Should've - Could've - Would've

Όλα τα πράγματα μπορούν να γίνουν όπως πρέπει να γίνουν.
Ο τρόπος που επιλέγουμε να παρεκκλίνουμε από αυτό είναι ο χαρακτήρας μας.

εκστατικά σκέτο

Έπαθα πάλι αυτό που θες να γράψεις και δεν μπορείς εκείνη την ώρα και το ξεχνάς και μετά κάπως το ξαναθυμάσαι αλλά όχι απολύτως. Αλλά δε χρειάζεται και απολύτως. Μπορούμε και με σκόρπιες λέξεις.

Χμ, άκυρο, προσπάθησα με σκόρπιες λέξεις αλλά δε μου βγαίνει, είμαι περιγραφικός τύπος αφού, το λοιπόν θα περιγράψω.

Ένα τέλειο μπαράκι, που είναι να απορείς πώς δεν το 'χουμε βαρεθεί τόσα χρόνια. Να περνάνε οι μέρες και να είμαστε κάθε βράδυ εκεί και να λέμε "ε όχι κι απόψε" και να πηγαίνουμε αλλού και να περνάει λίγο η ώρα κι ύστερα να λέμε "δεν πάμε εκεί;" και να μπαίνουμε μέσα και να βγάζουμε τα μπουφάν μας, να πιάνουμε το κομμάτι της μπάρας που μας αναλογεί, να στρίβουμε το πρώτο τσιγάρο και να λέμε "ουφ. σαν στο σπίτι μας".

Στο σπίτι μας που λες συμβαίνουν διάφορα ωραία πράγματα. Μα τι ωραία πράγματα.
Στο σπίτι σου καμιά φορά μπορεί να πετύχεις κάποιον παλιό γνωστό που ίσως όταν τον γνώρισες να σκέφτηκες "ΘΕΕ ΜΟΥ πόσο όμορφος" αλλά ποτέ να μη σου απασχόλησε ξανά το μυαλό (εκτός ίσως από κείνη τη μέρα που τον είδες στο δρόμο για τη βιβλιοθήκη, ίσως τότε -σίγουρα τότε- ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκες "how you doin' " και ήξερες πως το σκέφτηκε κι αυτός). Και μπορεί να έχεις τόσο καιρό να δεις έναν γνωστό σου, που μεταξύ διαδοχικών συναντήσεων να ήσασταν και οι δύο εντελώς άλλοι άνθρωποι και εννοώ ΕΝΤΕΛΩΣ.

Και μπορεί οι άνθρωποι που ήσασταν πριν να χαιρετιόντουσαν απλά στον δρόμο ή να κάνανε κάποτε μια τράκα τσιγάρο. Αλλά τώρα απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου, χαιρετιούνται πάλι στον δρόμο αλλά πολύ πιο ένοχα από πριν, κι ο ένας απ' τους δύο έχει κόψει το κάπνισμα - ή έτσι λέει, γιατί τράκες σου κάνει. Αλλά καλά να πάθεις, γιατί θυμάσαι εκείνη τη μέρα σ' εκείνο το άλλο μπαράκι; Δεν ήταν καν τα χαρτάκια που ήθελες αλλά του τα πήρες γιατί δεν είχες άλλα. Σοβαρά τώρα, γιατί θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες; Όλα αυτά ήταν τελείως ανούσια μέχρι να κάτσουμε να τα σκεφτούμε, ποιος να το 'λεγε πόσες πληροφορίες κρατάει ένα μυαλό και για πόσο καιρό. Χα και τώρα θυμήθηκα εκείνη τη συζήτηση για την τρομερή μου μνήμη, οπότε ορίστε, δε θα 'πρεπε κανείς να εκπλήσσεται που τα θυμάμαι όλα αυτά.

