πολύ τραγούδι έπεσε!

μου χουν κολλήσει δύο τραγούδια παντελώς άσχετα μεταξύ τους.

αυτό:



κι αυτό:

όνειρα σου τραγουδάω..

αυτό θέλω να σου πω. Αυτό κι ότι εσύ δε ζεις πουθενά κι ότι μ αρέσεις γιατί γελάς κι είσαι εσύ και δεν ξέρω γιατί αλλά όλα μπλε. Κ ίσως λίγο διάχυτο μωβ αλλά και το κόκκινο ταιριάζει γιατί είναι τρέλα,το κόκκινο είναι τρέλα, το σκέφτηκες ποτέ σου?

Στα είπα όλα
φίλα με τώρα
.&-

I wanna wake up and drink from your river

Θέλω να σου χορέψω φορώντας άσπρο φόρεμα. Θα’χω στολισμένους τους αστραγάλους μ αυτά τα καλοκαιρινά βραχιολάκια που είναι φτιαγμένα από κλωστές και χάντρες και τα νύχια βαμμένα κόκκινα. Θα φοράω στο μεσαίο δαχτυλάκι του ποδιού μεταλλικό δαχτυλίδι. Το φουστάνι θα είναι λεπτό κι αέρινο κι ίσως έχει ένα κομμάτι κόκκινο ύφασμα τυλιγμένο στη μέση μου. Σίγουρα θα’χει. Να θες να μ ‘αγγίξεις.

Ξέρεις, ποτέ δεν έχω φορέσει άσπρο φόρεμα, δεν έχω άσπρα ρούχα, ούτε ένα. Δε νιώθω άνετα όταν ντύνομαι στα λευκά. Αλλά μ εσένα νιώθω πως μπορώ να φοράω άσπτα και να είμαι καλά.

Μετά θα περπατάμε μαζί. Σε ανύποπτο χρόνο θα σταματήσω τάχα για να ανάψω τσιγάρο. Αλλά δε θα ‘ναι γι αυτό. Θα το κάνω για να με προσπεράσεις και να σε βλέπω να περπατάς.

Κάτι που μπορεί να αποσπάσει τέλεια την προσοχή μου : το σχήμα των ματιών σου.

Έγραφα με μολύβι τόση ώρα, το ξέρεις? Και συνέχεια μου ρχεται στο μυαλό αυτό που μου θύμισε η Ηλιάνα: «δεν είναι πως δεν μπορώ χωρίς εσένα* απλώς όλα είναι λιγότερο ωραία όταν λείπεις».

Η λέξη που δε φεύγει απ το μυαλό μου : αναπάντεχα.

Προσπαθώ να βρω τραγούδι-επίλογο. Αδύνατο.

~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
επίλογος: στα παιχνίδια όλων σας έκανα χαλάστρα μα στην αγκαλιά σου εκστασιάζομαι

χίλια χρώματα, φώτα και αρώματα!

γιατί το αοδε έχει δίκιο καμιά φορά..ας πούμε στη σελίδα 76, 2η παράγραφος πάνω απ το σχημα :

"Ως παραγωγική διαδικασία , για παράδειγμα, μπορεί να θεωρηθεί η μετατροπή του σιδήρου ή των άλλων υλών σε έτοιμο προιόν (π.χ. λαμαρίνα)"

If I was a flower growing wild and free
All I'd want is you to be my sweet honey bee.
And if I was a tree growing tall and green
All I'd want is you to shade me and be my leaves

All I want is you, will you be my bride
Take me by the hand and stand by my side
All I want is you, will you stay with me?
Hold me in your arms and sway me like the sea.

If you were a river in the mountains tall,
The rumble of your water would be my call.
If you were the winter, I know I'd be the snow
Just as long as you were with me, when the cold winds blow.

All I want is you, will you be my bride
Take me by the hand and stand by my side
All I want is you, will you stay with me?
Hold me in your arms and sway me like the sea.

If you were a wink, I'd be a nod
If you were a seed, well I'd be a pod.
If you were the floor, I'd wanna be the rug
And if you were a kiss, I know I'd be a hug

All I want is you, will you be my bride
Take me by the hand and stand by my side
All I want is you, will you stay with me?
Hold me in your arms and sway me like the sea.

