relief

Σήμερα έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου.

Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν πως παίρνει εξιτήριο.

Και ύστερα με πήρε τηλέφωνο και μου μιλούσε όπως μου μιλούσε πάντα,μου μιλούσε κανονικά σαν να μην είχε γίνει τίποτα,όπως κάθε φορά που μ'έπαιρνε τηλέφωνο να δει τι κάνω.

Ξέρω πως είναι σαν να μιλάω για γκόμενο,αλλά δε μιλάω για γκόμενο.

Επίσης έφυγε κι ένα άλλο βάρος από πάνω μου,όχι ζωτικής σημασίας,αλλά ψυχολογικής σημασίας.

Και ξαφνικά είναι όλα καλύτερα.

eternity and a day

Δεν περίμενα να υπάρξει μια τέτοια στιγμή. Μια στιγμή που θα κατεβώ απ το τρένο και θα πω "δες μια σκοτεινή πολή". Που δε θα σκεφτώ πόσο πανέμορφη και φιλική είναι και πόσα μέρη λατρεύω και θα μπορούσα να μείνω μια ολόκληρη μέρα σ'αυτά μόνη μου.

Κι όμως,κοίτα. Προχτές ήμουν στο πιο αγαπημένο μου μαγαζί στον κόσμο και κοιτούσα τα δέντρα και τα γρασίδια και τον κόσμο στο μαγαζί-που ξέρω όλο το προσωπικό και σχεδόν και τους πελάτες- και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τι σκοτεινή πόλη.

Ήταν σκοτεινή σαν δάκρυα και ξέρω πως αυτό που λέω δε στέκει,αλλά θα έπρεπε. Δεν είναι γελοίο τα δάκρυα να γυαλίζουν?

Άλλο να στο λένε κι άλλο να το βλέπεις. Άλλο να σου λένε μπερδεύει κάποια πράγματα,όσο περνάνε οι ώρες γίνεται καλύτερα,μην ανησυχείς,οι γιατροί λένε πως θα του περάσει κι άλλο να βλέπεις το μονίμως απορημένο βλέμμα ενός ανθρώπου γεμάτου σπιρτάδα και ενέργεια.

Το μόνο που με έσωσε χτες ήταν το χιούμορ του. Λατρεμένε μου άνθρωπε πόσο το λατρεύω αυτό σε σένα. Όσες φορές σε έχω δει σε νοσοκομείο,πας και κάνεις το θάλαμα πανηγύρι. Αυτή τη φορά δεν το πετυχαίνεις πολύ,αλλά δε φταις εσύ,τουλάχιστον προσπαθείς. Κι αυτό που είπες στον Φ. ήταν ό,τι ήθελα τόσα χρόνια να το πω αλλά δεν το λεγα από ηθικούς φραγμούς.Και το κανες να φαίνεται αστείο και αθωό σαν να λέει ένα μωρό "μαμά έγραψα τα ντουλάπια με μαρκαδόρο πειράζει?" -ναι,αυτό το μωρό ήμουν εγώ.

Και τώρα λέω να κάνω ένα μπάνιο για να φύγει από πάνω μου η αρρώστια και η ταλαιπωρία κι ό,τι κρατάει τους ανθρώπους δεμένους σε κρεβάτια νοσοκομείου. Και να μπορώ να ρθω να σε δω και να λάμπω και να με βλέπεις χαρούμενη και να παίρνεις κουράγιο. Και ελπίζω να μη μου φύγει κάποιο δάκρυ μπροστά σου,γιατί θα είναι κακό.

give me the words

Με πονάει το μέσα μου όταν δε βρίσκω τι να γράψω κόντρα στην τεράστια επιθυμία μου να γράψω κάτι.

Κι αναρωτιέμαι: πόσες φορές μπορεί κάποιος να γράψει κάτι επειδή δεν μπορεί να βρει τι να γράψει;

Για την ακρίβεια: πόσες φορές μπορώ εγώ να το κάνω και τι είδους τρέλλα είναι αυτή;

~ντύσου κόκκινα