Ναι και που λες, ουισκάκια και τζαζ και ροκ και βλέμματα τρομερά ένοχα, χωρίς λόγο -ακόμα- και χαμόγελα τρομερά ένοχα και οι αποστάσεις να περιγράφονται από γνησίως φθίνουσες συναρτήσεις και να σκέφτεσαι όλο και λιγότερο τα μαθηματικά και πολύ περισσότερο τη χημεία και εκείνη τη μέρα στη βιβλιοθήκη, κι έπειτα να συμφωνείτε πως ναι, για όλα φταίει εκείνη η μέρα στη βιβλιοθήκη. Γιατί ήταν η μέρα που καταλάβαμε πως είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι απ' όταν γνωριστήκαμε -όχι πως όταν γνωριστήκαμε ήμασταν κακοί άνθρωποι, αλλά τι να εξηγώ τώρα.

Και που λες, οι μέρες και οι ώρες περνάνε, πολύ λιγότερο ρομαντικά απ' όσο περιγράφω, μην επαναλαμβανόμαστε, και μπορούν κάλλιστα να περιγραφούν απ' το λογοπαίγνιο του από κάτω ποστ. Όμως αυτό ακριβώς θέλω να πω. Πως ίσως πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πως θα γίνουμε πρωταγωνίστριες σε ταινίες. Ή μάλλον όχι. Αυτό ας το πιστεύουμε. Αλλά μπορούμε να σταματήσουμε να πιστεύουμε πως πρέπει όλα να είναι κινηματογραφικά ή λογοτεχνικά. Γιατί εγώ ας πούμε αυτή τη στιγμή δεν περνάω μέρες εκστατικά ευτυχισμένες. Περνάω όμως μέρες εκστατικές. Κι αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Κι αυτό αρκεί.

Προσεχώς 24 και να τι έμαθα

~Η ζωή είναι ωραία και δεν τα 'χει μ' άλλον. Ή ζωή δεν τα 'χει με κανέναν. Ή ζωή είναι ολονών.

~Οι άνθρωποι που σ'αγαπάνε δε σημαίνει πως σ' εκτιμάνε κιόλας. Κι οι άνθρωποι που σ ' εκτιμάνε δε χρειάζεται να σ' αγαπάνε κιόλας. Και προτιμώ τους δεύτερους.

~Δεν ξέρω ακόμα με πόσα κάρβουνα μπορεί να παίξει κανείς μέχρι να λαμπαδιάσει ο τόπος. Ξέρω όμως πως σίγουρα η ζωή είν' ωραία. Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία που λέει κι ο Φοίβος.

Και τριγυρίζει στο μυαλό μου κι ένα λογοπαίγνιο.
Sex & hugs & rock 'n' roll.

τα όνειρα της Κυριακής

Μ' αρέσουν πολύ οι Κυριακές, μπορεί να είναι και η αγαπημένη μου μέρα. Αν το έλεγα αυτό στον εαυτό μου όταν πήγαινα σχολείο θα αδυνατούσε να καταλάβει. Δε θα μπω όμως στη διαδικασία να συγκρίνω τις Κυριακές μου, μού αρκεί που μου αρέσουν οι Κυριακές.

Είναι 22 Νοεμβρίου κι εγώ κάθομαι με ανοιχτό το παράθυρο, με λούζει ο ήλιος, πίνω καφέ, ακούω ραδιόφωνο και καμιά φορά κλείνω για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια και σκέφτομαι στιγμές από τις μέρες που πέρασαν και δαγκώνω τα χείλια μου. Ύστερα πίνω άλλη μία γουλιά καφέ και χαμογελάω κοιτώντας το πάτωμα λες και πρέπει να αποφύγω κάποιο αδιάκριτο βλέμμα κι είμαι σχεδόν σίγουρη πως κοκκινίζω.

