όταν μεγαλώσω θέλω

Χαίρομαι συχνά τελευταία.

Χάρηκα όταν με πήρε τηλ ο Γιώργος·
μου είπε πως θα είναι για ένα μήνα στην πόλη που σπουδάσαμε.
Πήρα μια μέρα άδεια για να πάω εκεί
να τα πούμε
να βγαίνουμε
να πίνουμε
και να πηγαίνουμε στη θάλασσα.

Χαίρομαι κάθε φορά που οδηγάω μέχρι τη δουλειά.
Κάθε στροφή που δεν παίρνω απότομα είναι μια μικρή νίκη.
Κάθε αλλαγή λωρίδας, μια λίγο μεγαλύτερη νίκη.

Μα κυρίως χαίρομαι κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι μου·
χαίρομαι που υπάρχει ένα διαμέρισμα να λέω "σπίτι μου"
και πιο πολύ χαίρομαι που είναι λίγο δροσερό.

Σκέφτομαι τα πράγματα που θέλω να βάλω εδώ μέσα.
Ένα ψηλό τραπεζάκι -για να κάθεται πάνω η ζάμια·
έναν ανεμιστήρα οροφής για το σαλόνι
- απ' αυτούς τους παλιομοδίτικους που αρέσουν σε λίγους-
κορνίζες για να κρεμάσω τις αφίσες μου στους τοίχους
- γιατί μεγάλωσα για μπλου τακ αλλά δεν μεγάλωσα για αφίσες -
ένα τραπέζι για την άδεια γωνία της κουζίνας
- εκεί θα μπει η τοστιέρα και τα υλικά του πρωινού,
θα είναι ο μικρός προσωπικός μου μπουφές.

Είμαι ένα κορίτσι που έχει σπίτι
φίλες
φίλους
δουλειά
μισό αυτοκίνητο.

Κυρίως όμως είμαι ένα κορίτσι που έχει όρεξη.
Νιώθω πάλι όπως εκείνη την άνοιξη που έβγαινα βόλτα
και ήθελα να πάρω μια βαθιά ανάσα και να 'χω μέσα μου όλη την πόλη.

Μόνο που τώρα, αυτό το καλοκαίρι, παίρνω διαφορετικό δρόμο όταν βγαίνω από το σπίτι
κι αυτός ο δρόμος έχει περισσότερα δέντρα και πιο παχιά σκιά
και αγγελικές και αγιοκλίματα και θερινά σινεμά
και νιώθω σα να μπήκα σε κάποια ταινία ή σειρά ή βιβλίο
γιατί δε γίνεται αν είναι όλα τόσο όμορφα.

Είναι όλα τόσο όμορφα.

ΥΓ ψάχνοντας εκείνο το ποστ για εκείνη την άνοιξη, βρήκα αυτό το ποστ και ένιωσα πολύ ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Γιατί μεγάλωσα ακριβώς έτσι.