If you were the wood, I'd be the fire.
If you were the love, I'd be the desire.
If you were a castle, I'd be your moat,
And if you were an ocean, I'd learn to float.

All I want is you, will you be my bride
Take me by the hand and stand by my side
All I want is you, will you stay with me?
Hold me in your arms and sway me like the sea.

ώρες σιωπής

Το περασμένο Σάββατο βγήκα με την Κατερίνα και πήραμε τηλέφωνο τον Γιώργο νάρθει κι αυτός –γελάμε πολύ οι 3 μας. Και ήρθε.

Κι ήταν η πρώτη φορά που ο Γιώργος μου φάνηκε ευαισθητος, έμοιαζε ευαίσθητος. Ψιθύριζε τα κοψοφλέβικα τραγούδια και διαφωνούσε μαζί μου όταν τα χαρακτήριζα έτσι, έλεγε πως δεν του χαλάνε τη διάθεση. Ήταν σαν ερωτευμένος με τον έρωτα. Και μ άρεσε αυτή η εικόνα του.

Μετά ένιωσα κάτι να με βαραίνει. Ξέρεις τι ένιωσα? Θα σου πω. Ένιωσα βαρετή. Ένιωσα πως δεν είμαι καλή παρέα. Η Κατερίνα έχει σπαρταριστό κι ανεξάντλητο χιούμορ, είναι ετοιμόλογη και με στυλ. Μπροστά της ένιωθα απλώς λίγη. Μου φαινόταν πως όποιον κι αν ρωτούσες θα την προτιμούσε. Πως όποιον κι αν ρωτούσες πώς του φαίνομαι θα σου λεγε «αδιάφορη».

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον εαυτό μου, στ αλήθεια. Αλλά να, σκέφτομαι,όλοι έχουν από ένα ταλέντο. Εγώ? Δεν έχω ταλέντα, έτσι μου φαίνεται,δεν υπάρχει κάτι που το κάνω καλύτερα απ τους άλλους. Κι όλα τα κάνω καλά αλλά τίποτα δεν κάνω τέλεια. Κι αυτό που λέει η Σώτη γιατον εαυτό της «μ αρέσουν όλα αλλά τίποτα δε μ αρέσει πάρα πολύ».

Μ αρέσει που μ αρέσουν όλα, που μπορώ να χαίρομαι όταν ξαπλώνω γιατί ξεκουράζω το σώμα, που μπορώ να χαίρομαι όταν πίνω νερό κι όταν παίρνω ανάσα. Αλλά καμιά φορά σκεφτομαι γιατί να μην υπάρχει κάτι που αγαπάω να κάνω? Η Ζωή κάνει μπαλέτο και σχέδιο, ο Δημήτρης είναι πορωμένος με τα μαθηματικά, η Κατερίνα κάνει τρομερές μιμήσεις και η Μυρσίνη θέλει να σπουδάσει ιστορία. Θελώ να πω πως όλοι αυτοί ξέρουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Εγώ όχι. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο.

Μου είπε «ρε σταμάτα να μιλάς έτσι για τον εαυτό σου, πού είναι η Στεφανία που ξέρω?»

Έλα μην ανησυχείς ψυχούλα, μου περνάει. Αλλά αλήθεια.. τι άλλο θέλω να κάνω στη ζωή μου?

Θέλω να πίνω πολύ νερό, να μυρίζω συχνά λουλούδια, να πίνω τον γαλλικό σκέτο με βανίλια, να παίρνω αγκαλιά, να ταξιδεύω και να τρώω τη ζωή με το κουτάλι.

Αλλά τι άλλο? Φοβάμαι πως θα πρεπε να θέλω κι άλλα πράγματα. Πιο... αλλιώτικα?

Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως περνάω τέλεια τελευταία,μάλιστα δε με ενοχλούν οι Δευτέρες και χτες μου είπες καληνύχτα, σήμερα μου είπες καλημέρα κι είναι όμορφα όλα αν και χωρίς ήλιο.

Το περασμένο Σάββατο ήθελα οπωσδήποτε αγκαλιά, χρειαζόμουν μια αγκαλιά. Ο Γιώργος άνοιξε τα χέρια διάπλατα και έσκασε χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Και μου φτάνει αυτό.