Το πρόβλημα με τους ενήλικες είναι πως απομακρύνθηκαν από τις δαχτυλομπογιές.
Έτσι έπαψαν να λερώνονται γι αυτό που λαχταράνε.
"…όπως τα παιδικά παιχνίδια που μια μέρα εξαφανίζονται άξαφνα σα να τα πήρε μαζί του το παιδί – καθώς πέθαινε, περίλυπο, μέσα στον άντρα." Τάσος Λειβαδίτης, Βιολέτες για μια εποχή
Κυριακή 28 Ιουλίου 2019
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Εσπρεσιέρα
Γυρνώντας σπίτι πέρασα από το γωνιακό καφέ. Δοκίμασα διάφορες ποικιλίες τελευταία, κι εκεί έχει την καλύτερη. Ζήτησα να τον κόψουν για μηχαν...
-
Αν μπορούσα θα έπαιρνα τον πόνο σου μακριά Θα ήθελα να μην έκλαιγες ποτέ ξανά, μαμά Διάβασες τη διάγνωση, με πήρες αγκαλιά Με έσφιξες, μου έ...
-
Τα χέρια σου στον λαιμό μου με τρόμαξαν. Με γύρισαν πίσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και δεν μπορούσα να φύγω. Εγώ έκλαιγα κι εκείνος γελούσ...
2 σχόλια:
σε εμένα συνέβηκε, έτσι ακριβώς στα ξαφνικά, μια μέρα, σταμάτησα να παίζω, έφυγα και τα άφησα εκεί που έπαιζα. Το αγαπημένο μου παιχνίδι. Ήξερα, άκουγα που έλεγαν ότι θα ψηλώσουμε απότομα, αλλά ότι θα μεγαλώναμε κι όλας, δεν το φανταζόμουν ποτέ.
Να το ξαναβρεις :)
Δημοσίευση σχολίου