Τόσο μεγάλη, που σημείωσα την μέρα στην ατζέντα μου ως "τελευταία μέρα εδώ"
και την επόμενη ως "the first day of the rest of my life".
Τόσο μεγάλη, που προτιμώ να γράψω γι αυτό, παρά να δω τα 5 τελευταία λεπτά του τελευταίου επεισοδίου γκέιμ οφ θρόουνς που παράτησα, διότι έπρεπε να ασχοληθώ με την απόφασή μου.
Εντάξει, θα μου πείτε, υπερβάλεις λιγάκι.
Όλα τα παιδιά κάποτε σταματάνε να μένουνε με τους γονείς τους.
Σύμφωνοι.
Αλλά είναι διαφορετικό να σε αναγκάζουν οι συνθήκες — όπως κι εμένα είχαν αναγκάσει στο παρελθόν, και με μεγάλη ευχαρίστηση δέχτηκα την προσταγή τους— κι άλλο να είναι προσωπική σου απόφαση αναγκαία για τίποτα άλλο πέρα από την ψυχική σου υγεία, και αυτονόητη για κανέναν άλλον πέρα από σένα τον ίδιο.
Δεν είμαστε μαλωμένες, που λέτε, με τη μαμά.
Αλλά δε θα μένουμε μαζί στο εξής.
Και δεν μπορώ να περιγράψω καθόλου πως νιώθω, μπορώ μόνο να πω πως δεν έχω ξανανιώσει έτσι.
Νιώθω καλύτερα απ' ό,τι με έχει κάνει να νιώσω οποιοσδήποτε γκόμενος οποιαδήποτε στιγμή.
Νιώθω πιο περήφανη απ' ό,τι με έχει κάνει να νιώσω οποιαδήποτε γραπτή πιστοποίηση οποιουδήποτε κατορθώματος.
Νιώθω πως μεγάλωσα τόσο εμφανώς που φαίνομαι και μεγαλύτερη.
Φόρεσα για πρώτη φορά εκρού παντελόνι σήμερα.
Μου πήγαινε πολύ, αλλά δεν είχα ξαναφορέσει ποτέ ανοιχτόχρωμο παντελόνι.
Μου φαινόταν σαν κάτι που είναι για να το φοράς στη δουλειά γραφείου σου
ή πως τέλος πάντων θα με παχαίνει έτσι ανοιχτόχρωμο που είναι.
Το εκρού παντελόνι μού πήγαινε πολύ
και μου φάνηκε πολύ αρμόζον που το φόρεσα σήμερα για πρώτη φορά.
Νιώθω επίσης 10 κιλά πιο αδύνατη
νιώθω τρομερά ακαταμάχητη
μέχρι και το μπουκάλι από το άρωμά μου μού φαίνεται πως έχει περισσότερο άρωμα από χτες.
Νιώθω όπως ίσως όλοι οι άνθρωποι όταν ξαφνικά συνειδητοποιούν πως πήραν τον σωστό δρόμο
6 σχόλια:
Λογικό να νιώθεις ωραία!
Φαντάζομαι ότι κι ο γιος μου έτσι ωραία νιώθει που ζει αλλού, εδώ και 5 χρόνια!
Είναι, πώς να το πω; Δεν ξέρω να το πω... Μια άλλη αίσθηση της ελευθερίας!
Ωραία τα νέα σου!
έχω να δηλώσω πολλά πράγματα:
1) έχω κατάγράψει, έστω και νοερά, τόσες πολλές first days of the rest of my life που στο τέλος βαρέθηκα
2) σιγά το πεντάλεπτο στο got, χάλια το επεισοδιάκι
3) ναι, είναι υπέροχο συναίσθημα να νιώθεις οτι είσαι στον σωστό δρόμο και
4) άντε και τα δικά μου παιδάκια να παίρνουν σειρά :D
Εκ πειρας θα σου πω οτι το πιο δυσκολο πραγμα στο να μενει καποιος μονος του ειναι το διπλωμα των σεντονιων με λαστιχο, αλλα τα αλλα ευκολα ή δυσκολα παλευονται.
Καλη αρχη!
Λοιπόν Αρτίστα και Μανόλο, να σας ενημερώσω πως έχω μείνει 7 χρόνια μόνη μου, απλώς χρειάστηκε τη χρονιά που μας πέρασε να συνυπάρξω πάλι με τη μαμά. Άρα τώρα να πω τα εξής:
Αρτίστα μου, χαίρομαι 1527483629 φορές περισσότερο από πριν γιατί είναι άλλες τόσες φορές πιο μπουχτισμενη, ακριβώς επειδή έχω ζήσει μόνη. Αλλά ελπίζω κι ο γιος να είναι εξίσου χαρούμενος!
Μανόλο, το δίπλωμα των σεντονιων με λάστιχο....θέλει δίπλωμα μάλλον για να το καταφέρει κανεις! Συμφωνώ!
Κασπεράκι γλυκό,ήταν όντως βαρετουτσικο, αλλά τα είδες τα επόμενα;;; Διέρρευσε και το 6ο! Με το καλό να πετάξουν και τα δικά σου τα πουλάκια!
Πόσο ζηλεύω την αίσθηση που νιώθεις! Το έχω κάνει και εγώ στο παρελθόν και πάντα θυμάμαι με αγάπη εκείνα τα πρώτα χρόνια της δεύτερης "εξόδου" από γονείς. Ακόμα έχω μικροπράγματα που εξόπλισαν το τότε σπίτι και τα κουβαλάω μαζί μου σε κάθε μετακόμιση για να μου υπενθυμίζουν τον τότε δυναμισμό κάθε που φοβάμαι πως δεν μπορώ να τα καταφέρω ως δυναμική και ανεξάρτητη. Τα σεντόνια με λάστιχο εγώ πάντως δεν τα διπλώνω το ομολογώ, τα κάνω κάπως σαν κουβαράκι! Καλή νέα αρχή! :D
Γεια σου, μπίρι μπίρι μου, με συγχωρείς που άργησα τόσο να σου απαντήσω. Ώστε κι εσύ έκανες δύο εξόδους από γονείς ε; Για να δούμε λοιπόν :)
ΥΓ παιδιά τα σεντόνια με λάστιχο δε διπλώνονται και δε χρειάζεται να διπλωθούν, ας συμφωνήσουμε σε αυτό :Ρ
Δημοσίευση σχολίου