ταπετσαρίες κι αναφιλητά

Δεν συμπαθώ πολύ τις ταπετσαρίες.
Δεν είναι το ίδιο να βάφεις έναν τοίχο με τον να του κολλάς μια ταπετσαρία.

Το βάψιμο συνιστά επεξεργασία και δημιουργία.
Η ταπετσαρία είναι κάτι που κρύβει.
Η ταπετσαρία είναι το περιτύλιγμα του δωματίου·
αργά ή γρήγορα πρέπει να το βγάλεις για να ανακαλύψεις το περιεχόμενο.

Οι ταπετσαρίες μου φέρνουν στο μυαλό τσακισμένες γωνίες.
Γωνίες που ξεκόλλησε ένα παιδί από περιέργεια και που έτσι
τσακισμένες και σκονισμένες είναι αδύνατον να κολλήσουν ξανά.
Σαν τη γωνία από την ταυτότητά μου.
Πάντα λέω πως έγινε από το βάλε-βγάλε στο πορτοφόλι,
αλλά δεν έγινε έτσι.

Έγινε γιατί ήμουν ένα παιδί με περιέργεια
και δοκίμαζα πόσο καλά είναι κολλημένες αυτές οι πλευρές μεταξύ τους;
Πόσο χοντρό είναι το χαρτί στο εσωτερικό της;
Είναι γαλάζιο το χαρτί ή το πλαστικό πάνω του;

Οι ταπετσαρίες, τα αυτοκόλλητα, κι όλα τα πράγματα που κολλάνε
είναι γραφτό να ξεκολλήσουν.
Να τα ξεκολλήσουν.
Να καταστραφούν με κάποιον τρόπο.
Η κόλλα είναι προσωρινή.
Η κόλλα σε προκαλεί να δοκιμάσεις την αντοχή της.

Η μπογιά δεν το κάνει αυτό.
Τα καρφιά δεν το κάνουν αυτό.

Πώς λοιπόν μπορεί ένας άνθρωπος να ζει σε ένα σπίτι με ταπετσαρία;
Πώς νιώθει ασφάλεια και σιγουριά και μονιμότητα;

Όχι, οι ταπετσαρίες είναι για προσωρινά σπίτια.
Για εκείνα που πηγαίνεις με ανθρώπους που δε θα έπρεπε να πηγαίνεις.
Για εκείνα που πηγαίνεις για μυστικές συναντήσεις.
Μέχρι να βρεις άλλο τρόπο.
Μέχρι να βρεις άλλο χώρο.
Ένα χώρο του οποίου θα βάψεις τον τοίχο.

Δεν είναι απλό πράγμα να βάφεις έναν τοίχο.
Δεν είναι απλό πράγμα να διαλέγεις πώς θα είναι το δωμάτιο
που θα φιλοξενήσει τα αναφιλητά σου.
Και τα αναλγητικά σου.

Κι όλα τα λάθη που δε θα διορθώνονται πια τόσο εύκολα
όσο ξεκολλώντας μια ταπετσαρία.

Τα λάθη στα βαμμένα δωμάτια είναι μόνιμα.

Τέτοια θέλω να κάνω.