Όμως σ' αυτό το σημείο να διευκρινίσω κάτι: σχεδόν τίποτα δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο το περιγράφω. Γιατί αυτό είναι το ταλέντο μου: να περιγράφω όμορφα τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Και δεν πειράζει. Δεν παραπλανώ τον εαυτό μου, ο εαυτός μου ξέρει πολύ καλά πώς έχουν τα πράγματα και τολμά να πει πως αυτή τη στιγμή είναι πολύ χαρούμενος και πως για τις επόμενες στιγμές δεν έχει και πολλή σημασία γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει κι αυτό τον άτιμο στίχο του άτιμου του Λειβαδίτη που λέει πως πάντα προτίμησε να καταστραφεί παρά να φύγει ανειδοποίητος, γιατί ξέρετε κάτι; Καταστροφές αντέχω. Δεν αντέχω όμως να αναρωτιέμαι και να μη μαθαίνω.

Λοιπόν, το θέμα είναι, πως δεν είναι μια Κυριακή ρομαντική, και πως Κυριακή ρομαντική δε θυμάμαι κι εγώ από πότε έχω να ζήσω. Είναι όμως μια Κυριακή όμορφη, και Κυριακή άσχημη δε θυμάμαι από πότε έχω να ζήσω. Μ' αρέσει η καθημερινότητα και τα σαββατοκύριακά μου. Κι ίσως όλα αυτά να τα γράφω εδώ για να μην τα γράψω κάπου αλλού, κάπου όπου μπαίνει και παραλήπτης. Ίσως κάποια στιγμή, αλλά όχι ακόμα. Αν λοιπόν δεν είχα βάλει στον εαυτό μου όρια και χρονοδιάγραμμα, θα έγραφα μάλλον κάτι τέτοιο ωραίο.

Κι ύστερα εκείνος θα μου 'λεγε ότι είμαι γαμάτη, γιατί απ' ό,τι κατάλαβα αυτό λέει κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου και μιλάω, εγώ θα του 'λεγα "το ξέρω" και εκείνος θα γελούσε. Μετά ίσως πίναμε ένα ουίσκυ ακόμα, και πιο μετά ποιος ξέρει. 

drop dead beautiful

- Σου έχουν πει ποτέ όχι;
- Όχι.

Έχω κι άλλους καθόλου φανταστικούς διαλόγους αλλά αυτολογοκρίνομαι.


Πάντως να ένα πλήρως περιγραφικό τραγουδάκι

ΥΓ πριν από όχι πολυ καιρό, το τραγούδι της Duffy που περιέγραφε την κατάστασή μου ήταν το stepping stone. θεέ μου, τι ευχάριστη αλλαγή!

- αν φύγεις και πας σε μια χώρα όπου η ώρα είναι πίσω και δεν ξαναγυρίσεις ποτέ, τότε αυτές τις ώρες θα τις έχεις κερδίσει για πάντα.
- αλλά τι θα χάσεις αν δεν ξαναγυρίσεις ποτέ;

για να μην ξεχνιόμαστε

(don't you) forget about me

Ξεπερνάω δε σημαίνει αντιστρέφω οποιαδήποτε μεταβολή μου προκάλεσε ο άλλος.
Γιατί η ζωή δεν είναι μαρκοβιανή αλυσίδα κι αυτό που είμαι τώρα εξαρτάται από αυτό που ήμουν πριν. Ξεπερνάω ίσως όμως σημαίνει να τείνω προς μια κατάσταση, όπου μπορεί ο άλλος να με έχει επηρεάσει μέχρι τώρα, όμως δεν έχει λόγο στο από 'δω και πέρα. Μπορεί να είμαι όπως είμαι γιατί μου συνέβης εσύ*, το τι θα είμαι αύριο όμως είναι δική μου απόφαση που δε σε συμπεριλαμβάνει πουθενά.

Ξεπερνάω λοιπόν σημαίνει δεν επηρεάζεις τις επιλογές μου. Δε σημαίνει όμως διαγραφή. Δηλαδή μπορεί να σημαίνει και διαγραφή αν αυτό θέλουμε, αλλά μπορεί και όχι.

