Μετά σκέφτομαι πως δεν έχει σημασία, μου φτάνει εκείνη η αγκαλιά κι εκείνο που μου ψιθύρισες μετά κι ότι είναι μοναδικό αυτό που έχουμε και που δεν ταιριάζουμε αλλά κολλάμε.
Σκέφτηκα ότι αυτό που είναι μαγικό στον ουρανό είναι που σε τυφλώνει ακόμα κι όταν ο ήλιος δε φαίνεται πουθενά.
Σκέφτηκα πως εσύ τώρα μπορεί και να κοιτάς τον ουρανό κι ένιωσα σαν να πήρα ναρκωτικό.
Αγαπώ τα πρωινά και δεν το ξέρεις *θα το μάθεις.
Αγαπώ τον αέρα* δε στο χω πει, δεν το χω πει σε κανέναν γιατί δεν το ήξερα.
Αλλά ο αέρας είναι μια μεγάλη ανάσα, πώς γίνεται να μην τον αγαπούσα?
Σήμερα δεν μ άρεσε το φαγητό. Δεν το λέω για να σκεφτείς πως η μαμά δεν μαγειρεύει ωραία.Το λέω για να καταλάβεις πόσο δεν είχα όρεξη.
Η μαμά μου τηγάνισε πατάτες και το κασέρι έλιωσε πάνω και ήταν πολύ νόστιμο. Πιο πριν έβαλα τα κλάματα και η μαμά με πήρε αγκαλιά.
Δεν έκλαιγα απ το άγχος για τις εξετάσεις, ούτε για σένα, ούτε και για το κακοπροαίρετο σχόλιο του μαλάκα στο σούπερ μάρκετ. Για τίποτα απ αυτά. Απλώς μαζεύτηκε πολύ πολύ νερό στα μάτια μου. Δεν έχω όρεξη να μιζεριάσω, είμαι καλά. Έχω φίλες που αυτό το πάθαιναν συστηματικά όλη τη χρονιά. Εγώ όχι* γι αυτό και σου λέω ότι είμαι καλά.
Είμαι καλά γιατί έχει ήλιο και γιατί όταν πάνε να μου φύγουν τα κέφια δύο τεινά μπορεί να συμβούν: 1)να τα αφήσω να μου φύγουν και να χαρώ τα λεπτά της θλίψης μου.Ναι τα χαίρομαι τα λεπτά της θλίψης μου. Γράφω πράγματα που δε δημοσιεύω κι ακούω ωραία τραγούδια. Βγάζω φωτογραφίες που δε δείχνω σε κανέναν και τις κοιτάω όταν μου ξανάρθουν τα κέφια. ή 2) βάζω το my sharona ή το φτάσε στον πάτο και τα κέφια ξανάρχονται θέλουν δε θέλουν. Συνήθως θέλουν.
Και σήμερα που είναι μια ανάμεικτη μέρα με 1) αλλά και με 2), σήμερα είναι μια ωραία μέρα. Είναι αυτές οι μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες και η λέξη θαυμάσιος ξέρεις δεν είναι ποτέ τυχαία. Πώς μπορεί να είναι τυχαία μια λέξη που βγαίνει απ το θαύμα,μου λες?
Κάπνισα ένα τσιγάρο καθισμένη οκλαδόν στο μπαλκόνι κι ο ήλιος με χτυπούσε και τα μαλλιά μου φαίνονται πιο κόκκινα τώρα,ξέρεις. Μετά μπήκα στο δωμάτιό μου αφήνοντας ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Έπλυνα δοντάκια και έριξα νερό στο προσωπό μου. Κοιτάχτηκα για λίγο στον καθρέφτη και σκέφτηκα πως όλα είναι όμορφα κι εγώ επίσης. Έκανα φραπέ με 2 παγάκια σε σχήμα καρδιάς..και τώρα μαθηματικά κι έχω όρεξη.
Darling you gotta let me know Should I stay or should I go? If you say that you are mine I'll be here 'til the end of time So you got to let know Should I stay or should I go?
Always tease tease tease Siempre - coqetiando y enganyando You're happy when I'm on my knees Me arrodilla y estas feliz One day is fine, next is black Un dias bien el otro negro So if you want me off your back Al rededar en tu espalda Well come on and let me know Me tienes que desir Should I Stay or should I go? Me debo ir o que darme
Should I stay or should I go now? Should I stay or should I go now? If I go there will be trouble An' if I stay it will be double So come on and let me know
This indecision's bugging me Esta undecision me molesta If you don't want me, set me free Si no me quieres, librame Exactly who'm I'm supposed to be Diga me que tengo ser Don't you know which clothes even fit me? ¨Saves que robas me querda? Come on and let me know Me tienes que desir Should I cool it or should I blow? ¨Me debo ir o quedarme?
