μην υποκρίνεσαι

Σκέφτομαι να κοντύνω τα μαλλιά μου. Να είναι πάλι όπως εκείνο το τρισχαρούμενο καλοκαίρι, εκείνο που είχα πάει σε πολλά μέρη με πολλούς ανθρώπους που δεν τους συμπαθούσα καν όλους. Θυμάμαι σκηνές και καπνό, βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα, θυμάμαι μια μέρα που φυσούσε πολύ και είχε πολλά κύματα, θυμάμαι ένα σωρό ακρίδες και ένα κομμάτι γκαζόν και μια αιώρα.

Αλλά θυμάμαι κυρίως το κορίτσι με τα κοντά μαλλιά. Και σκέφτομαι πως πρώτη φορά έχουν τέτοιο μήκος τα μαλλιά μου. Δεν είναι ούτε μακριά, ούτε κοντά. Μέχρι και τα μαλλιά μου είναι σε happy medium. Και μ' αρέσουν, νομίζω πως μου πηγαίνουν περισσότερο απ' οτιδήποτε έχω κάνει ποτέ στα μαλλιά μου. Είναι κάποια πράγματα, κάποιες συγκεκριμένες στιγμές, που δε θα μπορούσαν να είναι αλλιώς. Με κοιτάω και σκέφτομαι πως δεν θα μπορούσα να είμαι αλλιώς. Ούτε λίγο διαφορετικά.

Για τα υπόλοιπα υπάρχει το delete.

Κατά τ' άλλα είναι μια medium Δευτέρα, μέτρια προς το γλυκό κι όχι προς το σκέτο κι αυτό είναι αρκετά καλό για Δευτέρα. Είναι αρκετά καλό για οποιαδήποτε μέρα, γιατί εντάξει, πόση ζάχαρη να βάλεις σ' έναν καφέ?

Ύστερα σκέφτομαι μουσική, ορχηστρική, κι ύστερα άλλη μουσική, με στίχους, και σκέφτομαι χαζές ατάκες και δεν ξέρω τι με κάνουν να νιώθω και δεν ξέρω τι απ' αυτά που νιώθω είναι τ' αληθινά μου συναισθήματα και τι αυτά που πιστεύω πως θα 'πρεπε. Θα καταλάβω κάποια στιγμή, δε γαμιέται; Γαμιέται.

πόσο μ'αρέσει αυτό το γέλιο-