Κάπως το είχα σκεφτεί τώρα, κάτι θα έγραφα για τη μνήμη και τη νοσταλγία και τι είναι κακό και τι όχι, αλλά τώρα δε θέλω να το κάνω αυτό γιατί συνεχίζω να πιστεύω πως ο καθένας ας κάνει ό,τι έχει ανάγκη οπότε δε θέλω να δίνω συμβουλές λες κι είμαι καμιά ειδική - γιατί δεν είμαι- αλλά τέλος πάντων όταν νιώθεις πως έχεις ξεπεράσει κάτι εντελώς είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα κι ήθελα κάτι να γράψω γι αυτό και ίσως και να με θαυμάσω λίγο που το 'χω τόσο εύκολο το ξεπέρασμα και να μην αναρωτηθώ τι είδους άνθρωπος είμαι που ξεπερνάω πράγματα στο πιτς φιτίλι, όχι δε θα αναρωτηθώ, τέτοιος άνθρωπος είμαι κι έγινα έτσι από μια σειρά πραγμάτων που μου συνέβησαν -όπως όλοι μας- και δε θα απολογηθώ που είμαι καλά. Ουφ παραλήρημα τέλος, ορίστε κι ένα τραγουδάκι.

*δεν ήμουν σίγουρη αν έχω ξαναδεί κάπου το ρήμα συμβαίνει σε β' ενικό πρόσωπο, αλλά για κάποιο λόγο μου φαινόταν πολύ οικείο. τελικά μάλλον λόγω αυτού μου φαινόταν οικείο.

τον εαυτό μου να πέφτει με μανία επάνω μου*

Αν με ρωτούσες πριν μια βδομάδα τι θέλω,
θα σου έλεγα πως θέλω κάποιος να μ' εντυπωσιάσει.
Να μ' αρέσει να τον κοιτάω
και να τον ακούω να μιλάει
και να του απαντάω
και να συζητάμε
να ενθουσιαζόμαστε με τα ίδια πράγματα
να μ' αρέσει το χαμόγελό του
να κάνουμε βόλτες με τα ποδήλατά μας
και να βλέπουμε μαζί καμένες και άκαυτες σειρές
και να κοιμόμαστε αγκαλιά
και να ξυπνάμε πλάτη-πλάτη
-γιατί ποτέ κανείς δεν ξύπνησε αγκαλιά.
Όλα αυτά θα σου έλεγα αν με ρωτούσες πριν μια βδομάδα.

Και τώρα γνώρισα κάποιον που είναι τρομερά ευχάριστο να τον κοιτάς
και να του μιλάς.
Και συζητήσαμε και ενθουσιαστήκαμε με τα ίδια πράγματα
κι έχει τρομερό χαμόγελο
και με πήγε σπίτι με το ποδήλατο
κι όλα αυτά για να συνειδητοποιήσω
πως θέλω να κάνω μόνη μου βόλτες με το ποδήλατο
και να βλέπω σειρές
και γενικά να περνάω τις μέρες μου.

Γνώρισα κάποιον που μ' εντυπωσίασε.
Και δεν τον θέλω.
Δε θέλω ν' αλλάξω τίποτα στη ζωή μου για να χωράει κι άλλος άνθρωπος.
Ίσως πάλι να χωράει και τώρα άλλος άνθρωπος.
Αλλά εμένα προς το παρόν, μου φτάνει ο εαυτός μου.

Ισως πάλι και να μου αλλάξει κάποιος γνώμη, δεν ξέρεις ποτέ.
Ίσως κάποιος να με πείσει να τον αφήσω να μου αλλάξει γνώμη.