Should I stay or should I go now? ¨Yo me frio o lo sophlo? If I go there will be trouble Si me voi - va ver peligro And if I stay it will be double Si me quedo es doble So you gotta let me know Me tienes que decir Should I stay or should I go? ¨Yo me frio o lo sophlo?
κι εννοώ σε σημείο που αρχίζω να πιστεύω πως δεν είναι φυσιολογικό. Πριν άκουγα αυτό το τραγουδάκι και χτυπιόμουν όπως ακριβώς το Μητσάκι απ τα υπέροχα πλάσματα στο πρώτο επισόδειο. Και πιο πριν άκουγα το φτάσε στον πάτο και σκεφτόμουν αυτό που λέγαμε τις προάλλες με το μονομαχάκι, πως κάποιοι στίχοι αποκτούν νόημα αφού ζησεις συγκεκριμένα πράγματα. Όπως εκείνο το άντε να λύσουμε να ξεκινήσουμε και τους βαρέθηκα δεν τους μπορώ (σσ, δε στο είπα, το έγραψα με ανεξίτηλο στο περιθώριο του καθρέφτη. Είμαι αρκετά ψώνιο για να μην το γράψω στον ίδιο τον καθρέφτη!). Και αυτό το όταν αγγίξεις την κορυφή και τσιρίξεις σκέφτομαι πόσο τεράστιο νόημα θα χει όταν θα τελειώσουν οι bloody οι εξετάσεις αν έχουμε γράψει καλά..
καλά θα γράψουμε ρε..σήμερα έλεγα χρόνια πολλά στο Ζωζάκι μου και "ξέρεις που θα πίνουμε καφέ στην επόμενη γιορτή σου ε? faculty of engineering"!
ρε ξέρετε κάτι? έμεινε υπερβολικά λίγος καιρός για να τον σπαταλήσουμε κι αυτόν αγχωμένα κι απαισιόδοξα. Και τώρα θυμήθηκα το Διδυμότειχο μπλουζ και του παράλογου η θητεία αγχωμένη μαλακία. Αφού μόνο εμείς και οι φανταροι μετράμε μέρες αντίστροφα. Τώρα θα μου πείτε μιλάω κι εγώ που δεν αγχώθηκα ούτε μία απ τις διακόσιες εξηντα τόσες μέρες που πέρασαν.. ε αγχώθηκα χτες γι αυτό στο λέω.
σκέφτηκα πως οκ διάβασα μες στο πάσχα, κάθε μέρα διάβαζα αλλά δεν ξεσκίστηκα κιόλας.Θα μπορούσα να διαβάσω και περισσότερο.Κ ύστερα αναρωτήθηκα αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι έχει διαβάσει αρκετά. Αγχώθηκα χτες αλήθεια στο λέω, ήμουν στο φροντιστήριο κι είχα ΑΟΔΕ και συζητούσαμε με το Ντινάκι για το τελευταίο μάθημα που θα βγούμε όλοι μαζί να τα πιούμε και εμένα σφίχτηκε το στομάχι μου και δεν μπορούσα να ανασάνω καλά αλλά έπαιρνα βαθιές ανάσες με δεξιοτεχνία, μην μας πάρουν και χαμπάρι και μετά σταματήσουν να με λένε little miss sunshine!και μετά γύρισα σπιτάκι και μιλούσα με το μονομαχάκι στο τηλ και -καλά είσαι? -κλαίω. -κάτι κατάλαβα. -πω ρε γαμώτο κρατάω και το απαρχαιωμένο το κινητό, αν πέσει δάκρυ θα βραχυκυκλώσει
και μετά χαχαχαχα και είμαστε χαζοχαρούμενα σου λέω.
Σήμερα πάλι διάβαζα αποσπάσματα απ τον άνεμο κουβάρι.
πές την αλήθεια,
τι θες απ αυτόν τον άνθρωπο. θέλω να ξυπνάει πλάι μου κι ως την τελευταία μέρα της ζωής μου να τον φροντίζω. Θέλω να πεθάνω πρώτη εγώ. Θέλω ένα σημάδι ότι με σκέφτεται και μετά να κοιμηθώ έναν ήσυχο ύπνο.
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι
Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου κρατώντας το χέρι σου για πάντα στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου
Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Ξύλινα Σπαθιά- ένα παράξενο τραγούδι
Θέλω ν' ακούσω ένα παράξενο τραγούδι που να λέει για ένα αυτοκίνητο ανοιχτό στην παραλία για μία βόλτα με μια παρέα που δε χρειάζεται κανείς τους να μιλάει μονάχα ο καθένας να κοιτάει όπου γουστάρει ένα σκυλί, ενα ζευγάρι τις μηχανές που ξεκινάνε πριν ανάψει το φανάρι.
Τα παραμύθια δεν είν' αλήθεια αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέμματα, δεν είναι ψέμματα όπως αυτά που αραδειάζεις κύριε Megaman. Αυτοί μασάνε τα διαμάντια και φτύνουνε γυαλιά, κύριε Megaman αυτό είναι τρέλλα. Αυτοί μασάνε τα διαμάντια, και φτύνουνε γυαλιά αυτό είναι τρέλλα.
Αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη την αλητεία με τη μιζέρια. Αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη αυτό είναι τρέλλα.
Τα παραμύθια δεν είν' αλήθεια αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέμματα.
Θέλω ν' ακούσω ένα παράξενο τραγούδι που να λέει για ένα αυτοκίνητο ανοιχτό στην παραλία για μία βόλτα με μια παρέα που δε χρειάζεται κανείς τους να μιλάει μονάχα ο καθένας να κοιτάει όπου γουστάρει στον ουρανό... τις μηχανές που ξεκινάνα πριν ανάψει το φανάρι...
Σήμερα βγήκα με τον Σ. και τον Β. Κι ήταν υπέροχα* είναι υπέροχα να πίνεις κρασάκι κι ό,τι σφηνάκι σου κατέβει στο κεφάλι μετά να ζητάς νερό κι ο σερβιτόρος ο ωραίος να σου λέει «για να πάνε κάτω τα ξίδια» και να εγγυώμαι πως είμαι καλά και πως «έχω αντέξει 10 σφηνάκια τεκίλα» να σε κοιτάει να σου κλείνει το μάτι και να σου λέει «το ξέρω*καλά είσαι...»
Μετά να σε κερνάνε κρέπα στο βαλεντίνο επειδή την έκαναν κατά λάθος μετά να παίρνεις και ένα τοστ, να το μοιράζεσαι.
Να αποφασίζεις να πας με τα πόδια μέχρι το σπίτι και να πηγαίνετε και οι 3 μαζί. Να κάθεστε οκλαδόν καταμεσίς της εγνατίας και να καπνίζεις, να ακούτε ακτιβ μέμπερ και πασχαλίδη κι ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες.
Μετά να σηκώνεστε και να τραγουδάτε μ όση φωνή σας έχει μείνει «άντε να λύσουμε να ξεκινήσουμε», εσύ να πιάνεσαι από μια κολώνα και να διαγράφεις κύκλο γύρω της τραγουδώντας πως τους βαρέθηκες, δεν τους μπορείς και μετά να φτάνεις κάτω απ το σπίτι σου και να ουρλιάζετε ο βασιλιάς της σκόνης!
Θέλω να γράψω πάλι ένα απ αυτά τα καλοκαιρινά και ξέγνοιαστα. Να ρθει πάλι εκείνη η μέρα που δε θα χω για λίγο υποχρεώσεις*ξέρεις αυτό είναι που με κάνει φορές να γράφω ξέγνοιαστα: που νιώθω πως η μόνη μου υποχρέωση είναι να συνεχίσω να αναπνέω και να ακούω ωραία μουσική. Ν ακούω nouvelle vague, madrugada και alanis την ώρα που μπορώ να φοράω κοντομάνικο και να μην κρυώνω.
Να φορέσω το καινούριο μου φουστάνι που είναι τρέλα ανοιξιάτικο, να σ’ αρέσουν τα πόδια μου, να είμαι όμορφη.
Look away,look away,look away Lucifer
Να σου λέω τους στίχους απ το in a manner of speaking να γελάς* να μασάω τσίχλα με γιασεμί και να θυμάμαι τα απογέματα στο σπίτι σου. Τα θυμάμαι συχνά αυτά τα απογεύματα, είναι που πλησιάζει το πάσχα το κέρατό μου. Θα το σκεφτώ αν θα ξαναβγούμε. Αν ξαναβγούμε θα πάμε πάλι στο σπίτι σου, θα χει πάλι ζέστη, θα φοράω λίγα ρούχα, το πατζούρι θα ναι κατεβασμένο και θα φυσάει ζεστός αέρας. Θα χω στα αυτιά μου μεταλ μουσική όπως πάντα μαζί σου. Κι όλα τα παραπάνω περιγράφουν ένα σκηνικό που ποτέ δε θα ξανασυμβεί.
She’s such a snob but she’s such a supergirl
Νομίζω πως ακούω τον ήχο της φωνής σουυυυυυυυυυ***
