το ωραιότερο ταξίδι που χω κάνει..

Σήμερα γράφω με στυλό, θέλω να νιώθω το χέρι μου να γλιστράει. Παρατηρώ πως τα περισσότερα κείμενα τα αρχίζω με τη λέξη «σήμερα» αλλά μετά τη διορθώνω γιατί σκέφτομαι πως επαναλαμβάνομαι.

Ακούω τη Ρίτα. «η Ρίτα αλλάζει τώρα πια δεν την τρομάζει, η νύχτα τα φώτα, όχι πια όχι όπως πρώτα». Τι καλά να με λέγανε Ρίτα. Ή τέλος πάντων να με λέγαν ένα όνομα με δύο συλλαβές και πιο ευγενικά φωνήεντα, όχι άλφα όπως το όνομά μου. Αλλά μ αρέσει το όνομά μου.

Το χω ξαναπεί, πως πηγαίνω παντού περπατώντας. Είναι κάποια μέρη που κάθε φορά που περνάω σκέφτομαι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Σκέφτομαι πχ «θα βόλευε να κόψω δρόμο απ τη λέσχη αλλά δε βιάζομαι κι εκεί πέρα είναι σκοτεινά και φοβάμαι». Κάθε φορά.

Σκεφτόμουν τις εξαρτήσεις. Δεν είμαι πρεζάκι μωρό μου φέτος. Καπνίζω αλλά δεν έχω ανάγκη εσένα. Δεν παίρνω λεωφορείο για να μπορώ να καπνίσω στο δρόμο. Αλλά δε σε χρειάζομαι για να νιώσω ευτυχισμένη. Στρίβω τσιγάρο την ώρα της ιστορίας για να το καπνίσω στο διάλειμμα. Αλλά δε θα σε δω αύριο και το έχω διαλέξει εγώ. Πάλι δε θέλω να σε δω. Μπορώ να μην καπνίσω για μέρες. Αλλά δεν μπορώ ν αλλάξω διαδρομή. Δεν μπορώ να σταματήσω να περνάω απ τα αγαπημένα μου στενά και να κοιτάζω μέσα στ αγαπημένα μου μαγαζιά αναζητώντας φιλικές φάτσες.

Αν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που νιώθω, νιώθω ευεξία. Από το ευ και το έχω δε βγαίνει? Σου λέω, νιώθω πως ό,τι έχω είναι καλό κι ό,τι καλό το έχω! Κι όταν κουράζομαι απ το διάβασμα κάνω διατάσεις –με το πόδι στη βιβλιοθήκη, ελλείψη μπάρας , αμέ! Κι έχω κάνει συμφωνία με τον εαυτό μου μια φορά τη βδομάδα να βλέπω grey’s anatomy. Θαυμάζω την Άντισον και νομίζω πως ταιριάζει με τον Καρέβ.

Σήμερα –πρώτη φορά μου συμβαίνει φέτος- δε διάβασα. Έχω να κάνω μια έκθεση για αύριο και δεν την έκανα. Ίσως την κάνω το μεσημέρι. Ίσως και όχι. Μάλλον όχι. Νώθω τύψεις. Αλλά σήμερα είχα την ανάγκη να διαβάσω Marquez , ν ακούσω ξανά τη σπασμένη πολυθρόνα και να μην κάνω τα μαθήματά μου. Μόνο για σήμερα. Μόνο για σήμερα σιγοψυθιρίζω συνέχεια αυτό το στίχο για το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας..

Σήμερα νιώθω πως βούτηξα σε νερό με σαπουνάδα κι είμαι μοσχομυριστή και φρέσκια και μ αρέσει πολύ η λέξη σαπούνι, όχι υγρό σαπούνι όμως, σαπούνι σε πλάκα.

Και θέλω αγκαλιά.

Και θέλω..

Και ξέρω..πως το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι..