Αυτή η περίοδος της ζωής μου είναι μια πολύ καλή περίοδος. Είναι πολλά πράγματα καινούρια και κάποια δεν είναι, όμως υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση πιθανότητας και μία μυρωδιά πλαστικού, με την καλή έννοια, αυτή του περιτυλίγματος. Και πλησιάζει και η αγαπημένη μου άνοιξη και στο βάθος μυρίζει λίγο κερασιές.
Αλλά εγώ είμαι εγώ, κι ακόμα και τώρα που είμαι χαρούμενη, ερωτευμένη και αισιόδοξη, να, ακόμα και σήμερα δηλαδή, περπατούσα και είχα ένα βλέμμα αδιέξοδο, σοβαρό και βαρύ. Ύστερα άρχισα να κλαίω περπατώντας. Ύστερα μπήκα στο ασανσέρ και με κοίταξα, και είμαι, νομίζω, πολύ όμορφη όταν κλαίω. Τι να την κάνω άραγε αυτή την διαπίστωση;
Ύστερα σε πήρα αγκαλιά και σου έδωσα πολλά μικρά σπουργιτένια φιλιά και ξαναέφυγα. Και πάλι έκλαιγα περπατώντας αλλά είχα χαρεί πολύ που έκανα ντετούρ για να σε φιλήσω.
Είμαι σίγουρα πολύ όμορφη όταν κλαίω.
1 σχόλιο:
ναι, αλλά είσαι ομορφότερη όταν γελάς ;)
Δημοσίευση σχολίου