Το πόσο φίλος είσαι με κάποιον μπορεί να κριθεί αποκλειστικά από το τι του απαντάς όταν σε ρωτάει "είσαι καλά;".

black black heart

Η νονά μου δε με βλέπει συχνά, αλλά μου έπαιρνε δώρα στις γιορτές πάντα -μέχρι και πέρυσι.

Στο δημοτικό τρελαινόμουν για όλα τα ροζ πράγματα που έφταναν στο σπίτι μου με κούριερ. Ίσως και στο μισό γυμνάσιο. Κι ύστερα ήρθε η τρίτη γυμνασίου, η χρονιά που αγάπησα το μαύρο. Είχα σκουλαρίκι καρφί κι είχα 3 τρύπες στο δεξί αυτί και φορούσα τρία μαύρα κρικάκια. Και την επόμενη χρονιά ανακάλυψα και το μαύρο μολύβι για τα μάτια.

Η νονά τότε μου πήρε ένα φούξια μπουφάν. Εγώ το άλλαξα για μια ζιβάγκο ριγέ μαύρο με γκρι και για ένα παντελόνι μαύρο -που ήταν από ένα πολύ ωραίο απαλό και χοντρό ύφασμα. Κι όπως είναι μάλλον προφανές, τώρα χτυπάω λίγο το κεφάλι μου στον τοίχο γιατί I turned out pretty pink, κι ένα φούξια μπουφάν πολύ θα 'θελα να 'χω. Αλλά χαίρομαι που έχω αυτό το μαύρο παντελόνι -η μπλούζα έχει χαλάσει- γιατί είναι το πιο στενό μου παντελόνι κι όποτε κουμπώνει νιώθω πως μ' αγαπάω λίγο παραπάνω κι είναι περίεργο αυτό το παντελόνι να με κάνει να μ' αγαπάω γιατί εκείνο το κορίτσι που το διάλεξε, δεν αγαπούσε και πολύ τον εαυτό της.

Και τώρα τους χειμώνες φοράω το παντελόνι γιατί είναι ζεστό και μου πάει και φούξια μπουφάν δεν έχω, έχω μωβ όμως κι αυτό είναι close enough. Και μ' αρέσει να θυμάμαι πως κάποτε ήμουν το κορίτσι που δεν ήθελε ροζ μπουφάν.
Και κατά βάθος, ποτέ δεν έπαψα να είμαι αυτό το κορίτσι.

Όπως και τα διάφανα κρίνα, είπαμε είναι κάποια πράγματα που δε φεύγουν από πάνω μας.

Κι ας θα 'θελα να χω ένα φούξια μπουφάν.
Κι ας ακούω και μαραβέγια και soko κι άλλες χαζοχαρουμενιές.

Why these unnecessary tears?

Αυτό το τραγούδι πολύ το αγαπώ και συνειρμικά μου πάει πακέτο με το seven seconds και με το total disguise που κι αυτά πολύ τα αγαπάω (το total disguise περισσότερο). Μου θυμίζουνε χειμώνα και μια παράξενη νοσταλγία για μια εποχή που δεν ήτανε καθόλου καλή. Αλλά υπήρχε κάπως μια ζεστασιά μέσα στο κρύο, γιατί, Θεέ μου σ'ευχαριστώ, καλούς φίλους είχα πάντα. Κι όταν έχεις έναν φίλο να σε παίρνει κάθε παρασκευή απ' το σπίτι γιατί ήθελε να σε βλέπει να γελάς, αυτή την εποχή δεν μπορεί να τη θυμάσαι και πολύ άσχημα. Μπορεί μόνο να θυμάσαι κάτι μπύρες στη ναυαρίνου και τα πρώτα τσιγάρα και, ναι, χειμώνα και κρύο αλλά και μουσική και βόλτες και αγάπη ρε φίλε.

whole lot of woman

If we go your way or you come to my
Come lets create a new humankind
Can you tug my hair and slap my behind
I'm a whole lot of woman I want to recline

Η δασκάλα μου του χορού είναι γυναίκα με έμπνευση και κάτι ήξερε που μας το 'βαζε για να χορεύουμε μόνες μας ρούμπα χωρίς καβαλιέρο. Αν είναι μια ρούμπα που πρέπει να τη χορέψεις σόλο, είναι αυτή.

Κι αν κάνω κάτι διαφορετικά απ' τα άλλα κορίτσια, είναι που περπατάω με ίσια την πλάτη και κάτω τους ώμους και το βλέμμα ευθεία μπροστά, ούτε λίγο προς τα κάτω. Κι αν πρέπει να διαλέξω μια στιγμή που τότε έμαθα να περπατάω σωστά και γυναικεία, αυτή η στιγμή είναι όταν πρωτοχόρεψα αυτό το τραγούδι ρούμπα.

