Αφήσου

Κάπου στον Βόλο υπάρχει αυτό το δρομάκι, του οποίου το όνομα πεισματικά διαβάζω σαν ανορθόγραφη προστακτική και όχι σαν γενική κυρίου ονόματος. Κι έχει αποτέλεσμα, γιατί κάθε φορά που πέφτω πάνω του —σπάνια πλέον, δυστυχώς— το κοιτάω πολύ σοβαρά, παίρνω μια βαθιά ανάσα, και για λίγα δευτερόλεπτα ησυχάζω.

ΥΓ αυτό επειδή δεν μπορώ να σκοτεινιάζω πολύ το μπλογκ κι επειδή ένα πουλάκι μου ζήτησε να το κάνω ποστ και να υπάρχει για πάντα, κι εγώ του έχω αδυναμία.