επέστρεφε

Τις προάλλες περπατούσα και χαμογελούσα πολύ ναζιάρικα μόνη μου.
Σκεφτόμουν το πρώτο μας ραντεβού και μετά το δεύτερο και μετά το τρίτο.
Σκεφτόμουν γενικά τις πρώτες μέρες που ήμασταν μαζί και όλες τις πρώτες μας φορές.
Το μυαλό μου είχε γεμίσει με ένα σωρό αξιαγάπητες λεπτομέρειες.

Κάνω κάτι κακό γενικά: συγκρίνω.
Έτσι, αμέσως μετά έφερα στο μυαλό μου τις άλλες φορές
που έπαιζα στο μυαλό μου σκηνές στο replay.
Και υπήρχε μια τεράστια διαφορά μεταξύ σε σένα και τους άλλους.
Τις άλλες φορές το έκανα αυτό με τρόμο
μην τυχόν και ξεχάσω κάποια αξιαγάπητη λεπτομέρεια
γιατί ποιος ξέρει πότε θα τον ξαναέβλεπα τον άλλον;
Εγώ βέβαια ήξερα πως δε θα τον ξαναέβλεπα ποτέ μάλλον.
Τα ξέρουν αυτά οι γυναίκες νομίζω.
Οι γυναίκες ξέρουν πολλά.

Και τώρα έπαιζα όλες αυτές τις σκηνές μαζί σου,
χωρίς τρόμο, χωρίς θλίψη, χωρίς κανένα αρνητικό συναίσθημα.
Μόνο με τη σιγουριά πως θα επαναληφθούν
και μη βλέποντας την ώρα.

ΥΓ απ' τα αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο, είναι το χαμόγελό σου όταν χαίρομαι.

ΥΓ 2 Μη γελιέστε με το τραγουδάκι, καλά είμαι. Απλά έχω πάθει εφηβεία αυτές τις μέρες κι ακούω κάτι dark, post punk, gothic και τέτοια. Είναι το οικείο μου.

Αυτός ο παλιόγερος ο Τσάρλι

Είμαι σίγουρη πως αν υπάρχει μετά θάνατον ύπαρξη, τοτε ο Τσαρλς —ο Μπουκόβσκι ντε— είναι μια πολύ ευτυχισμένη τέτοια ύπαρξη.

Κάθε φορά που κάποια γυναίκα καυλώνει διαβάζοντας τα βιβλία του, τον φαντάζομαι να ανοίγει τα σκασμένα χείλια του σε σατανικό γελάκι, να μας δείχνει τα δόντια του με ένα τσιγάρο φυσικά ανάμεσά τους, και κλείνοντας πονηρά το μάτι κατά Γη μεριά, να κάνει "γειά μας" με μια μεγάλη βαρελίσια.

Στην υγειά σου, ρε παλιο-Τσάρλι.

κι αν τραγούδια σου γράψω, κι αν θάλασσες κλάψω

Σήμερα πάλι έκλαιγα χωρίς να το θέλω.
Είναι αυτό το πράγμα που κάνουν τα μάτια μου, νομίζω το βλέπουν σαν παιχνίδι.
Φαντάζομαι μια σφαλιστή σιδερένια πύλη και πίσω της στριμωγμένα ένα σωρό δάκρυα με πρόσωπα, να περιμένουν με ανυπομονησία μια αφορμή να ανοίξει λίγο η πόρτα και να ξεχυθούν ανεμπόδιστα και να κάνουν τσουλήθρα στα μάγουλά μου.

Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ μεταφορές και παρομοιώσεις, αισθάνομαι δήθεν.
Νιώθω πως κάποιος θα το διαβάσει και θα πιστέψει πως προσπαθώ να δείξω ότι έχω ταλέντο.
Δεν έχω, δε με ενδιαφέρει.
Δεν έχω κανένα ταλέντο, τα 'χουμε ξαναπει, είμαι κλασική περίπτωση "καλή σε όλα, τέλεια σε τίποτα".
Κι ούτε αυτό μου αρέσει που το 'γραψα γιατί κάποιος θα βρεθεί να πει "μα έχεις ταλέντο, γράφεις τόσο ωραία" και κάποιος άλλος θα βρεθεί να πει "ορίστε, επιβεβαιώθηκε άλλη μια attention whore με τη βοήθεια του διαδικτύου".