Σ' ευχαριστώ Νικολέτα, που μου 'μαθες να χορεύω, αλλά και τόσα άλλα πράγματα.

"το στερεό διάλυμα είναι θερμοδυναμικά σταθερό μόνον όταν ο σχηματισμός του οδηγεί σε μείωση της ελεύθερης ενέργειας Gibbs".

Τι μας λέει δηλαδή η φυσική μεταλλουργία;
Η φυσική μεταλλουργία μας λέει πως η ένωση πρέπει να σε ηρεμεί.
Αλλιώς, μην την κάνεις.

Έχω ένα γυάλινο τελειωμένο κερί και το χρησιμοποιώ σαν μολυβοθήκη.
Σήμερα έβγαλα από 'κει ένα χαρτάκι και μύριζε σαν το κερί που τέλειωσε πριν χρόνια.
Ξέρεις πώς μύριζε το κερί;
Το κερί μύριζε 2012.

silver linings

I guess what I'm trying to say is I need the deep end

Keep imagining meeting, wished away entire lifetimes
Unfair we're not somewhere misbehaving for days
Great escape lost track of time and space
She's a silver lining climbing on my desire

And I go crazy 'cause here isn't where I wanna be
And satisfaction feels like a distant memory
And I can't help myself,
All I wanna hear her say is "Are you mine? "

But she's not nice, she's pretty fucking far from nice*

Τα πράγματα, που λέτε, σχεδόν πάντα γίνονται και καλύτερα.
Και οι καλύτερες ώρες μας σχεδόν πάντα θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτερες. Και δεν εννοώ πως είμαστε αχάριστοι και δεν ξέρουμε να εκτιμάμε. Αλλά, αντικειμενικά, πόσες φορές πίστεψες στ' αλήθεια πως καλύτερα δε γίνεται; Είσαι πολύ τυχερός για όσες φορές το είπες και το εννοούσες -και ναι, το 'χω πει και το 'χω πιστέψει, αλλά εγώ είμαι κι ολιγάρκης κι ονειροπόλος άνθρωπος, απ' αυτούς που χαίρονται γιατί η θερμοκρασία είναι σωστή και το χρώμα του ουρανού είναι σωστό κι απ' αυτούς που μπορούν να χαρακτηρίζουν τέτοια αόριστα πράγματα σαν "σωστά".

Γιατί κάποια πράγματα είναι απλώς αυτό. Σωστά.
Αλλά και τα σωστά ακόμα, θα μπορούσαν κι αυτά να είναι σωστότερα.

Πού θέλω να καταλήξω; Δεν ξέρω, η αλήθεια είναι.

Απλά θέλω να πω πως επειδή κάτι δεν είναι όσο καλύτερο γίνεται απ' όλες τις απόψεις, δε σημαίνει πως δεν είναι good enough. Και το good enough, όταν είναι το σωστό, είναι pretty damn good.

Γιατί ο καλύτερες ώρες, είναι οι καλύτερες ώρες.
Γιατί μάλλον όλη μας η απογοήτευση έρχεται απ' τη σύγκριση με τα υπόλοιπα πιθανά σενάρια.
Αντί να σκέφτεσαι αυτό, μπορείς να σκέφτεσαι "πώς ήταν πριν; πώς είναι τώρα; πόσο χαίρομαι γι αυτό;".

Γιατί οι καλύτερες ώρες μας, είναι οι καλύτερες ώρες μας.
Σε σύγκριση με μας.
Και με τίποτε άλλο.

*

ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι

Λοιπόν αυτό το τραγούδι μου φέρνει πάντα στο μυαλό ένα στενό πλακόστρωτο δρόμο με δροσερό αεράκι στο κατακαλόκαιρο.

Δε μ' αρέσουν οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη λέξη δροσιά και εννοούν το κρύο, κάτι δυσάρεστο. Η λέξη που σημαίνει "λίγο κρύο" και είναι δυσάρεστη είναι η ψύχρα όχι η δροσιά. Η δροσιά είναι η δροσιά,αυτό που σε ανακουφίζει και που σε κάνει να παίρνεις πιο βαθιές ανάσες. Όχι η ψύχρα,όχι το κρύο. Αυτά σε κάνουν να φοράς πιο πολλά ρούχα και να σφίγγεσαι και να μη θες ν' ανοίγεις το στόμα γιατί θα κρυώσεις πιο πολύ.

Ενώ η δροσιά... Η δροσιά είναι ένα ποτήρι κρύο τσάι κι ένα παράθυρο, ένας ουρανός με αστέρια ή χωρίς αστέρια -επειδή το φεγγάρι θα λάμπει τόσο που τ' αστέρια δε θα φαίνονται- ένα μπαράκι κυριολεκτικά μες στη θάλασσα, ένα άλλο μπαράκι κυριολεκτικά μέσα σε ένα χαντάκι.

Με δέντρα τριγύρω ή με χωρίς δέντρα -μ' αρέσει να λέω "με χωρίς", είναι σαν να μεταφράζεις ακριβώς το "without".

Κι ένα ανακουφιστικό στενάκι μες στο κατακαλόκαιρο.
Κι ένα ανακουφιστικό κοκτέιλ.
Πολλά κοκτέιλ.

Κι αγκαλιές,ναι, αυτό είναι σίγουρα το τραγούδι της αγκαλιάς.
Και άνθρωποι να χορεύουν σε δυάδες ή μόνοι τους ή πολλοί μαζί.
Να χορεύουν όμως.
Γιατί, πραγματικά, τι να την κάνεις όλη τη χαρά του κόσμου αν δεν την χορέψεις έστω λίγο;

bleed like me

Είναι, λέει, μια ασθένεια που, όταν την έχεις, κλαις δάκρυα από αίμα.

Αν αυτό ήταν αποτέλεσμα συναισθηματικής κατάστασης, θα είχε πολύ ενδιαφέρον.

Ή μάλλον όχι. Θα ήταν πολύ θλιβερό και άδικο. Γιατί τότε, θα 'βλεπες κάποιον να κλαίει δάκρυα από αίμα και δε θα σου περνούσε απ'το μυαλό πως απλώς η μέρα του δεν είναι καλή, πως μάζεψαν τα ρούχα στο πλυντήριο ή πως κόπηκε σ'ένα μάθημα.

Όχι. Αν κάποιος έκλαιγε αίμα θα ήξερες πως κάτι στ'αλήθεια δεν πάει καθόλου καλά. Και θα ήταν άδικο, γιατί αυτά τα πράγματα, αν θες τα λες, και κανενός τύπου τα δάκρυα δεν έχουν το δικαίωμα να το μαρτυράνε για σένα.

Φαντάζεσαι μια θλίψη τόσο βαθιά που να μπορούσες να κλάψεις αίμα;
Σα να σου ζούληξε κάποιος την καρδιά και να στην έβγαλε απ'τα μάτια;
Σταγόνα-σταγόνα.

με γκάζια στο τακούνι

...ή αλλιώς "σημειώσεις μια συναυλίας".

-Ο Κότσιρας είναι ο μόνος ενήλικας άντρας που πρέπει να έχει μακριά μαλλιά.
-Ο Κότσιρας είναι ένα κομμάτι της εφηβείας μου που περίμενα να'χω ξεπεράσει. Είχα άδικο.

τα υπόλοιπα ο Κότσιρας τα λέει καλύτερα:

Εσύ εμένα, και τον κόσμο όλοι οι άλλοι.

Μες στα χείλη σου έζησα.


κάποια τραγούδια απλώς δεν τα βαριέσαι και τ'ακούς με τσιγάρο και χαμόγελο.


με τσιγάρο είπαμε.

Ένα γέλιο θα 'μαι
Μια στιγμούλα θα 'μαι
Κι ίσως να 'μαι κάτι
Που να μοιάζει αγάπη

Και τίποτ’ άλλο δεν θυμάμαι να `χω ζήσει
που να `χει μέλι από σκουριά στην άκρη του σβησμένο,
όσο όταν στέκομαι στα πόδια μου μετά από μεθύσι
και να με πάρεις αγκαλιά στο δρόμο περιμένω.

αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο θα σου 'φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο.

κι αν με τραβήξεις δίπλα σου,ευλογημένος να'σαι.

δυο φορές θα σ'αγαπώ

και δυο ζωές για να σε περιμένω.

ε και κάπου θα βρεθούμε αν μ'αγαπάς.

(party) animal instinct

~

ο έρωτας θα 'ναι πάντα γιορτή.

~

αυτό το καλοκαίρι πόσο σου μοιάζει.

~

thunder σα να μπαίνει η άνοιξη.

~

πίου πίου το νινί μου με πυροβόλησε κάτω.

~

μου λες δε γίνεται.πως αποκλείεται.

(εδώ,δε θ'αντέξω,θα το σποϊλάρω το άσμα: γίνεται,γίνεται,γίνεται)

~

α, αυτό με το χοροπήδημα 30'' τη μέρα το θυμάστε; ντάξει, είμαι καλυμμένη για ενάμιση χρόνο περίπου.

