Russell's Paradox

Ξύπνησα στις 5μιση το πρωί, δε θυμάμαι αν μπορούσα καν ν' ανοίξω τα μάτια μου, πάντως να ξανακοιμηθώ δεν μπορούσα. Προσπάθησα δηλαδή.

Κι ένιωθα παράξενα. Το παντζούρι ήταν κλειστό ενώ εγώ ποτέ δεν κλείνω το παντζούρι.
Αλλά δεν ήθελα να ξυπνήσεις απ' τον ήλιο επειδή εγώ δεν ξέρω να κοιμάμαι σαν άνθρωπος.
Ένιωθα παράξενα που λες, ένιωθα σαν το σώμα μου να με περιβάλλει, σαν να μην είναι κομμάτι μου -ή εγώ δικό του- σαν να είναι το περίγραμμα, σαν να είναι κάτι που με περιέχει.
Σαν το σύνολο που περιέχει όλα τα σύνολα που δεν περιέχουν τον εαυτό τους, αυτό περιέχει, λέει, τον εαυτό του; Εγώ έλεγα κατηγορηματικά όχι, σκεφτόμουν ένα κουτί με χριστουγεννιάτικα στολίδια και πως ποτέ κανείς δε θα 'λεγε πως το κουτί περιέχει και το κουτί.

Ύστερα όμως έγινε αυτό κι ένιωθα έτσι περίεργα και σκέφτηκα πως ίσως το κουτί να περιέχει και το κουτί, ποιος ξέρει;

Εντάξει, για όλο αυτό το παραλλήρημα έφταιγε το τελευταίο big bang theory.
Λίγο big bang, λίγο star wars και πολύ χατζηφραγκέτα.
Η ζωή είναι απλή.
Η ζωή είναι απλή κι ωραία.

ΥΓ εντάξει, εκεί γύρω στις 7 ξανακοιμήθηκα. μάλλον με πήρες αγκαλιά λίγο καλύτερα.