το ωραιότερο ταξίδι που χω κάνει..

Σήμερα γράφω με στυλό, θέλω να νιώθω το χέρι μου να γλιστράει. Παρατηρώ πως τα περισσότερα κείμενα τα αρχίζω με τη λέξη «σήμερα» αλλά μετά τη διορθώνω γιατί σκέφτομαι πως επαναλαμβάνομαι.

Ακούω τη Ρίτα. «η Ρίτα αλλάζει τώρα πια δεν την τρομάζει, η νύχτα τα φώτα, όχι πια όχι όπως πρώτα». Τι καλά να με λέγανε Ρίτα. Ή τέλος πάντων να με λέγαν ένα όνομα με δύο συλλαβές και πιο ευγενικά φωνήεντα, όχι άλφα όπως το όνομά μου. Αλλά μ αρέσει το όνομά μου.

Το χω ξαναπεί, πως πηγαίνω παντού περπατώντας. Είναι κάποια μέρη που κάθε φορά που περνάω σκέφτομαι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Σκέφτομαι πχ «θα βόλευε να κόψω δρόμο απ τη λέσχη αλλά δε βιάζομαι κι εκεί πέρα είναι σκοτεινά και φοβάμαι». Κάθε φορά.

Σκεφτόμουν τις εξαρτήσεις. Δεν είμαι πρεζάκι μωρό μου φέτος. Καπνίζω αλλά δεν έχω ανάγκη εσένα. Δεν παίρνω λεωφορείο για να μπορώ να καπνίσω στο δρόμο. Αλλά δε σε χρειάζομαι για να νιώσω ευτυχισμένη. Στρίβω τσιγάρο την ώρα της ιστορίας για να το καπνίσω στο διάλειμμα. Αλλά δε θα σε δω αύριο και το έχω διαλέξει εγώ. Πάλι δε θέλω να σε δω. Μπορώ να μην καπνίσω για μέρες. Αλλά δεν μπορώ ν αλλάξω διαδρομή. Δεν μπορώ να σταματήσω να περνάω απ τα αγαπημένα μου στενά και να κοιτάζω μέσα στ αγαπημένα μου μαγαζιά αναζητώντας φιλικές φάτσες.

Αν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που νιώθω, νιώθω ευεξία. Από το ευ και το έχω δε βγαίνει? Σου λέω, νιώθω πως ό,τι έχω είναι καλό κι ό,τι καλό το έχω! Κι όταν κουράζομαι απ το διάβασμα κάνω διατάσεις –με το πόδι στη βιβλιοθήκη, ελλείψη μπάρας , αμέ! Κι έχω κάνει συμφωνία με τον εαυτό μου μια φορά τη βδομάδα να βλέπω grey’s anatomy. Θαυμάζω την Άντισον και νομίζω πως ταιριάζει με τον Καρέβ.

Σήμερα –πρώτη φορά μου συμβαίνει φέτος- δε διάβασα. Έχω να κάνω μια έκθεση για αύριο και δεν την έκανα. Ίσως την κάνω το μεσημέρι. Ίσως και όχι. Μάλλον όχι. Νώθω τύψεις. Αλλά σήμερα είχα την ανάγκη να διαβάσω Marquez , ν ακούσω ξανά τη σπασμένη πολυθρόνα και να μην κάνω τα μαθήματά μου. Μόνο για σήμερα. Μόνο για σήμερα σιγοψυθιρίζω συνέχεια αυτό το στίχο για το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας..

Σήμερα νιώθω πως βούτηξα σε νερό με σαπουνάδα κι είμαι μοσχομυριστή και φρέσκια και μ αρέσει πολύ η λέξη σαπούνι, όχι υγρό σαπούνι όμως, σαπούνι σε πλάκα.

Και θέλω αγκαλιά.

Και θέλω..

Και ξέρω..πως το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι..

διαμαντένιος ουρανός..

Είχαμε καιρό να μιλήσουμε μ αυτόν τον τρόπο. Έμοιαζες πολύ με μεγάλο αδερφό μόνο που δε με μάλωσες. Σου είπα πως άλλαξες και πως αν σου λεγα πέρυσι το ίδιο πράγμα θα θύμωνες. Μου θύμισες πως είμαστε άνθρωποι και δε χρειάζεται, λες, να μένουμε στάσιμοι.

Σήμερα είσαι αυτός ο εαυτός σου που αγαπώ. Είμαι άδικη θα μου πεις, δε γίνεται να αγαπάω εν μέρει. Είναι που με τρομάζει ο άλλος γιατί δεν τον ξέρω καλά. Τον ξέρω εν μέρει. Τον ξέρει ο κακός μου εαυτός. Δεν έχω παράπονο, είναι καλό timing. Η κακιά εγώ να γουστάρει εσένα το κάθαρμα κι η αθώα εγώ ν αγαπάει εσένα την ψυχούλα.

