γι αυτό*

Λοιπόν τελευταία έχω σιγουρευτεί για διάφορα πράγματα. Ενδεικτικά:

α) το ραδιόφωνο υπάρχει για να χλευάζει τον κόσμο,θα elaborate παρακάτω.
β) ο κόσμος είναι άδικος, δε θα elaborate ιδιαίτερα.
γ) αυτό το λουλούδι που μυρίζει σα γιασεμί αλλά δεν είναι, το λένε αγγελική, κι είναι πανέμορφο, είναι σαν κέντημα,θα το βγάλω φώτο κάποτε αυτό το δέντρο.
δ) είναι σεπτέμβριος, φαντάζομαι αυτό δε θέλει further explanation.

μέρος β, απαντήσεις ανάπτυξης.

ρε παιδί μου, κοίτα, εγώ το ραδιόφωνο το αγαπώ, κοιμάμαι μ' αυτό και ξυπνάω μ' αυτό και ταξιδεύω μ' αυτό. ε κι αυτό που ταξιδεύω με ραδιόφωνο μου 'χει κάνει πολλές φορές κακό ομολογουμένως, αλλά είμαι και χαζούλι και μυαλό δε βάζω κι επιμένω εκείιιι να ακούω ερωτικό 9.48 και να περνάω απ'τα Τέμπη, καλά που δεν οδηγάω το λεωφορείο εγώ δηλαδή. Κι άντε απ'τα Τέμπη και μετά δεν πιάνω ραδιόφωνο θεσσαλονίκης, βάζω το Δεληβοριά μου κι εντάξει, κάπως καλύτερα. Το άλλο το σημερινό πού το πας; Άρχισε να με χλευάζει από νωρίς σήμερα, από πριν φτάσω στα κτελ με κορόιδευε, κάτι σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο.

Ύστερα από λίγο στεναχωρέθηκα κάπως με την Ελευθερία -την Αρβανιτάκη ντε- γιατί άκουγα ένα τραγούδι που δεν το'χα ξανακούσει κι έλεγε "μη φεύγεις,μη μένεις,να μην υπάρχεις θέλω" κι έλεγα γιατί ρε γαμώτο τόσο μίσος αλλά ο επόμενος στίχος ήταν "μια ώρα μακριά σου να καταφέρω". Και το βούλωσα. Όχι ότι μιλούσα δηλαδή πριν. Αλλά εκείνη την ώρα, το μυαλό μου το βούλωσα.


Α και, που λες, πολλά άδικα έχει ο κόσμος, δεν έχει ένα μόνο. Αλλά εμένα ένα με ενοχλεί τώρα τελευταία, με ενοχλεί που όσο πιο εύκολα συνηθίζεις, τόσο πιο δύσκολα ξεσυνηθίζεις. Αλήθεια τώρα, αυτό πρέπει να 'ναι η μεγαλύτερη αδικία στον κόσμο.

*γι αυτό