γεια σας, κύριε Σταμάτη

Εντάξει, απ' το να πεθαίνει συμμαθητής σου, πιο λογικό να πεθαίνει καθηγητής σου.
Αλλά ρε γαμώτο.
Δεν ήταν μεγάλος.
Κι είχε μια στάση πολύ θετική.
Τέτοια που, όσο σοβαρή και να ήταν η αρρώστια, δε μου περνούσε απ' το μυαλό να πεθαίνει.
Ήμουν σίγουρη πως θα γινόταν καλά.
Και δε μιλάμε για καθηγητή με τον οποίο είχα καμιά ιδιαίτερη σχέση.
Αλλά για έξι γαμημένα χρόνια, τον έβλεπα στο διάδρομο και του έλεγα
"γεια σας"
και μου έλεγε
"γεια σου"
και τώρα πέθανε
και δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που τον είδα
οι άνθρωποι πεθαίνουν και δε θυμάσαι πότε τους είδες
για τελευταία φορά.

Κι αφού μάθαμε αυτή την είδηση, το πρωί,
ύστερα η μέρα μας συνέχισε κανονικά.
Κάναμε πάουερ πόιντ,
παρουσιάσαμε εργασία,
μας χειροκρότησαν,
ήπιαμε καφέ κάτω απ' τα πλατάνια,
ακούσαμε για τη ζωή του Χαρίλαου Φλωράκη
κι ύστερα θα πηγαίναμε για ρακές

και μου είπες να πιούμε στην υγειά του, αφού του άρεσε το ρημάδι το ποτό
και τότε άρχισα να ξαναθυμάμαι την είδηση
και συνειδητοποίησα πως ακόμα δεν το είχα χωνέψει,
πως δεν ήταν δυνατόν να μην ζει αυτός ο άνθρωπος
να μην έχει σφυγμό
και να μην πρόκειται να του ξαναπώ
"γεια σας"

κι έτσι έκανα ένα "στην υγειά του Σταμάτη"
και μου είπαν "ποια υγειά...."
κι ύστερα είπα "εις μνήμην"
και μία
και δύο
και δέκα ρακές

και δε θα του ξαναπώ ποτέ
"γεια σας"

ΥΓ είτε συμμαθητής, είτε καθηγητής, ένα είναι το τραγούδι
      για καλό παράδεισο

Αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια
θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
να ξαναγίνω καβαλάρης, και ξαναέλα να με πάρεις, ουρανέ
Για δεν υπήρξα κατεργάρης
και την χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω
μιάν ανάσα γυρεύω για να γιάνω

Δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω δε χαμπαριάζεις
πρότεινε μου κάποια λύση
δε θα σου παρακοστίσει
και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ'αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν'

Αφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους

Πώς να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα, ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις, γαλανέ

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω
κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω
Κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ό,τι σου 'ρθει κατεβάζεις
μη θαρρείς πως με ταράζεις

Γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν'

 

σα νερό για ζεστή σοκολάτα*

Από μικρή της άρεσε, μες στην κουζίνα μόνη
τις ώρες να σκοτώνει
με τη μαγειρική,
και πέφτανε τα δάκρυα, θυμόταν, στη ζωή της
και έδιναν στο φαΐ της
μια γεύση μαγική.

Κύμινο, μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι,
ποτέ δεν είχε ταίρι
ν’ αλλάξει μιαν ευχή,
να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση,
να γίνονταν η πλάση
ξανά απ’ την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός και σκόρδο μια σκελίδα,
να 'φεγγε μιαν ελπίδα
στα μάτια τα μελιά,
και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι,
να 'νιωθε ένα χάδι
μια μέρα στα μαλλιά.

Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγειρειό της,
που 'κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη,
μας κάνανε μεγάλη
κάποια μικρή στιγμή,
κι αθόρυβα διαβήκανε απ’ της ζωής την άκρη,
χωρίς ν’ αφήσει δάκρυ
σε μαγουλογραμμή.

Το άκουσα

έκλαψα

κάπνισα

έβγαλα το φακελάκι απ το τσάι μου

και συνέχισα όπως-όπως τη μέρα μου

*είμαι 1000% σίγουρη πως το τραγούδι λέει την ιστορία απ' αυτό το βιβλίο κι όταν το παρατήρησα ένιωσα πολύ τυχερή, γιατί σκέφτηκα πως δε θα το ξέρει όλος ο κόσμος, εγώ όμως το ξέρω.

κοίτα τώρα πώς τα κατάφερα πάλι. που το πήγαινα για "κλαίω χωρίς λόγο" ποστ και μου βγήκε "τι τυχερή που είμαι που ξέρω το τραγούδι". έλα χριστέ και παναγιά.

