Κι έτσι μια μέρα δε βρίσκεις νόημα στο να'ναι τρύπια τα παπούτσια σου, κι ας νόμιζες στο γυμνάσιο πως θα φορούσες για πάντα σταράκια -και στο γάμο σου λέει,άσπρα σταράκια θα φορούσες. Και τώρα τα τακούνια είναι απλά πανέμορφα κι όταν τα σταράκια χαλάνε, τα πετάς,δεν τα κάνεις μουσειακό κομμάτι.
Και την άλλη μέρα ξυπνάς και νιώθεις τόσο τραγικά μικρή, που το μόνο που μπορείς να φορέσεις είναι σκισμένα σταράκια και τσάντα nightmare before christmas. Τόσο μικρή.
Πέμπτη 8 Μαΐου 2014
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Εσπρεσιέρα
Γυρνώντας σπίτι πέρασα από το γωνιακό καφέ. Δοκίμασα διάφορες ποικιλίες τελευταία, κι εκεί έχει την καλύτερη. Ζήτησα να τον κόψουν για μηχαν...
-
Αν μπορούσα θα έπαιρνα τον πόνο σου μακριά Θα ήθελα να μην έκλαιγες ποτέ ξανά, μαμά Διάβασες τη διάγνωση, με πήρες αγκαλιά Με έσφιξες, μου έ...
-
Τα χέρια σου στον λαιμό μου με τρόμαξαν. Με γύρισαν πίσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και δεν μπορούσα να φύγω. Εγώ έκλαιγα κι εκείνος γελούσ...
2 σχόλια:
Μην μεγαλώνεις. Είναι παγίδα ;)
θα αντισταθώ με τα ρούχα του λυκείου ;)
Δημοσίευση σχολίου