ΥΓ: Πέρα απ' όλη την ρομαντζάδα της υπόθεσης, αυτή η εικόνα με ενοχλεί πολύ, όχι επειδή τα παιδιά κρατιούνται, καλά κάνουν. Αλλά είναι και τα δύο χέρια αριστερά. Δηλαδή, ρε φωτογράφε. Ρε φωτογράφε!
8 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
ναι πολύ ωραία όλα αυτά γι' αυτούς που έχουν τον έρωτα στην ζωή τους κ είναι ευτυχισμένοι. Για εμάς που είμαστε μόνες μας ,καλύτερα να μην σκεφτόμαστε αυτό το θαύμα, γιατί πονάει πολύ...
νομίζω πως όλων οι ζωές -πλην εξαιρέσεων,όπως όλα άλλωστε- αποτελούνται από φάσεις με έρωτα και φάσεις χωρίς έρωτα.
η δικιά μου πάντως ζωή, έχει έρωτα, ακόμα κι όταν δεν είμαι ερωτευμένη με κανέναν κι όταν κανείς δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου.
γιατί μ'αρέσει ο έρωτας και γιατί τόσα πράγματα στη ζωή είναι ερωτεύσιμα, που είναι τόσο κρίμα να περιμένεις κάποιον άνθρωπο για να νιώσεις ερωτευμένος.
έχω ερωτευτεί περισσότερες ταινίες,βιβλία,βροχές και φεγγάρια, παρά ανθρώπους :)
και επειδή είπες ότι πονάει, και σίγουρα πονάει, δεν το αμφισβητώ...και πόνο έχω ερωτευτεί :)
ο ορισμός της αισιοδοξίας αυτό που έγραψες! Θα το γράψω σε ένα χαρτάκι κ θα το κολλήσω δίπλα στον μικρό καθρέφτη που έχω στο χολ, να το βλέπω κάθε πρωί κ να το θυμάμαι. Σ' ευχαριστώ! Αναστασία
όχι, ούτε καν, με αισιοδόξησε αυτό το ότι μπορείς να είσαι γεμάτος κ χωρίς να είναι κάποιος ερωτευμένος μαζί σου (και αντίστροφα). Χρειάζομαι κάποιον/ κάποια να μου το θυμίζει συχνά αυτό, γιατί μόνη μου πέφτω σχετικά εύκολα. Διαβάζω το μπλογκ σου εδώ κ κάποιον καιρό, και νοιώθω μια μικρούλα σύνδεση μαζί σου γιατί είμαι από Βόλο κ σπουδάζω Θεσσαλονίκη :) Καλησπέρες! Αναστασία και πάλι
χαχα ναι αλήθεια :) ναι γι' αυτό μ αρέσει το μπλογκ σου, μου δίνει ανάσες αισιοδοξίας γιατί ισορροπεί αρκετά το πάνω με το κάτω. Παρ' όλα αυτά διαισθάνομαι ότι είσαι αρκετά πιο αισιόδοξη από εμένα :)
μωρέ όλη την ώρα κάνω σενάρια, και κάποια είναι καταστροφικά. αλλά δε μου αρέσει και προσπαθώ να το κόψω. κι όταν το κάνουν οι άλλοι προσπαθώ να τους το κοψω. γιατί εντάξει, άμα γίνει το χειρότερο,έγινε τι να κάνουμε; δε χρειάζεται να στεναχωριόμαστε και περιμένοντάς το ;)
8 σχόλια:
ναι πολύ ωραία όλα αυτά γι' αυτούς που έχουν τον έρωτα στην ζωή τους κ είναι ευτυχισμένοι.
Για εμάς που είμαστε μόνες μας ,καλύτερα να μην σκεφτόμαστε αυτό το θαύμα, γιατί πονάει πολύ...
νομίζω πως όλων οι ζωές -πλην εξαιρέσεων,όπως όλα άλλωστε- αποτελούνται από φάσεις με έρωτα και φάσεις χωρίς έρωτα.
η δικιά μου πάντως ζωή, έχει έρωτα, ακόμα κι όταν δεν είμαι ερωτευμένη με κανέναν κι όταν κανείς δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου.
γιατί μ'αρέσει ο έρωτας και γιατί τόσα πράγματα στη ζωή είναι ερωτεύσιμα, που είναι τόσο κρίμα να περιμένεις κάποιον άνθρωπο για να νιώσεις ερωτευμένος.
έχω ερωτευτεί περισσότερες ταινίες,βιβλία,βροχές και φεγγάρια, παρά ανθρώπους :)
και επειδή είπες ότι πονάει, και σίγουρα πονάει, δεν το αμφισβητώ...και πόνο έχω ερωτευτεί :)
ο ορισμός της αισιοδοξίας αυτό που έγραψες!
Θα το γράψω σε ένα χαρτάκι κ θα το κολλήσω δίπλα στον μικρό καθρέφτη που έχω στο χολ, να το βλέπω κάθε πρωί κ να το θυμάμαι.
Σ' ευχαριστώ!
Αναστασία
Αυτό το σχόλιο με έκανε τρομερά χαρούμενη! Φοβόμουν λίγο μην το πάρεις στραβά,σα να σου λέω πως κατι κανεις λάθος,γιατί δεν το εννοούσα έτσι.
Εγώ σ' ευχαριστώ λοιπον :)
Στεφανία
όχι, ούτε καν, με αισιοδόξησε αυτό το ότι μπορείς να είσαι γεμάτος κ χωρίς να είναι κάποιος ερωτευμένος μαζί σου (και αντίστροφα).
Χρειάζομαι κάποιον/ κάποια να μου το θυμίζει συχνά αυτό, γιατί μόνη μου πέφτω σχετικά εύκολα.
Διαβάζω το μπλογκ σου εδώ κ κάποιον καιρό, και νοιώθω μια μικρούλα σύνδεση μαζί σου γιατί είμαι από Βόλο κ σπουδάζω Θεσσαλονίκη :)
Καλησπέρες!
Αναστασία και πάλι
σοβαρά;;
έχω μια πολύ πολύ καλή φίλη που είναι από το Βόλο και σπουδάζει Θεσσαλονίκη.
και γνωριστήκαμε επειδή διάβαζε το μπλογκ μου :)
κοίτα να δεις!
δεν πειράζει και να πέφτεις, θα ήταν βαρετά αλλιώς.
κι εγώ πέφτω, όπως θα χεις παρατηρήσει διαβαζοντάς με.
Στεφανία και πάλι :)
χαχα ναι αλήθεια :)
ναι γι' αυτό μ αρέσει το μπλογκ σου, μου δίνει ανάσες αισιοδοξίας γιατί ισορροπεί αρκετά το πάνω με το κάτω. Παρ' όλα αυτά διαισθάνομαι ότι είσαι αρκετά πιο αισιόδοξη από εμένα :)
σ'ευχαριστώ, χαίρομαι που σ' αρέσει :)
μωρέ όλη την ώρα κάνω σενάρια, και κάποια είναι καταστροφικά.
αλλά δε μου αρέσει και προσπαθώ να το κόψω.
κι όταν το κάνουν οι άλλοι προσπαθώ να τους το κοψω.
γιατί εντάξει, άμα γίνει το χειρότερο,έγινε τι να κάνουμε;
δε χρειάζεται να στεναχωριόμαστε και περιμένοντάς το ;)
Δημοσίευση σχολίου