26

Είμαι πολύ βαθιά χαρούμενη.
Κι αυτό με εντυπωσιάζει.
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά την απελπισία,
την απόγωνση
την κατάθλιψη, ναι,
που ένιωθα στα 24
και σχεδόν μια σιγουριά πως ποτέ δε θα γίνω ευτυχισμένη
ή πως θα αργήσει πάρα πολύ.
Είμαι τρομερά ενθουσιασμένη που έναν χρόνο μετά δεν ένιωθα πια απελπισία
και που δυο χρόνια μετά είμαι και τόσο μα τόσο χαρούμενη.

Λυπάμαι που δε γράφω συχνά, μα ποια είμαι εγώ να διαψεύσω τόσους αλκοολικούς και αυτοκτονικούς διάσημους συγγραφείς;
Οι ευτυχισμένοι δε γράφουν, οκ, το καταλάβαμε.

Είμαι χαρούμενη όμως.
Κάθε μέρα χτυπάει το ξυπνητήρι μου και πατάω αναβολή.
Κι εκείνα τα δέκα λεπτά πριν το επόμενο ξύπνημα απλώνεις τα χέρια σου
και με τραβάς πιο κοντά σου
και με σφίγγεις και μου φιλάς τα μαλλιά.
Το κάνεις κάθε μέρα και δεν το ξέρεις καν, κοιμάσαι ακόμα.
Και το ότι δεν το θυμάσαι καν μου φαίνεται ακόμα πιο τέλειο.

Μια μέρα ξύπνησα ξαπλωμένη ανάσκελα και κάθε χέρι μου είχε μέσα του ένα δικό σου χέρι.
Κι αυτό μου φαίνεται τέλειο, που κοιμόμαστε και βρίσκουμε τα χέρια μας.

Θέε μου πόσο τον αγαπώ.
Με ρώτησαν αν θυμήθηκα να κάνω ευχή σβήνοντας τα κεράκια.
Ευχήθηκα να είμαστε έτσι για πολλά γενέθλια ακόμα.