Δ1

Εχτές το απόγευμα είχα κλείσει το παντζούρι και την κουρτίνα στο δωμάτιό μου κι έμπαινε ένα πολύ σκοτεινό και δροσερό και πορτοκαλί φως κι ένιωθα σα να 'μαι σε κάποια πολύ φιλόξενη σπηλιά.
Είπα για λίγο να κοιμηθώ αλλα ύστερα άρχισα να σκέφτομαι πως υπάρχουν τόσα καλύτερα πράγματα να κάνεις με τέτοιο ωραίο κλίμα, μια τόσο ωραία ώρα μιας τόσο ωραίας μέρας.
Ύστερα το μωρό της διπλανής άρχισε να κλαίει κι εγώ άρχισα να σκέφτομαι τα διάφορα είδη ανθρωπίνων κραυγών και πόσα από αυτά μπορεί να χωρέσει μια μεσοτοιχία.

Ύστερα σκεφτόμουν μπαλκόνια και καφέδες και βιβλία και μπύρες και τασάκια και διάφορα.
Σκεφτόμουν Δ1, Ε2 και ,όπως πρόσφατα πληροφορήθηκα, Γ3.
Αριθμοί από διαμερίσματα.
Τώρα Β4.
Πόσοι αριθμοί συνδυασμένοι με γράμματα να αναλογούν στον καθένα μας;
Δ1 Ε2 Γ3 Β4
Στο Γ3 δεν είχα πάει ποτέ, δεν κάναμε παρέα τότε με τον Σ. αλλά το σκέφτομαι και λέω τι κρίμα, τι κρίμα να μην έχεις πάει σε κάποιου το σπίτι, πόσα ακόμα θα μάθαινες γι αυτόν.
Δ1, Ε2 και Β4.

Γράμματα με νούμερα οι τάξεις, γράμματα με νούμερα και τα διαμερίσματα.
Και όταν ήσουν στο γυμνάσιο μπορεί να ερωτεύτηκες κάποιο αγόρι απ το άλλο τμήμα και να ήταν τόσο σημαντικό για σένα εκείνο το νούμερο μ' εκείνο το γράμμα μαζί.

Κι ύστερα μεγαλώσαμε κι είχε ο καθένας το διαμέρισμά του.
Δ1, Ε2 και Β4.
Ένα δροσερό μπαλκόνι, ένα παμβρώμικο τασάκι, τόσα απογεύματα.
Δ1.

Ήμουν λίγο σκληρή τότε, όπως εξάλλου είμαι πολύ συχνά.
Μπορώ κι εγώ να ακούω τα ίδια τραγούδια και να σκέφτομαι άλλον αντί αλλου.
Τον νυν αντί του ας πούμε πρώην.
Και σκέφτομαι πως ίσως να μην είναι απλώς εφικτό.
Ίσως να είναι και απαραίτητο.
Στα πλαίσια εκείνης της απομυθοποίησης που όσο βάναυση, τόσο χρήσιμη είναι.
Ίσως να 'ναι κι αυτό, όπως και τόσα άλλα, θέμα επιβίωσης και τίποτα παραπάνω.
Και τι παραπάνω να είναι άλλωστε;
Τι παραπάνω από διατήρηση της ζωής;

Η μαμά είπε και κάτι άλλο για τον άντρα της ζωής μου.
Είπε να διαλέξω κάποιον τέτοιον, που ακόμα κι αν κάνει μαλακία να μπορώ να τον συγχωρήσω.
Δεν εννοούσε να βρω έναν μαλάκα και να του συγχωρώ τα πάντα σαν μαλάκας κι εγώ.
Εννοούσε να 'ναι τόσο άψογος μαζί μου και να αγαπιόμαστε τόσο πολύ, που αν ο μη γένοιτο, κάτι πάει στραβά, να μην πειράζει.
Συμφωνώ.
Σ' αυτά πάντα συμφωνώ με τη μαμά.

Είχα γράψει πριν κανένα μήνα :

λέω πολλά σε λίγους ενώ θα 'θελα να πω λίγα στους πάντες

Και τώρα που το ξαναδιάβασα, τώρα τα πράγματα είναι όπως ήθελα.
Στους λίγους δεν έχω πολλά πλέον να πω, δεν έχει σκαμπανεβάσματα, 
ούτε κλάματα, ούτε αμφιβολίες. 
Μόνο χαμόγελα και σιγουριά.
Κι είναι λίγα που θέλω να τα πω σ' όλο τον κόσμο.
Και δε σε πειράζει αν τα πω σ' όλο τον κόσμο.
Κι αυτό είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι.

Δε θυμάμαι πόσο καιρό είχα να νιώθω έτσι.
Μαζί.
Δε νιώθω πια μόνη μου, δε νιώθω πως προσπαθώ μόνη μου 
για κάτι στο οποίο πιστεύω μόνο εγώ.
Δε νιώθω πως με κρύβεις (ποτέ δεν το νιωθα αυτό, όχι με σένα.)

