Δεν μπορώ να εντοπίσω τη χρονική στιγμή
που τα προβλήματά μας γίναν αληθινά προβλήματα.
Που μας απασχόλησαν θέματα όπως η ασφάλεια,
η εφορία, η ιατρική περίθαλψη,
οι πληρωμές, οι καθυστερήσεις πληρωμών,
η αναζήτηση εργασίας, η αναζήτηση καλύτερης εργασίας.
Πότε αρχίσαμε να αγαπάμε σοβαρά
και να μοιραζόμαστε στ' αλήθεια τις ζωές μας με φίλους και με σχέσεις.
Πότε σκεφτήκαμε πως έχουμε σύντροφο και όχι γκόμενο,
πότε οι φίλες μας έπαψαν να είναι παρέα και έγιναν δικοί μας άνθρωποι.
Πότε μπήκαμε σ' αυτό το χρονικό παράθυρο
όπου δε φαίνονται εντελώς παράλογες φράσεις όπως
"η γιαγιά μάλλον δε θα ξυπνήσει".
*and how do we make it stop?
5 σχόλια:
ωωωω, η γιαγιούλα :'(
Απ' την άλλη μπορεί και να ξυπνήσει, ποιος ξέρει.
Αλλά ναι ρε γαμώτο :(
Έγω πάντως από τη γιαγιά μου ακόμα θυμάμαι το πάντα προσεγμένο μανικιούρ της και χαμογελάω :)
Ταυτίζομαι απόλυτα με το ερώτημα και το σκέφτομαι χρόνια τώρα. Πότε ακριβώς έγινε αυτή μετάβαση;
Έγινε, όμως, και στο άλλο ερώτημα "how do we make it stop?", θα έλεγα ότι δεν υπάρχει επιστροφή... Είναι η καθαρά "ενήλικη" ζωή που ήρθε για να μείνει.
Μ.
συγγνώμη κορίτσια που άργησα να σας απαντήσω, αλλά τρέχω πολύ αυτές τις μέρες.
Μπιρι μπιρι, η δικιά μου γιαγιά δεν είχε ποτέ μανικιούρ, ήταν πολύ απλή. Μπορεί αυτό να πήρα από εκείνη (πέρα απ το ολόιδιο ονοματεπώνυμο. Δεν ξέρω αν σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό πώς θα ήταν να πηγαίνατε σε κηδεία και ο αποθανόν να έχει ολόιδιο ονοματεπώνυμο. Είναι πολύ περίεργο).
Βιβλαβί, ναι δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν πειράζει όμως :)
Πέθανε η γιαγιά κορίτσια.
Δημοσίευση σχολίου