Δε με μισώ.
Δε με λατρεύω κιόλας.

Τέλος πάντων, με χρήση ή όχι σχημάτων λόγου, εγώ έτσι νιώθω καμιά φορά, μια τεράστια πίεση να ανοίξω τη βαλβίδα στα μάτια μου που θα επιτρέψει σ' όλα τα δάκρυα να απελευθερωθούν.
Είδες πώς μετέτρεψα την πύλη σε βαλβίδα; Να αυτά κάνει το πολυτεχνείο.

Θυμήθηκα φυσικά το αλλάζει πρόσωπα η θλίψη και πιο συγκεκριμένα το
ΣΠΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΕΙ.

Δε βαριέσαι, πόρτες, βαλβίδες, τίποτα αναντικατάστατο.
Απλός εξοπλισμός.
Ίσως γι αυτό χρησιμοποίησα τη λέξη βαλβίδα.
Επειδή έχει μικρότερο κόστος από ολόκληρη πόρτα.
Ίσως ήθελα να μην κοστίζουν τόσο τα κλάματα.

η άνοιξη με τις κερασιές

Η άνοιξη είναι πάντα όμορφη, ακόμα και τώρα που λείπεις.
Νομίζω πως αν πρέπει να πούμε πως η άνοιξη έχει μια συγκεκριμένη μοναδική μυρωδιά, θα έλεγα λουλούδι χαμομηλιού.
Έχει υποχωρήσει η ομίχλη και η μούχλα   ̶που καθόλου τυχαίο δε μου φαίνεται που έχουν τα ίδια σύμφωνα- ̶ και γίνονται τα γνωστά: έχει ήλιο, οι αμυγδαλιές ανθίζουν, οι κερασιές το ίδιο, φοράμε ελαφριά πανωφόρια και κοντομάνικα, κάνουμε βόλτες στον ήλιο.

Τα κάνω όλα αυτά και χωρίς εσένα. Κάνω πολλά χωρίς εσένα και δεν είμαι ακόμα σίγουρη αν τα κάνω για να μη μου λείπεις ή παρόλο που λείπεις. Η εκτίμησή σου ήταν πως καλά που έφυγες και βρήκα χρόνο να κάνω όσα ήθελα. Δεν είναι αλήθεια, μπορούσα να τα κάνω και πριν. Σκεφτόμουν όμως πως θα έφευγες και δεν ήθελα να χάνω χρόνο μαζί σου. Είμαι χαζοβιόλα αφού, που λες κι εσύ.

Μου λείπεις και θα μου λείψεις κι άλλο. Αλλά ένας λόγος που σε λατρεύω   ̶μάλλον ο σημαντικότερος, τώρα που το σκέφτομαι  ̶ είναι ότι με έκανες ανεξάρτητη. Με έκανες τόσο ανεξάρτητη ώστε να μ' αρέσω περισσότερο. Και σε λατρεύω γι αυτό, είσαι η αγαπημένη μου πρόκληση, είσαι ο αγαπημένος μου άνθρωπος, είσαι ένα σωρό λέξεις που δεν ξέρω.

Κι εγώ σου λείπω και θα σου λείψω κι άλλο, το ξέρω.
Αλλά δεν πειράζει.
Ευτυχώς είναι άνοιξη γιατί αν συνέβαιναν όλα αυτά με ομίχλη και μούχλα και τόσα μι και χι και λάμδα, δεν ξέρω αν θα ήμουν τόσο αισιόδοξη.
Τώρα βοηθάει η άνοιξη και οι κερασιές και το ότι σε φαντάζομαι σε μέρη ηλιόλουστα.

Κεφάτα πρωινά, it is.