Νιώθω μαζί.
Νιώθω εξίσου.
Νιώθω σωστά.

Νιώθω και τυχερή κι ενώ είμαι συνήθως τυχερός άνθρωπος, 
όμως τυχερή είχα πολύ καιρό να νιώσω. 
Σαν να μου είχε τελειώσει το απόθεμα.
Κι έβλεπα αυτή τη σειρά χτες και κάτι πήγαινε εντυπωσιακά καλά για τη Μαξ 
και τη ρωτάει η Κάρολάιν  μα καλά πώς γίνεται αυτό;
Και της απαντάει "because God owes me".
Oh, that he did.
Ευχαριστώ ρε Θεέ.
Ήταν η σειρά μου.
Κι ευτυχώς -σε αντίθεση μ' αυτό που κάνω στις τράπεζες- δε βαρέθηκα να περιμένω 
και δεν έδωσα το νουμεράκι μου σε κάποιον άλλον.
Ήταν η σειρά μου.

το τραγουδάκι γιατί μου 'χει κολλήσει εδώ και τρεις μέρες
και γιατί μέσα μου καίει μια φωτιά
και γιατί φωτιά με φωτιά :D

ήρθαν πολλοί,κανείς τους όμως δε φιλάει όπως εσύ

έλα ναι, ανέβασα εγώ μποφίλιου, συμβαίνουν κι αυτά.
με την καλή έννοια.

ήλιος & έρωτας & μιλκσέικ φράουλα

Η λορέλ τα περιέγραψε τέλεια, λίγα έχω να προσθέσω κι είναι πράγματα που δεν είναι πως τα παρέλειψε, είναι που είναι μόνο δικά μου και δε θα μπορούσε να τα 'χει πει.

Λείπουνε πολλά από την άνοιξή μου, αλλά και πάλι την αγαπώ, όπως κάθε άνοιξη, είμαι έτσι ανιδιοτελής με τις εποχές.

Λορελάκι μου, εσύ δε λείπεις, αν και δεν είσαι εδώ, είσαι όμως στο ακουστικό μου συχνά-πυκνά και μου κάνεις και προτάσεις γι ανοιξιάτικα βιβλία ε και τι άλλο να ζητήσω!

Λείπει όμως η σοφή μου φίλη, αλλά κι αυτό δεν πειράζει πολύ γιατί σήμερα θα πήγαινε να αγοράσει τα εισιτήριά μας για την σχεδόν καλοκαιρινή μας συναυλία και θα 'μαι 4 μέρες όλη δικιά της και θα με πάει σ' όλα τα ωραία μπαράκια και θα 'χει ζέστη και θα 'μαι χαρούμενη.

Λείπεις κι εσύ κι αυτό πειράζει ρε γαμώτο. Και συνέχεια σκέφτομαι να πηγαίνουμε εκδρομές, να 'μαι στη θέση του συνοδηγού σου και να 'χει ήλιο και να φοράω τα γυαλιά ηλίου του μπαμπά μου κι εσύ της μαμάς σου (έτσι γιούνισεξ ήταν τα γυαλιά στα 80s), και να ακούμε χατζηφραγκέτα (προφανώς) και να πίνουμε φραπεδάκια απ το σέικερ και να 'μαι πραγματικά εκστατικά ευτυχισμένη. 

Όπως είπα ήδη βέβαια στη λορέλ, ίσως κάποιες φορές θυσιάσω το φραπέ για ένα μιλκσέικ φράουλα, γιατί αν η άνοιξη είχε μυρωδιά θα μύριζε μιλκσέικ φράουλα. Και,μεταξύ μας, είμαστε και σούργελα, οπότε είμαι σίγουρη πως καμιά φορά αντί για χατζηφραγκέτα θα ακούμε taylor swift. Γιατί είπαμε, you love the players and I love the game.

Μαζί σου να 'μαι ρε μωρό μου και δεν πάνε στο διάολο και τα roadtrip?
Άνετα περνούσα καλοκαίρι σε διαμέρισμα χωρίς μπαλκόνι κι αιρ κοντίσιον.
Τσαααακ εδώ κολλάνε οι χατζη.

Δε θέλω αιρ κοντίσιον
και χάι ντεφινίσιον
θέλω μόνο να με παντρευτείς.

Είδα ένα όνειρο που κάποτε θα ήταν κακό.
Τώρα ήταν λυτρωτικό.

Και ξύπνησα κι είχα στο σιντι πλέυερ μακεδόνα κι επειδή είχα ακούσει τα 5 πρώτα το προηγούμενο πρωί, έβαλα το νούμερο 6. Κι ήταν αυτό:

How appropriate.
Κανένα λάθος και κανείς δε θέλει να τον αγαπώ.
Αλλά πολύ appropriate feeling.
Πολύ appropriate soundtrack.

