αρκεί να 'σαι κι εσύ εκεί.
Where is the love
That everyone is talking of
Where is the love
That everyone is dreaming of
Come to bed
I cannot sleep in all this heat
Come to bed
This terror's all within my head
Don't be deceived, no land in sight
Were all adrift in this dark night
We float on seas of disbelief
While singing songs of pain relief
Shake my body - release my soul
Punish my senses - lose control
This body's young but my spirits old
Scatter my ashes and let my feelings go
That everyone is talking of
Where is the love
That everyone is dreaming of
Come to bed
I cannot sleep in all this heat
Come to bed
This terror's all within my head
Don't be deceived, no land in sight
Were all adrift in this dark night
We float on seas of disbelief
While singing songs of pain relief
Shake my body - release my soul
Punish my senses - lose control
This body's young but my spirits old
Scatter my ashes and let my feelings go
6 σχόλια:
αχ!
με αγγιξε!
α χαίρομαι, καψουράκι κι εσύ; :P
εν μέρει άσχετο, αλλά αυτό το ποστ είναι μια διάψευση της δικής μου θεωρίας περί ευτυχίας και τέχνης. Γιατί αυτό το ποστ ήταν πράγματι αποτέλεσμα ανάγκης και όχι "μοιράσματος", δεν είναι θλιβερό όμως. Χμμμ food for thought. Τελικά θα έλεγα πως απλά τα πολύ εντονα συναισθήματα είναι αυτά που που οδηγουν σε καποια δημιουργικη έκφραση, ανεξάρτητα από το πρόσημό τους. Πως μπορείς εξίσου να γράφεις χαρούμενα και λυπημένα αρκεί να είσαι ΠΟΛΥ χαρούμενος ή ΠΟΛΥ λυπημένος. Για τοποθετήσου!
Καταρχην.. ναι ;)
για μενα το γραψιμο ειναι κατι που οντως δν μπορω να το κανω καθε μερα αν κ καθε μερα που ξυπναω το σκεφτομαι. μπορω να το κανω ετσι οπως το λες, ΠΟΛΥ χαρουμενη ή ΠΟΛΥ λυπημενη. αλλα τις μερες που ειμαι μισο-μισο, καθομαι κ σημειωνω, μουτζουρωνω, σκεφτομαι (παλι γραφοντας τις σκεψεις μου σε σημειωματαρια) (τα σημειωματαρια ειναι το φετιχ μου, δεν μπορω χωρις αυτα) κ γενικα εχω το μυαλο μου παλι εκει. τωρα που το γραφω αυτο, καταλαβαινω γτ καποιος μπορει να το θεωρει αρρωστο αλλα ορκιζομαι πως δν ειναι. δλδ ναι μεν, οντως δν ειναι καθε μερα το ιδιο κ μια μερα μπορει το γραπτο σου να σου αρεσει ενω την επομενη να μην, αλλα για μενα δν υπαρχουν καν αλλες εναλλακτικες. οταν γραφω, νιωθω ωραια κ οικεια κ με αυτοπεποιθηση. τις μερες που δν γραφω τπτ, τι να σου πω.. απλα υπαρχω (and it's painful) . δν ξερω πως σου φανηκε η τοποθετηση μου, αλλα αυτη ειναι προς το παρον τουλαχιστον. ηταν ωστοσο food for thought ολο αυτο κ μ'αρεσε. παω να χαρω την ηλιοφανεια πριν βγει κανα μεγαλο μαυρο συννεφο κ τον κρυψει! χαχα
Καλη συνεχεια! :)
όχι ρε συ, καθόλου άρρωστο δε μου φαίνεται.
Είναι πολύ καλύτερο το να έχεις κάτι που να σου αρέσει τόσο πολύ, από το να μην το έχεις.
Νομίζω από τα πιο βασανιστικά πράγματα για τους ανθρώπους είναι η διαδικασία του να ψάξουν και να βρουν τι είναι αυτό που με πάθος θα έκαναν. Είναι πολύ τυχεροί όσοι το ξέρουν ήδη.
οι χαρούμενοι άνθρωποι δεν γράφουν!! για αυτό και τα περισσότερα τραγούδια είναι μελαγχολικά και μιλούν για πόνο και χωρισμούς, νομίζω πως διαφωνώ πως το θέμα είναι η ένταση του συναισθήματος.. απλά όταν είσαι ευτυχισμένος θέλεις να το ζήσεις (η ζωή μας έχει μάθει πως η ευτυχία φεύγει πολύ γρήγορα) ενώ όταν είσαι δυστυχής θέλεις να ξεφύγεις (οπότε γράφεις..)
για το μεταφυσικό του θέματος.. αν δούμε τα βιβλία σαν πιθανούς κόσμους τότε με την πράξη της συγγραφής επηρεάζουμε την έκβαση.. κάνουμε αυτά που γράφουμε αληθινά έστω και αν είναι αληθινά κάπου Αλλού
πολύ ωραία η τελευταία παράγραφος :)
αυτό που λες για τη θλιψη και τη συγγραφή είναι η επικρατούσα άποψη (χωρίς να θέλω να νιώσεις λιγότερο ξεχωριστός :Ρ) Για να δεις τον αντίλογο θα σε παραπέμψω σ' αυτό εδώ το ποστ της Αλεξάνδρας και κυρίως στη συζήτηση από κάτω http://yellowcombatbootss.blogspot.gr/2017/04/blog-post.html
χαίρομαι που σ' άρεσε η τελευταία παράγραφος.
Ήταν πολύ λυτρωτικό το να τη σκέφτομαι και να τη γράφω :)
Δημοσίευση σχολίου