"Από πόαο χρονών έχεις αναμνήσεις?"
Σίγουρα από τριών και κάτω. Δεν ξέρω αν ήμουν 3 ακριβώς ή πολύ λιγότερο από τρία.Γιατί ξεχωρίζω το πότε έγινε τι ανάλογα με το σπίτι που μέναμε. Έχω αλλάξει αρκετά σπίτια ώστε αυτό και μόνο να αρκεί για να προσδιορίσω πάνω κάτω μια ηλικία.
Λοιπόν θυμάμαι να έχω μόλις σταματήσει να κοιμάμαι στο μικρό μου κρεβατάκι και να κοιμάμαι στο διπλό με τους γονείς μου. Να βάζω τα κλάματα πριν κοιμηθώ γιατί "μεγάλωσα και δεν είμαι πια μωρό και τα μωρά είναι γλυκά και συμπαθητικά αλλά εγώ δεν είμαι πια". Να ζητάω απ τη μαμά να μου κάνει ζελέ,η μαμά να ξέρει πως το ζελέ δε μ'αρέσει αλλά να μην μπορώ να της εξηγήσω τι ακριβώς θέλω. Τελικά η μαμά κάνει ζελέ,εγώ το τρώω γιατί σκέφτηκα πως δεν θα ήταν σωστό να μην το φάω και στο κάτω κάτω,τι ψυχή έχει ένα ζελέ? Και ύστερα να ρίσκω την τέλεια παροιμοίωση για το τι ήθελα "ήθελα αυτό που είναι σαν παστίτσιο αλλά γλυκό,με ζελέ". Εννοούσα το γλυκό που κάτω έχει μπισκότα,πάνω κρέμα κι από πάνω ζελέ.
Ύστερα θυμάμαι να κλαίω την πρωτοχρονιά του 1998 γιατί δεν ήθελα να φύγει το 1997 επειδή ήταν πιο ωραίος αριθμός!
Και μπορεί όλα αυτά τα παραπάνω να συμπεριλαμβάνουν κλάμα αλλά δεν είναι θλιβερά,είναι αστεία. Κι έχω μόνο μία,στ'αλήθεια μόνο μία,θλιβερή ανάμνηση. Και μάλιστα δεν κατάλαβα πως ήταν θλιβερή παρά μόνο 11 χρόνια μετά. Κι αυτή την ανάμνηση δε θα τη διηγηθώ.
Για κάποιο λόγο,αυτό το τραγούδι. Γιατί μ'αρέσουν αυτές οι 2 και μ'αρέσουν οι φωνές τους κι ο τρόπος που τραγουδάνε και που μου φτιάχνουν τη διάθεση και τη μέρα ολόκληρη:
*τίτλος άσχετος με κείμενο σχετικός με τραγούδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου