home

Τα ρούχα που μυρίζουν τσιγαριλα, μυρίζουν Θεσσαλονίκη.

Τα σπίτια που μυρίζουν τσιγαριλα, μυρίζουν Βόλο.

rendez-vous

Σήμερα μια φίλη μου έχει πρώτο ραντεβού.
Κι είναι κούκλος και δεν τον ξέρει καλά.
Όλα είναι πιθανά και εκεί για να τ' ανακαλύψει.

Τι ωραία που είναι τα πρώτα ραντεβού.

Και τα πρώτα φιλιά.

Έτσι πρέπει να 'ναι οι Σεπτέμβρηδες, γεμάτοι πρώτες φορές.

δε φταίει κανείς*

Βγαίνεις από την τράπεζα λίγο μετά τις 2μιση.
Η καθαρίστρια σκουπίζει τα τζάμια της σούπερ ασφαλισμένης πόρτας.
Της λες "γεια σας".
Τόσο απλό είναι να φτιάξεις κάποιου τη μέρα.
Κι αν, βρε αδερφέ, δεν είσαι αλτρουιστής, να ένα κίνητρο και για σένα: τόσο εύκολο είναι να φτιάξεις τη δική σου μέρα.
Γιατί η καθαρίστρια θα σου χαμογελάσει και θα σε χαιρετίσει κι αυτή.

Ίσως λίγο άσχετο, αλλά ίσως και όχι: σύμφωνα με τη δική μου ερμηνεία, αυτός ο στίχος που λέει "όποιος κερνάει τη ζωή, αυτός τη σεργιανάει", καμία σχέση δεν έχει με τα λεφτά.

Η ζωή είναι μια γυναίκα που θέλει καμιά φορά να της λες πόσο όμορφη είναι.
Κι αρκεί να την κεράσεις μια μπύρα στην προβλήτα ενός λιμανιού.
Πόσο νομίζεις κοστίζει αυτό;
Δεν κοστίζει αυτό.
Άλλα κοστίζουν.

*

κι είχαν γίνει κάτι σκύλοι οι καλύτεροί μου φίλοι

Ένα σκυλί με συνόδευσε από τη λέσχη μέχρι το σπίτι και κάπου στα μέσα της διαδρομής θυμήθηκα μια ανάμνησή σου που μου είχες διηγηθεί. Ήταν χαρούμενη κι αστεία κι έτσι όπως περπατούσα δίπλα στο σκυλί χαμογέλασα με ήχο -δεν ήταν γέλιο δυνατό, αλλά ήταν χαμόγελο με ήχο, ξέρεις; ξέρεις. Χαμογέλασα τόσο ειλικρινά, σα να 'ταν δικιά μου ανάμνηση.

Αλλά δεν ήταν δικιά μου.
Δεν ήμουν εκεί, δεν είχε καμιά σχέση με μένα.
Κι από όλους τους τρόπους με τους οποίους κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αυτός είναι ο χαζότερος.
Γιατί σοβαρά τώρα: σε πόσες αναμνήσεις σου νομίζω ότι είμαι;
Δεν είμαι.

Παραδομένος για καιρό
σε κάποιο όνειρο τρελό
κόντευα να ξεχάσω
την ομορφιά που είχα πει
πως δε θα ξέχναγα γιατί
ήτανε η δικιά σου.

Σήμερα ήταν κυριακή κι όπως όλες οι κυριακές, περίμενα κι αυτή να 'ναι μελαγχολική,αργή και άδεια.

Αλλά δεν ήταν.

Ήταν πολύ κοριτσίστικη, ήταν η πιο κοριτσίστικη μέρα που πέρασα εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Είχε καφέ στη θάλασσα -να, σ'αυτή τη θάλασσα εδώ πάνω :) - και μπάνιο στη θάλασσα (παρόλο που είναι μέσα σεπτέμβρη κι αυτό έκανε το μπάνιο φθινοπωρινό αντί να κάνει το φθινόπωρο καλοκαιρινό, όπως ακριβώς έπρεπε δηλαδή).  

Και το βράδυ είχε ρομαντική κομεντί και ντιλίβερυ και φίλη δίπλα και να σχολιάζουμε κάθε σκηνή και να προβλέπουμε κάθε εξέλιξη, πράγμα καθόλου δύσκολο γιατί όλες οι ρομαντικές κομεντί μπορεί να μην αρχίζουν με τον ίδιο τρόπο, αλλά εξελίσσονται και τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο. Αλλά η ευχαρίστηση δεν είναι να μαντεύεις τη συνεχεια - σιγά το πράγμα. Η ευχαρίστηση είναι να το λες δυνατά σε κάποιον άνθρωπο και να γελάτε μαζί.

Να γελάτε μαζί.

Είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις με οποιονδήποτε.

Με οποιονδήποτε.

"...κι ούτε θυμάμαι να κοιμήθηκα μια νύχτα χωρίς πάλι να χάσω, όμως πήρα την απόφαση  να φτάσω στα έσχατα και να τους δείξω ένα μέρος απ' όλο αυτόν τον θησαυρό, άλλωστε πάντα προτιμούσα να καταστραφώ παρά να φύγω ανειδοποίητος, έτσι έζησα κατά τρόπο υπέροχο." *

Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα και καμιά κοσμοθεωρία -δικιά μου- που να μην την έχει περιγράψει άψογα ο Λειβαδίτης. πάντα προτιμούσα να καταστραφώ παρά να φύγω ανειδοποίητος. Κι αν με ρωτούσες τι θες; θες να νιώσεις τέλεια και μετά να πληγωθείς τρελά ή θες να 'ναι για λίγο τα πράγματα αδιάφορα κι ανώδυνα; Για τίποτα στον κόσμο δε θα διάλεγα το ανώδυνα.

Αλλά θα μου πεις είμαι μικρή ακόμα. oh well, I can't argue with that, αλλά ούτε και θα πάψω να προσπαθώ να δείχνω ένα μέρος απ'όλο αυτόν τον θησαυρό. Έτσι ώστε, όσο περνάει απ'το χέρι μου, όσοι αγαπώ να ζούνε κατά τρόπο υπέροχο.

*Βιολέτες για μια εποχή

the night is dark and full of terrors

Τα βράδια είναι δύσκολα. Το σκοτάδι, η ησυχία.
Κι ίσως γι αυτό ο χειμώνας είναι δύσκολη εποχή.
Γιατί ο χειμώνας είναι μια μεγάλη νύχτα.

η μέρα που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα

Νομίζω πως πέρασε πια λίγος καιρός και μπορώ τώρα να γράψω για κείνη τη μέρα.

Εκείνη τη μέρα που κατέληξε με τον Βασίλη να προσφέρεται να με πάει στο Πλάτινουμ.

Εκείνη τη μέρα που βγήκα με παρέα που δεν ήθελα να βγω, που ευτυχώς αποτελούνταν από εμένα και 3 ακόμα άτομα τα οποία μιλούσαν μεταξύ τους αγνοώντας με. Κι ήθελα να τους πως μέσα απ' την καρδιά μου ευχαριστώ που μ' αγνοείτε.

Τότε που παράγγελνα παραπλεύρως σφηνάκια στον μπάρμαν -τον πολύ όμορφο μπάρμαν, γεγονός που οποιαδήποτε άλλη μέρα υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα είχα εκμεταλλευτεί (ή θα είχα προσπαθήσει να εκμεταλλευτώ τέλος πάντων), γιατί είπαμε I am a maneater, I own them from the start, αλλά τι να own εκείνη τη μέρα που το own μου φερνε στο μυαλό μόνο τη goldie hawn (το όνομά της δε θυμίζει υπερβολικά γκόλντεν ντων; τζίζους) να τραγουδάει you don't own me.

Σφηνάκια, που λες, παράγγελνα στον μπαρμαν κι η ηλίθια παρέα δεν είχε καταλάβει χριστό, μόνο κάποια στιγμή κάποιος ρώτησε "καλά είσαι;" και χαμογέλασα και είπα "ναι,μια χαρά" και το πίστεψαν, αν είναι δυνατόν.

Σφηνάκια,ναι, και κάπου στο τέταρτο αισθάνθηκα την ανάγκη να πω στον πολύ-ωραίο-μπαρμαν ότι δεν είμαι αλκοολική, απλά είναι πολύ κακή μέρα. Μου 'βαλε τότε ένα σφηνάκι ακόμα και μου είπε στην υγειά σου και του είπα στη δικιά σου.

Κι ύστερα δεν έκλαψα άλλο μέχρι να κοιμηθώ.

happy go lucky

Για το πόσο τυχερή νιώθω για τους φίλους μου, έχω γράψει πολλές φορές αλλά επειδή it never gets old -κι επειδή κάποιοι μου κάνουν παράπονα :Ρ, πάμε πάλι:

Λοιπόν όταν έχεις μια φίλη που θα σε κοιτάξει με απηυδισμένο παύλα δολοφονικό βλέμμα, που αν είχε λεζάντα θα ήταν "serioysly?", κι έτσι απλά κοιτώντας σε θα σε αποτρέψει από τη μαλακία που σκεφτόσουν να κάνεις και που μακροπρόθεσμα θα σε πλήγωνε ανεπανόρθωτα, τότε μπορείς να νιώθεις τυχερή. Όταν έχεις και παραπάνω από μία τέτοιες φίλες -εγώ έχω 3, lucky me :D - τότε μπορείς να νιώθεις σαν τον υπερτυχερό του τζόκερ.

Επίσης όταν έχεις αυτή τη φίλη με την οποία δε μοιάζεις καθόλου και σε τίποτα αλλά την αγαπάς σα να 'ναι αδερφή σου, γιατί μεταξύ μας σαν αδερφή σου την έχεις, όχι σαν φίλη. Θα πεις μια βαριά κουβέντα, θα στεναχωρεθεί, θα κάνει κάτι επιπόλαιο,θα τσατιστείς, δεν είναι η τέλεια σχέση. Αλλά είναι η αδερφή σου, κι επειδή είσαι και μοναχοπαίδι -εγώ δηλαδή, για σας δεν ξέρω- that's a big fucking deal.

Τις από πάνω κατηγορίες, εντάξει, μπορεί να μην τις έχει όλος ο κόσμος, αλλά φαντάζομαι πως όταν διαβάζατε όλοι είχατε κάποιον στο μυαλό σας. Τώρα η από κάτω κατηγορία είναι λίγο πιο σπάνια -για τις γυναίκες δηλαδή- γι αυτό όποια έχει ΚΑΙ αυτή την κατηγορία, φτου φτου σκόρδα.

Η επόμενη κατηγορία φίλου είναι Ο ΒΑΣΙΛΗΣ. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το πω, είναι απλά ο Βασίλης, είναι ο φίλος σου που έχει διαβάσει τα άπειρα βιβλία κι όταν ακούτε μαζί μουσική συχνά αναρωτιέσαι "σοβαρά, πού τα ξέρει όλα αυτά" και μιλάει ήρεμα και λογικά και έχει και πλάκα κι όταν μια φορά ήσουν τόσο χάλια που δε σε είχε ξαναδεί τόσο χάλια σου είπε "γουστάρεις να σε πάω στριπτιζάδικο;".

Να, κατάλαβες τώρα γιατί νιώθω τόσο τυχερή για τους φίλους μου;

ΥΓ μου ήταν πολύ δύσκολο να αντισταθώ στο σύνθημα: ΒΑΣΙΛΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΥΛΑ ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.

sunday bloody sunday

Μωρέ δεν είναι ότι μ' απασχολεί κάθε μέρα.
Είναι που είναι Κυριακή.
Κι εκείνος ο στίχος που λέει

Θυμάσαι που μου έλεγες μας φτάνει η αγάπη

Μ' αγάπη θα γεμίζαμε τις άδειες Κυριακές

Κι οι Κυριακές είναι στ' αλήθεια άδειες -σχεδόν όπως και πριν.

Αλλά να, είναι το φθινόπωρο, που όλα τα καλά έχει, δε λέω.

Καινούρια σαιζόν και τέτοια και όλα καινούρια υποτίθεται.

Αλλά ξέρεις τι;

Τίποτα δεν είναι καινούριο.

not a fucking thing.

*oh well, τι άλλο

tell me baby, what's your story?

Α θυμήθηκα, θα έγραφα κάτι για τον τρόπο που ερωτεύομαι.
Δεν ερωτεύομαι κάθε γκόμενο που βρίσκεται στο δρόμο μου.
Και δεν ξέρω αν έχω ερωτευτεί πολλές φορές για τον εξής λόγο: γιατί κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον και μ' ενθουσιάζει -ή με εντυπωσιάζει,δεν είναι συνώνυμα αυτά τα δυο- ξαφνικά μειώνω τρομερά τη σημασία όλων των προηγούμενων, σε σημείο να τη μηδενίζω κιόλας. Κι αυτό απ' τη μία δε μ'αρέσει γιατί είναι άδικο να υποτιμάς τόσο το παρελθόν σου. Απ' την άλλη απ' το παρελθόν έχεις απόσταση και βλέπεις the bigger picture, κι αν είμαι ειλικρινής, κοιτώντας the bigger picture, ναι, συγγνώμη, δε μου φαίνεται κανείς άλλος άξιος της τόσης σημασίας που του έδωσα.

Η άλλη εξήγηση είναι πως δεν υποτιμάω το παρελθόν μου, απλώς οι επιλογές μου συνεχώς βελτιώνονται. Η μαλακία ξέρεις ποια είναι; Ότι κάνω αναπόφευκτα τη σκέψη "μέχρι πότε θα βελτιώνονται;". Και η απαισιόδοξη έφηβη που κρύβω μέσα μου θέλει να πει "μέχρι εδώ ήταν,καλύτερα δε γινόταν,ξέχνα το". Και θέλω να πω στο μαλακισμένο "βουλωσέ το"!

Δε θέλω να την πιστέψω την μικρή.
Αλλά ώρες-ώρες έχει πειθώ.
Κι ώρες-ώρες εγώ δεν.

Κι αυτές τις ώρες προσπαθώ να γίνω ρεαλίστρια -χα, κοίτα να δεις που βοηθάει κι αυτό καμιά φορά, ποιος να το λεγε- γιατί η ρεαλιστική άποψη είναι πως δεν έχω γνωρίσει ακόμα όλους τους ανθρώπους που θα μ'αρέσουν και που θα μου ταιριάζουν γιατί είμαι 22 γαμώτη μου, δε γίνεται να 'χω ζήσει κιόλας την ιστορία μου.

Αλλά αν δεν την λογαριάζω για ιστορία μου τότε κάνω πάλι το ίδιο, πάλι υποτιμάω το παρελθόν κι εξάλλου κανείς δεν είπε πως έχει μόνο μία ιστορία ο καθένας. Αλλά ξέρεις τι εννοώ, εννοώ αυτή την μια ιστορία της προκοπής.
Αν ήταν αυτή,τι; Αυτό ήταν;

Aν ήταν αυτή, δε θα ήταν αυτό.
Κι αν αυτό ήταν, δεν ήταν αυτή.

   

 I am a man-eater, I own them from the start  
 But somehow this handsome fucker got his grip around my heart.

all the lonely people

Χτες πριν κοιμηθώ έφτιαξα ένα ολόκληρο κείμενο στο μυαλό μου και είπα πως δε χρειάζεται να το γράψω, θα το θυμάμαι το πρωί. Προφανώς δεν το θυμάμαι, δε θυμάμαι καν τη γενική ιδέα. Κι απ' όλα τα πράγματα που σου προκαλούν την αίσθηση του ανικανοποίητου, αυτό είναι απ' τα χειρότερά μου.

Θυμάμαι μόνο πως ήταν κάτι ευχάριστο, πως ήταν κάτι που το σκέφτηκα κι ύστερα μπορούσα να κοιμηθώ ήσυχη. Θυμάμαι πως σε σκεφτόμουν πιο πριν και κάπως είχα βουρκώσει, αλλά δεν έκλαψα, δε δάκρυσα καν, έχω καιρό να κλάψω. Για σένα δηλαδή, γιατί γενικά κλαίω.

Κλαίω που θα φύγει η φίλη μου και νιώθω μόνη, χωρίς να είμαι μόνη.
Νιώθω τόσο μόνη.

solitaire-y

Τώρα αυτό θα ακουστεί εντελώς χαζό, αλλά το ήξερα.
Αφού δεν είχε βγει εκείνη η πασιέντζα.

fix me

Tο όνομά μου στο θυροτηλέφωνο το 'χω βάλει με ποστ ιτ.
Το κομμάτι εκείνο του ποστ ιτ που έχει την κόλλα.
Βέβαια συνέχεια ξεκολλάει ή το ξεκολλάνε ή γράφουνε πάνω ΑΕΛ.
Αλλά εγώ αρνούμαι να σηκώσω το πλαστικό και να βάλω ένα χαρτάκι με το όνομά μου από μέσα.
Κι έτσι όποτε παραγγέλνω, αφού κλείσω το τηλέφωνο, κατεβαίνω κάτω και βάζω ένα καινούριο χαρτάκι με το όνομά μου.
Και δε με πειράζει.
Να,βλέπεις; Δεν είμαι της μακροπρόθεσμης λύσης.
Είμαι του quick fix.

Δεν είμαι άνθρωπος που θα κάτσει να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο.
Δεν το θεωρώ such big a deal.
Απ'την άλλη είμαι άνθρωπος που μπορείς να συζητάς ώρες για το πώς είναι συντακτικά σωστό κάτι κι αν υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος να το πεις για να σημαίνει ακριβώς αυτό που εννοείς κι αν δε βρω τη σωστή λέξη τότε,ναι, είμαι αυτός ο άνθρωπος που ύστερα από ώρα θα σε πάρει τηλέφωνο να σου πει "αυτή είναι η λέξη".
Aυτό για μένα είναι such big a deal.
Οι λέξεις, η επικοινωνία, η συζήτηση,η έξυπνη συζήτηση.

Και μέχρι να βρω όλες τις σωστές λέξεις, θα κολλάω ένα καινούριο ποστ ιτ στο θυροτηλέφωνο.
Και θα χαίρομαι με κάτι χαζό που μου είπε κάποιος.
Κι αυτό είναι ένα quick fix.
Αλλά κουίκ-ξεκουίκ, παραμένει φιξ.
φιξ μι ρε συ.

Σήμερα ένας φίλος μου μού είπε "βάφτηκες πολύ ωραία".
Δε φορούσα καθόλου μακιγιάζ.
Δε μου 'χουν κάνει πιο ωραίo κομπλιμέντο.
Υποθέτω πως ο Σεπτέμβρης μου φέρεται καλά, after all :)

κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως

Να με συγχωρούνε οι καλοκαιριάτικες ψυχές, αλλά καθόλου δε λυπάμαι που τελείωσε το καλοκαίρι. Όχι επειδή δε μ'αρέσει, μ'αρέσει. Αλλά δε θα 'θελα καμιά εποχή να κρατάει παραπάνω από...μια εποχή. Και ειδικά αν είναι να καθυστερήσει το φθινόπωρο!

Το φθινόπωρο είναι πανέμορφο, έχει τόσο πορτοκαλί φύλλα που αν τα πατήσεις κατά λάθος κάνουν κρατς, έχει ένα σωρό χαλασμένα πλακάκια που αν έχει βρέξει κάνουν πλάτς και σε κάνουν μούσκεμα κι εντάξει, μερικές φορές πειράζει, αλλά εγώ συνήθως γελαώ όταν συμβαίνει αυτό. Γενικά γελάω όταν συμβαίνουν χαζά πράγματα, όταν πέφτω,όταν λερώνομαι με φαγητό -ναι αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά ώστε να το αναφέρω, ask anyone.

Τι λέγαμε; Για το φθινόπωρο. Το πρώτο φθινόπωρο εδώ, που λες, ήταν έξτρα πορτοκαλί γιατί ήταν καινούριες οι πορτοκαλιές μου κουρτίνες και θυμάμαι το πρώτο απόγευμα στο πρώτο μου σπίτι, που τις είχα κλείσει για να τις χτυπάει ο ήλιος και να φαίνονται ακόμα πιο πορτοκαλιές. Κι εκείνο το απόγευμα το μόνο που έκανα ήταν να ξαπλώνω μπρούμυτα στο κρεβάτι και να κοιτάω τις κουρτίνες ακούγοντας αυτό στο ριπήτ. Και αυτή η ανάμνηση για μένα είναι ο ορισμός της νοσταλγίας.

Ο Σεπτέμβρης για μένα είναι by far ο καλύτερος μήνας. Όχι επειδή είναι ο χαρουμενότερος- δεν είναι. Αλλά τον Σεπτέμβρη τον αγαπάω όπως τη ζωή μου- όχι επειδή είναι άψογος. Επειδή είναι πλήρης.