Προσπάθησα για λίγα δευτερολεπτα να σκεφτώ άλλον άνθρωπο με τον οποίο μπορώ να είμαι και οι δύο εγώ χωρίς προσποίηση. Μάταια. Μάλλον επειδή και κανείς άλλος δε μου φανερώνει όλες τις διαστάσεις του. Γιαυτό υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που είναι περαστικοί απ τις ζωές μας κι άλλοι που στρογγυλοκάθονται. Οι περαστικοί μας βαριούνται και τους βαριόμαστε για τη μονοκομματοσύνη τους . Οι άλλοι είναι διαμάντια πολυεδρικά. Ή μας στολίζουν ή η αδαμαντόσκονη τους που εισπνεύσαμε σαν να ‘ταν για χόρταση μας πέτρωσε τα πνευμόνια.

Κι αν κάποτε δεν μπορώ να πάρω ανάσα θα σε πάρω να μ ακούσεις να βαριανασαίνω και
«θα σβήσω μ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής»

the long way home =)

Σκεφτόμουν πως παλιά έπαιρνα τον πιο σύντομο δρόμο. Νόμιζα πως έχει σημασία το πόσο γρήγορα θα φτάσω και να μη χάσω πολλή ώρα στη διαδρομή.

Μετά έχασα για λίγο την αίσθηση του χρόνου και της απόστασης και έγτανα πολύ νωρίς σε μέρη που έπρεπε να φτάσω αργότερα. Έτσι άρχισα να παίρνω το μακρύ δρόμο για να καθυστερήσω. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να περάσω απέναντι αλλά υπήρχαν δύο διαβάσεις, πήγαινα από κείνη που το φανάρι ήταν κόκκινο.

Έτσι όπως αναγκαζόμουν να γυρνοβολάω για να περάσει η ώρα, ανακάλυψα πολλά ωραία δρομάκια.

Τώρα έχω μάθει να υπολογίζω το χρόνο μου έτσι ώστε να προλαβαίνω να παίρνω τον ομορφότερο δρόμο. Εκείνον με τα δέντρα και τα ωραία μαγαζιά, εκείνον με τους ενδιαφέροντες θαμώνες και τον άλλον χωρίς καθόλου θαμώνες.

Και δε με νοιάζει αν στο δρόμο θα χαμογελάσω ή θα μελαγχολήσω γιατί, όπως λέει κι η πριγκήπισσα που χόρευε, το ένα είναι σχεδόν αναγραμματισμός του άλλου.

Το σκέφτηκα κυριολεκτικά, αλλά σκέψου... τον δρόμο..

αντίξιον !

Πέρασα από εκείνο το μαγαζάκι με τα ωραία πράγματα που πάντα θέλω να τα αγοράσω όλα αλλά δεν έχω λεφτά. Και ο άκρως ερωτεύσιμος άντρας μου κάνει πάντα έκπτωση (ε, καλά κάνει, έχω αγοράσει όλο το μαγαζί). Ρωτήσαμε αν είμαστε καλά και χαμογελάσαμε. Ύστερα ρώτησα τι ώρα κλείνει και απαίτησα χαριτωμένα να μη δώσει αλλού την τσάντα που ήθελα, μέχρι να γυρίσω.

Μετά από ένα τεστ, ένα δίωρο μάθημα και κάμποσο περπάτημα επέστρεφα στο μαγαζί κι ήμουν σίγουρη πως η τσάντα θα λείπει απ το ράφι της, εγώ θα πανικοβληθώ και ο ωραίος πλην γλυκός θα την έχει κρύψει για μένα.

Μπαίνω, η τσάντα λείπει απ το ράφι της, δεν πανικοβάλομαι, το ξέρω πως την έκρυψε πίσω απ την καρέκλα του, την βγάζει και γελάω σαν χαζούλι. Του δίνω τα λεφτά και μου λέει πως δίνω πολλά. Μου επιστρέφει το κέρμα. Μου διηγείται το πώς έσωσε την τσάντα απ τα χέρια μιας άλλης πελάτισσας και πώς την πήρε και την έκρυψε όταν αυτή γύρισε το κεφάλι της. Του λέω ότι είναι τέλειος και λέει πως τη φύλαξε γιατί φοβόταν τι είχε να πάθει αν ερχόμουν και δεν την έβρισκα. Κοιτάω απορημένη. Ε, ξέρω γω τι θα κανες αν δε στην κρατούσα... θα στεναχωριόμουν, απάντησα. Συνεχίζει να είναι άκρως γοητευτικός και κρύβει το μουτράκι μου στα χέρια του.

Δεν ξέρω γιατί κάθομαι κι αναλύω αυτή τη σκηνή. Μάλλον επειδή μου φτιαξε την –ήδη τραλαλά τραλαλό- μέρα και επειδή είναι , όπως είπα, άκρως γοητευτικός και γλυκός κι ωραίος κι ευγενικός και παιδάκι κι όλα τα κοσμητικά. Κι επειδή η καινούρια μου τσάντα είναι κουκλί!

Τώρα γράφω ξαπλωμένη στο κρεβάτι με το τετραδιάκι μου στα πόδια μου και κοιτάω την καινούρια μου τσάντα που είναι μπλε κι έχει πάνω ραμμένα αφράτα κυκλάκια κίτρινα, πράσινα, μπλε, τιρκουάζ και ροζ , βιολετί κυκλάκια, πορτοκαλί και κόκκινα και μωβ κυκλάκια και η κυρία Α μου είπε πως είναι πολύ έθνικ και συμφώνησε πως ο άντρας είναι πολύ ωραίος.