ιμπόρταντ απντέητ: φωτιά με φωτιά, χημεία,ζημιά.

"we need to dance it out"

Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα περιοδικό πόσο καλό κάνει το να χοροπηδάς, έστω για 30 δευτερόλεπτα τη μέρα. Απλά να χοροπηδάς, να βάζεις ένα χαζό τραγούδι, να χοροπηδάς σαν χαζή και μετά να 'σαι καλά. Γιατί όσο χαζό κι αν είναι, μετά είσαι καλά. Ντάξει, δε θεραπεύει καμιά αιτία το χοροπήδημα, αλλά με τα συμπτώματα τα πάει πολύ καλά.

Σήμερα που λες, χοροπήδησα για 5 μέρες περίπου :Ρ
Όταν πιστεύω πως τα πράγματα έχουν πάρει το στραβό το δρόμο θυμάμαι αυτή τη σκηνή που κατ'εμέ είναι η καλύτερη σκηνή του grey's anatomy, EVER.

Τσιμπήστε και το τραγουδάκι, και dance it out :D

PS εσείς εκεί στα εξωτερικά, που δεν έχετε γκρηκ σάμμερ και τέτοια,βρίστε με όσο θέλετε, αλλά εγώ τη σημερινή,την ασταμάτητη βροχή πολύ την απολαμβάνω και σκέφτομαι διάφορα τραγούδια που λένε για νερό όπως μαλλιά βρεγμένα/δάχτυλα μπλεγμένα και γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου και τέτοια. Με συγχωρείς Ε., il y a rien de personnel :Ρ

the soul can wait

Εκεί που τελειώνει ο Λειβαδίτης μάλλον αρχίζουν οι interpol.
Γιατί ο Λειβαδίτης τα σπάει ρε φίλε, αλλά σε κάποια θέματα δεν ξέρει το χριστό του.

να μ' αγκαλιάζεις

Τις μέρες που δεν είναι όλα καλά, ή που όλα είναι όπως ήταν αλλά εγώ δεν είμαι πολύ καλά, δεν τις αφήνω να περνάνε έτσι.

Αυτές οι μέρες θέλουν τουλάχιστον μία καινούρια κρέμα σώματος, γιατί εμένα η αγαπημένη μου αίσθηση είναι η όσφρηση και ώρες ώρες -ή ίσως όλες τις ώρες- πιστεύω πως όλα διορθώνονται προσωρινά αν μυρίσεις κάτι όμορφο.

Θέλουν όση ήρεμη μουσική μπορείς να βρεις. Ώρες ώρες -ή ίσως όλες τις ώρες- πιστεύω πως όλα διορθώνονται με την Αμελί.

Ένα δροσερό τσάι που να 'χει και λίγο κάρδαμο είναι ό,τι πρέπει.
Ή λίγο γιασεμί.

Κι ένα βιβλίο που να μην πραγματεύεται τίποτα σοβαρό, μόνο κάτι ευχάριστο, μπουχτίσαμε πια στη σοβαρότητα, κάποιες μέρες θέλουν ελαφριά λογοτεχνία.

Και μια αγκαλιά ρε παιδιά.

Όλες οι μέρες θέλουν τουλάχιστον μία αγκαλιά -που εμένα μία μου φαίνεται πολύ λίγη, αλλά όταν ζεις μόνος σου δεν περισσεύουν οι αγκαλιές δυστυχώς και δεν μπορείς να αιφνιδιάζεις τον κόσμο στο δρόμο.

Αν στ' αλήθεια λείπει κάτι απ' τη ζωή μου είναι οι αγκαλιές.
Όχι η αγάπη, όχι κάποιος να με νοιάζεται, ούτε να νοιάζομαι εγώ για κάποιον -αυτά υπάρχουν.

Αλλά λυπάμαι τόσο πολύ τα βράδια που σκέφτομαι "σήμερα δεν αγκάλιασα κανέναν". Νομίζω κανείς δεν πρέπει να κοιμάται χωρίς να 'χει αγκαλιάσει κανέναν. Και να, σκέφτομαι, αυτή μάλλον είναι η αιτία της αϋπνίας. Άνετα κοιμόμουν απ' τις 11 αν είχα αγκαλιά για καληνύχτα. Αλλά όταν κανείς  δε σε παίρνει αγκαλιά πριν κοιμηθείς τότε για να πέσεις στο κρεβάτι πρέπει να νυστάξεις τόσο πολύ που να μην αντέχεις άλλο.

Και κάπως έτσι πάει 3 η ώρα κάθε βράδυ.