rewind

Στο γυρισμό άνοιξα το ραδιόφωνο αβίαστα.

Flashback.

Παρασκευή,25 Απριλίου 2008

Ανοιχτό παράθυρο και προσπερνάω αμέτρητα χωράφια με το βλέμμα μου. Και προσπερνάω συνεχόμενες και διακεκομμένες άσπρες γραμμές στο δρόμο με το βλέμμα μου. Λατρεύω τα ταξίδια αλλά αυτό μου φαινόταν ανιαρό. Επειδή δεν είχε μουσική.

Να ανοίξω το ραδιόφωνο ή είναι μεγάλη Παρασκευή και δεν κάνει?

Κάποια συζήτηση γίνεται δίπλα μου, πίσω μου , γύρω μου. Δεν ακούω. Συνεχίζω να προσπερνάω τα πάντα. Δε θα ‘θελα να τα προσπερνάω, θα ‘θελα να τα 

 παρατηρώ μα δεν έχω μουσική.

Να ανοίξω το ραδιόφωνο ή είναι μεγάλη Παρασκευή και δεν κάνει?

«Να ανοίξω το ραδιόφωνο ή είναι μεγάλη Παρασκευή και δεν κάνει?»- «άνοιξ’ το».

Don’t you cry tonight there’s a heaven above you baby….

Κι άρχισα να παρατηρώ όσα προσπερνούσαμε και τα είχα ξαναδεί όλα αυτά τα χωράφια και όλα αυτά τα δέντρα. Άρχισε να βρέχει, έκλεισα το παράθυρο. Δεν έκλεισα το παράθυρο επειδή άρχισε να βρέχει, το ‘κλεισα μόνο για να ακούω τη 

 μουσική.

The temple of the king.

Ήξερα πως είναι να πέφτει έτσι η βροχή στα τζάμια γιατί το είχα ξαναδεί, το είχα ξανακούσει και το είχα ξανανιώσει. Και το νιώθω το ίδιο κάθε φορά. Είναι ίδιες όλες οι φορές; Πες μου, είναι όλες οι φορές ίδιες;

Flashback.

Η ζωή μας είναι μια σειρά από επαναλαμβανόμενα déjà vu που απλώς κάποια στιγμή ξεχνάμε και πεθαίνουμε και ξαναγεννιόμαστε και ζούμε συνέχεια τα ίδια και τίποτα δεν έχει νόημα γιατί το ξέραμε από πριν; Για το θεό, μην το κάνεις να φαίνεται τόσο βαρετό. Πως είναι δυνατόν να μην έχει νόημα. Η βροχή δεν πέφτει πάντα με τον ίδιο τρόπο ούτε ο ήλιος ανατέλλει πάντα με τα ίδια χρώματα και τα σύννεφα έχουν άλλο σχήμα όποτε τα κοιτάω και σήμερα μου φάνηκε πως 

έτρωγαν το ένα το άλλο- έτρωγαν το ένα το άλλο! Μα δε με τρόμαξαν γιατί….

Is that everything’s gonna be fine fine fine

 Coz I‘ve got one hand in my pocket and the other one is giving a high five!

Fast Forward.

Είναι ώρα κοινής ησυχίας κι εγώ γιορτάζω και τραγουδάω δυνατά.

Και σου βγάζω τη γλώσσα και σου κάνω παράπονα και είναι déjà vu και το χουμε ξαναζήσει, αλλά κοίτα με είμαι φωτιά κι είμαι νερό κι είμαι σύννεφο αταξινόμητο και δεν είμαι ίδια και αλλάζω αλλάζω αλλάζω, και το πισί μου λέει να σβήσω την επαναλαμβανόμενη λέξη κι αδιαφορώ γιατί ακούω το αγαπημένο μου τραγούδι κι έχει ήλιο έξω και … και .. και:

Is that everything’s gonna be fine fine fine

 Coz I‘ve got one hand in my pocket and the other one is giving a high five!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!