tell me baby, what's your story?

Α θυμήθηκα, θα έγραφα κάτι για τον τρόπο που ερωτεύομαι.
Δεν ερωτεύομαι κάθε γκόμενο που βρίσκεται στο δρόμο μου.
Και δεν ξέρω αν έχω ερωτευτεί πολλές φορές για τον εξής λόγο: γιατί κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον και μ' ενθουσιάζει -ή με εντυπωσιάζει,δεν είναι συνώνυμα αυτά τα δυο- ξαφνικά μειώνω τρομερά τη σημασία όλων των προηγούμενων, σε σημείο να τη μηδενίζω κιόλας. Κι αυτό απ' τη μία δε μ'αρέσει γιατί είναι άδικο να υποτιμάς τόσο το παρελθόν σου. Απ' την άλλη απ' το παρελθόν έχεις απόσταση και βλέπεις the bigger picture, κι αν είμαι ειλικρινής, κοιτώντας the bigger picture, ναι, συγγνώμη, δε μου φαίνεται κανείς άλλος άξιος της τόσης σημασίας που του έδωσα.

Η άλλη εξήγηση είναι πως δεν υποτιμάω το παρελθόν μου, απλώς οι επιλογές μου συνεχώς βελτιώνονται. Η μαλακία ξέρεις ποια είναι; Ότι κάνω αναπόφευκτα τη σκέψη "μέχρι πότε θα βελτιώνονται;". Και η απαισιόδοξη έφηβη που κρύβω μέσα μου θέλει να πει "μέχρι εδώ ήταν,καλύτερα δε γινόταν,ξέχνα το". Και θέλω να πω στο μαλακισμένο "βουλωσέ το"!

Δε θέλω να την πιστέψω την μικρή.
Αλλά ώρες-ώρες έχει πειθώ.
Κι ώρες-ώρες εγώ δεν.

Κι αυτές τις ώρες προσπαθώ να γίνω ρεαλίστρια -χα, κοίτα να δεις που βοηθάει κι αυτό καμιά φορά, ποιος να το λεγε- γιατί η ρεαλιστική άποψη είναι πως δεν έχω γνωρίσει ακόμα όλους τους ανθρώπους που θα μ'αρέσουν και που θα μου ταιριάζουν γιατί είμαι 22 γαμώτη μου, δε γίνεται να 'χω ζήσει κιόλας την ιστορία μου.

Αλλά αν δεν την λογαριάζω για ιστορία μου τότε κάνω πάλι το ίδιο, πάλι υποτιμάω το παρελθόν κι εξάλλου κανείς δεν είπε πως έχει μόνο μία ιστορία ο καθένας. Αλλά ξέρεις τι εννοώ, εννοώ αυτή την μια ιστορία της προκοπής.
Αν ήταν αυτή,τι; Αυτό ήταν;

Aν ήταν αυτή, δε θα ήταν αυτό.
Κι αν αυτό ήταν, δεν ήταν αυτή.

   

 I am a man-eater, I own them from the start  
 But somehow this handsome fucker got his grip around my heart.