-Σήμερα δε θα βρω τίτλο-

Έβαλα το κινητό στο αθόρυβο. Το ξέρω πως θα χτυπήσει αλλά δε θέλω καθόλου μα καθόλου να το ακούσω. Αμέλησα και το άκουσα ήδη μια φορά.

Δε θα νιώσω άσχημα σήμερα. Σήμερα είναι η μέρα που είχα φυσική το πρωί και πέρασα καλά. Είναι η μέρα που θα κάνω επανάληψη για το διαγώνισμα –της φυσικής πάντα- και θα περιμένω με αγωνία να έρθει το αύριο το απόγευμα – ή το μεσημέρι; Πάντως δεν είναι η μέρα που θα νιώσω άσχημα, δεν είναι η μέρα που θα αρχίσω καβγά. Σήμερα δεν είμαι καν ο άνθρωπος που θα συνέχιζε καβγά που ξεκίνησε κάποιος άλλος.

Σήμερα είμαι αυτή που ακούει να πλακώνονται δίπλα της και κοιτάει απ το παράθυρο. Είμαι αυτή που δε θα απαντήσει στο μήνυμά σου και δε θα ανταποδώσει τις κακίες σου. Τις δικαιολογημένες κακίες σου. Τις κακίες που μου αξίζουν. Αλλά δε θα μπω καν στη διαδικασία να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Δε χρειάζομαι υπεράσπιση, χρειάζομαι μόνο να συνεχίσω να είμαι εγώ κι αν με εμποδίσεις να το κάνω ή αν προκαλέσεις το χάσιμο του εαυτού…

Τα «λόγια» στο ριπήτ , ξέρεις απ τις ρόδες..

Μια ζωή τσαλακωμένη

Λόγια

Μια σελίδα πεταμένη

Σε μια γωνιά

Όνειρα κακογραμμένα

Λόγια

Δεν είμαι κακιά. Είμαι λίγο αψυχολόγητο τελευταία. Αλλά η Ντίνα λέει πως όλα της φαίνονται φυσιολογικά. Με τη Ντίνα καταλαβαινόμαστε. Κι εγώ νομίζω πως ό,τι ζω είναι σωστό.. μπορεί να πληγώνει –ποτέ επίτηδες. Αλλά δεν απογοητεύει. Συγκινεί θα έλεγα. Σε ταράζει, ακόμα κι εσύ ταράζεσαι. Κυρίως εσύ ταράζεσαι. Μα καλά τι αντίδραση ήταν αυτή; Κι ύστερα αναρωτιέσαι γιατί να σ αγνοώ άραγε… θα σ αγνοώ όσο συμπεριφέρεσαι έτσι.

Έπειτα είσαι κι εσύ. Έγραψα το εσύ με τέτοιο χρώμα γιατί μοιάζει με τα μάτια σου. Κοίτα να δεις που πέσαμε σε καστανόξανθο, γαλανομάτη! Ρε συ, εμένα δε μου είχε αρέσει ποτέ πριν ξανθός! Κι έγραψα «ρε» γιατί το λέμε συχνά=) ρε χαζέ, ρε μόμολο, ρε φυτό, ρε τσαχπίνα, ρε γλύκα, ρε μικρή, ρε συ! Το ‘γραψα με τέτοιο χρώμα γιατί νιώθω φωτεινά χρωματιστή όταν μιλάμε. Και μιλάμε πολύ, μιλάμε συνέχεια και μιλάς ωραία.

Κι εσύ με εκδικείσαι – την ώρα που λες εμένα εκδικητική. Και δεν ξέρω τι να πω πέρα απ αυτά που είπα ήδη. Κι ήταν η πρώτη φορά που είμαι σίγουρη πως τα εννοούσα όλα. Κι εσύ δε με πιστεύεις. Είναι η τιμωρία του ψεύτη βλέπεις, η ανικανότητά του να πιστέψει, όχι να τον πιστέψουν. Εσύ πείθεις, το ομολογώ. Έπειθες. Πείθεις; ποιος νοιάζεται; εγώ ίσως. Μπορεί και όχι. Ποιος νοιάζεται;

Κι έχω να πω ακόμα κάτι:

Συγγνώμη και θέλω να σε μάθω!

Και δεν παραιτούμαι.

Αλλά μ αρέσει να το πιστεύεις και να μ αφήνεις ήσυχη.