λέω πολλά σε λίγους ενώ θα 'θελα να πω λίγα στους πάντες
Και τώρα που το ξαναδιάβασα, τώρα τα πράγματα είναι όπως ήθελα.
Στους λίγους δεν έχω πολλά πλέον να πω, δεν έχει σκαμπανεβάσματα,
ούτε κλάματα, ούτε αμφιβολίες.
Μόνο χαμόγελα και σιγουριά.
Κι είναι λίγα που θέλω να τα πω σ' όλο τον κόσμο.
Και δε σε πειράζει αν τα πω σ' όλο τον κόσμο.
Κι αυτό είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι.
Δε θυμάμαι πόσο καιρό είχα να νιώθω έτσι.
Μαζί.
Δε νιώθω πια μόνη μου, δε νιώθω πως προσπαθώ μόνη μου
για κάτι στο οποίο πιστεύω μόνο εγώ.
Δε νιώθω πως με κρύβεις (ποτέ δεν το νιωθα αυτό, όχι με σένα.)
Νιώθω μαζί.
Νιώθω εξίσου.
Νιώθω σωστά.
Νιώθω και τυχερή κι ενώ είμαι συνήθως τυχερός άνθρωπος,
όμως τυχερή είχα πολύ καιρό να νιώσω.
Σαν να μου είχε τελειώσει το απόθεμα.
Κι έβλεπα αυτή τη σειρά χτες και κάτι πήγαινε εντυπωσιακά καλά για τη Μαξ
και τη ρωτάει η Κάρολάιν μα καλά πώς γίνεται αυτό;
Και της απαντάει "because God owes me".
Oh, that he did.
Ευχαριστώ ρε Θεέ.
Ήταν η σειρά μου.
Κι ευτυχώς -σε αντίθεση μ' αυτό που κάνω στις τράπεζες- δε βαρέθηκα να περιμένω
και δεν έδωσα το νουμεράκι μου σε κάποιον άλλον.
Ήταν η σειρά μου.
το τραγουδάκι γιατί μου 'χει κολλήσει εδώ και τρεις μέρες
και γιατί μέσα μου καίει μια φωτιά
και γιατί φωτιά με φωτιά :D
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου