Μου έρχονται στο μυαλό τραγούδια αυτές τις μέρες. Αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι το παρακάτω και ήταν σχεδόν αποκάλυψη που θυμήθηκα να το ακούσω, που με κάποιον μαγικό τρόπο το ανέσυρα από το παλάτι του μυαλού μου, όπως το περιγράφει ο αγαπημένος μας κύριος Σερλοκ Χολμς. Αυτό το τραγούδι, που λέτε, το άκουγα πολύ συχνά στο γυμνάσιο. Αυτό και τα μικρόβια. Άκουγα πολύ Κότσιρα, πρέπει να παραδεχτώ. Αλλά φυσικά τι να ξέρω στα 12 στα 13 και στα 14 για τις καταστάσεις που περιγράφει; Το τραγούδι είναι αυτό φυσικά
Είναι λίγο δύσκολο να διακρίνω τους ρόλους που περιγράφει το τραγούδι.
Ποιος δεν κατηγορεί, ποιος άμα δε λύγιζε ο άλλος θα 'χε σπάσει, ποιος μιλάει και ποιος απαντάει εκνευρισμένος. Αλλά τέλος πάντων. Εγώ δε σε κατηγορώ.
Τα χιλιόμετρα μπορούν να σε βγάλουν σε μπλαντι μερι και καμελακια, σε φιλοξενες μπάρες κι αγκαλιές, σε ώμους να κλάψεις και γιατροσόφια για το στομάχι, σε ανθρώπους που σ' αγαπούν γιατί όπως και να 'σαι, είσαι πάντα και πάντα θα είσαι το δικό μου κορίτσι.
Κάθε φορά βαλτή είσαι βρε κορίτσι που θέλεις πολλά;
Μάλλον πήγαμε γυμνάσιο την ίδια εποχή ή τουλάχιστον ακούγαμε τα ίδια τραγούδια, όταν η καθεμιά μας πήγαινε γυμνάσιο. Και εγώ λίγο στο ρεφρέν ειδικά το χάνω. Κρατάω όμως να πιστεύω πως αυτός που δεν κατηγορεί αυτόν που λυγίζει, που απαντάει εκνευρισμένος και που έχει ένα μήνα να πει κουβέντα, είναι γιατί κατανοεί. Δεν ξέρω ακριβώς τι, αλλά κατανοεί και αναγνωρίζει πως ο άνθρωπός του λυγίζει, και μάλλον σώζει έτσι (και τους δύο) από το σπάσιμο. Γι' αυτό χαλάλι και κατανόηση, πολλή κατανόηση.
Λορελάκι μου υπέροχο. Κάνε ντε τα χιλιόμετρα! Χεχε τώρα θυμήθηκα τα γιατροσόφια για το στομάχι. Δεμπάωκαλά ώρες ώρες, θυμάσαι γιατί είχε πρόβλημα το στόμαχι; Δηλαδή για όνομα. Εννοείται πως θα είμαι πάντα το κορίτσι σου, κι εσύ το δικό μου :)
Μπίρι μπίρι, εγώ το 91 είμαι, εσύ; Αχ δεν ξέρω τι να σχολιάσω γιατί δεν ξέρω τι πιστεύω, δεν ξέρω τι πρέπει, δεν ξέρω αν βοηθιόμαστε ή αν αλληλοκαταστρεφόμαστε. Ξέρω μόνο πώς νιώθω. Ουφ.
4 σχόλια:
Τα χιλιόμετρα μπορούν να σε βγάλουν σε μπλαντι μερι και καμελακια, σε φιλοξενες μπάρες κι αγκαλιές, σε ώμους να κλάψεις και γιατροσόφια για το στομάχι, σε ανθρώπους που σ' αγαπούν γιατί όπως και να 'σαι, είσαι πάντα και πάντα θα είσαι το δικό μου κορίτσι.
Κάθε φορά βαλτή είσαι βρε κορίτσι που θέλεις πολλά;
Μάλλον πήγαμε γυμνάσιο την ίδια εποχή ή τουλάχιστον ακούγαμε τα ίδια τραγούδια, όταν η καθεμιά μας πήγαινε γυμνάσιο. Και εγώ λίγο στο ρεφρέν ειδικά το χάνω. Κρατάω όμως να πιστεύω πως αυτός που δεν κατηγορεί αυτόν που λυγίζει, που απαντάει εκνευρισμένος και που έχει ένα μήνα να πει κουβέντα, είναι γιατί κατανοεί. Δεν ξέρω ακριβώς τι, αλλά κατανοεί και αναγνωρίζει πως ο άνθρωπός του λυγίζει, και μάλλον σώζει έτσι (και τους δύο) από το σπάσιμο. Γι' αυτό χαλάλι και κατανόηση, πολλή κατανόηση.
Ιδέα δεν έχω αν έγινα κατανοητή.
Λορελάκι μου υπέροχο. Κάνε ντε τα χιλιόμετρα!
Χεχε τώρα θυμήθηκα τα γιατροσόφια για το στομάχι. Δεμπάωκαλά ώρες ώρες, θυμάσαι γιατί είχε πρόβλημα το στόμαχι; Δηλαδή για όνομα.
Εννοείται πως θα είμαι πάντα το κορίτσι σου, κι εσύ το δικό μου :)
Μπίρι μπίρι, εγώ το 91 είμαι, εσύ;
Αχ δεν ξέρω τι να σχολιάσω γιατί δεν ξέρω τι πιστεύω, δεν ξέρω τι πρέπει, δεν ξέρω αν βοηθιόμαστε ή αν αλληλοκαταστρεφόμαστε. Ξέρω μόνο πώς νιώθω. Ουφ.
Το 87! Μάλλον ήταν απλά θέμα εφηβείας λοιπόν!
Μην σχολιάσεις, θα δείξει :)
Δημοσίευση σχολίου