Το τραγουδάκι τίμιο θα το έλεγα.
Κι η κοπέλα στην οποία απευθύνεται, φαντάζομαι πως το καταλαβαίνει.
Κάνουμε κάποιες επιλογές και οι άνθρωποι μας ξεχνάνε.
Κάποιες τις κάνουμε με σκοπό να μας ξεχάσουν.
Κι οι άνθρωποι κάνουν κάποιες επιλογές με αποτέλεσμα να τους ξεχνάμε.
Ή για να τους ξεχάσουμε.
Κι ύστερα από χρόνια οι άνθρωποι που έχουν γνωριστεί κι έχουν ξεχαστεί θα 'ναι περισσότεροι από αυτούς που δε συναντήθηκαν ποτέ.

Γι αυτό προσοχή παιδιά.
Μην τον γνωρίσετε και τον ξεχάσετε.
Εγώ, ευτυχώς, ήμουν προσεκτική για μια φορά.
Μια φορά αρκεί.
Πολλή προσοχή :)

τα καλαμάκια στο SI

Κάποια στιγμή, πέρυσι, είχα σκεφτεί τα καλαμάκια σαν μονάδα μέτρησης του χρόνου.
Γιατί είναι πολλά και δεν ξέρεις πότε θα τελειώσουν και πού θα είσαι και τέτοια.
Σκεφτόμουν πως εγώ θα μετακομίσω και τα καλαμάκια δε θα 'χουν τελειώσει ακόμα και τι θα τα 'κανα; θα τα πετούσα; ή θα τα μετακόμιζα κι αυτά; χαζό δεν είναι να μετακομίζεις καλαμάκια;
Αλλά τώρα δε νομίζω να μην έχουν τελειώσει, γιατί φέτος πίνω φραπέ -όχι τον απλό και πικρό, εκείνον τον άλλον με το φουντούκι, τον εθιστικό που λέει και η Λορέλ- και τα καλαμάκια θα τα τελειώσω, κι αν δεν τα τελειώσω μόνη μου τότε θα τα τελειώσω με παρέα ή θα τα τελειώσουμε παρέα. Το σίγουρο είναι πως τα καλαμάκια θα τελειώσουν χαρούμενα (όπως όλοι άλλωστε :Ρ).

Άλλο είναι το πόιντ όμως.
Το πόιντ είναι πως πέρυσι μετρούσα το χρόνο από ένα σημείο και μετά.
Μετρούσα τον χρόνο με τα καλαμάκια κι ο χρόνος ήταν ημιευθεία.
Τώρα μετράω τον χρόνο σαν έννοια, σαν ευθεία χωρίς αρχή και τέλος.
Τώρα μετράω τον χρόνο σαν έννοια, όχι σαν διάνυσμα.

Russell's Paradox

Ξύπνησα στις 5μιση το πρωί, δε θυμάμαι αν μπορούσα καν ν' ανοίξω τα μάτια μου, πάντως να ξανακοιμηθώ δεν μπορούσα. Προσπάθησα δηλαδή.

Κι ένιωθα παράξενα. Το παντζούρι ήταν κλειστό ενώ εγώ ποτέ δεν κλείνω το παντζούρι.
Αλλά δεν ήθελα να ξυπνήσεις απ' τον ήλιο επειδή εγώ δεν ξέρω να κοιμάμαι σαν άνθρωπος.
Ένιωθα παράξενα που λες, ένιωθα σαν το σώμα μου να με περιβάλλει, σαν να μην είναι κομμάτι μου -ή εγώ δικό του- σαν να είναι το περίγραμμα, σαν να είναι κάτι που με περιέχει.
Σαν το σύνολο που περιέχει όλα τα σύνολα που δεν περιέχουν τον εαυτό τους, αυτό περιέχει, λέει, τον εαυτό του; Εγώ έλεγα κατηγορηματικά όχι, σκεφτόμουν ένα κουτί με χριστουγεννιάτικα στολίδια και πως ποτέ κανείς δε θα 'λεγε πως το κουτί περιέχει και το κουτί.

Ύστερα όμως έγινε αυτό κι ένιωθα έτσι περίεργα και σκέφτηκα πως ίσως το κουτί να περιέχει και το κουτί, ποιος ξέρει;

Εντάξει, για όλο αυτό το παραλλήρημα έφταιγε το τελευταίο big bang theory.
Λίγο big bang, λίγο star wars και πολύ χατζηφραγκέτα.
Η ζωή είναι απλή.
Η ζωή είναι απλή κι ωραία.

ΥΓ εντάξει, εκεί γύρω στις 7 ξανακοιμήθηκα. μάλλον με πήρες αγκαλιά λίγο καλύτερα.