*https://www.youtube.com/watch?v=y475lsdbOxI

Goodfellas

-Πού το ξέρεις εσύ αυτό το τραγούδι;
-Κάνω πολύ κακές παρέες.

and I'm talking to myself at night

Μου 'χει συμβεί πολλές φορές να σκέφτομαι κάτι πριν κοιμηθώ και να μην το γράφω πουθενά γιατί α)όταν είμαι έτοιμη να με πάρει ο ύπνος δε θα σηκωθώ να πάρω χαρτί και στυλό και β)λέω ψέματα στον εαυτό μου πως θα το θυμάμαι αύριο. Επειδή κανένα αύριο δε θυμήθηκα τι είχα σκεφτεί χτες, τώρα όποτε σκέφτομαι κάτι κι είναι αργά το βράδυ, το ηχογραφώ. Θα μου άρεσε να ανεβάζαμε καμιά φορά αρχεία ήχου με τη φωνή μας να διαβάζει και να ξέρουμε έτσι αν η φωνή που φανταζόμαστε για τους άλλους μοιάζει με την πραγματική τους φωνή. Όπως τότε που κυκλοφορούσε το παιχνίδι με τα χειρόγραφα και είδαμε τον γραφικό χαρακτήρα των άλλων, πράγμα πολύ σημαντικό γιατί όσοι αγαπάνε να γράφουν, αγαπάνε να γράφουν σε χαρτί κι είναι ωραία να ξέρεις τι γράμματα κάνουν. Μεγάλος μου βγήκε ο πρόλογος, ήθελα απλά να πω πως με ηχογράφησα οπότε τώρα θα μου υπαγορεύσω κι αυτό το βρίσκω ωραίο (μ' αρέσει η φωνή μου ηχογραφημένη, φυσικά δε μοιάζει καθόλου με τη φωνή που ακούω όταν μιλάω, αλλά μου αρέσει περισσότερο, μακάρι να με ακούνε έτσι και οι άλλοι, τι μυστήριο κι αυτό με τις φωνές μας, να μην τις ακούμε όπως οι άλλοι, μεγάλη απάτη το θεωρώ).

Η ηχογράφηση, που λέτε, έχει ως εξής:

Η ώρα είναι 5:48. Τα πόδια μου πονάνε απ' τα τακούνια. Σκέφτομαι εκείνο τον φίλο που πεθαίνει να με δει με τακούνια και ποτέ δε φοράω όταν βγαίνουμε. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά δεν τυχαίνει. Δε θα φορέσω ποτέ τακούνια επειδή κάποιος το ζήτησε, θα φορέσω τακούνια επειδή νιώθω πολύ καλά. Και δεν είναι ότι δε νιώθω πολύ καλά όταν βγαίνω μαζί του, απλά δεν τυχαίνει. 

Είναι η εποχή που κλείνω λογαριασμούς. * Το 'λεγε και το ζώδιό μου ότι θα θυμηθώ, λέει και τον πρώην από τη Β γυμνασίου και θα του ζητήσω τα ρέστα. Εντάξει δεν έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο. Αλλά...ναι ισχύει αυτό. Δεν είναι ότι ζητάω τα ρέστα απλά αποζητάω το clean break, closure, πώς σκατά το λένε αυτό. Δεν μπορώ να έχω εκκρεμότητες, δεν ξέρω, νιώθω όλες τις εκκρεμότητες να με πιέζουν, ότι ό,τι έχω αφήσει στη μέση θα ρθει και θα μου ζητάει εξηγήσεις και δε μ' αρέσει αυτό, δε θέλω τίποτα να 'ρθει και να μου ζητάει εξηγήσεις, γιατί είμαι τόσο ξεκάθαρος άνθρωπος και τόσο ξεκάθαροι θέλω να είναι και οι άλλοι μαζί μου.

Το ραδιόφωνο έχει βάλει τα διόδια της Βελεσιώτου κι αυτό είναι μάλλον καλό γιατί δεν είναι γενικά πολύ ποιοτικό ραδιόφωνο, αλλά έχει τις ώρες του και μάλλον η 6 παρά 10 το πρωί είναι μια απ' τις καλές ώρες.

Είμαι χαρούμενη κι αυτό καταλαβαίνω πως δεν είναι πολύ... όχι φυσιολογικό...πολύ αναμενόμενο, δεν είναι πολύ αναμενόμενο. Αλλά, ξέρεις, υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να φοβάσαι πάρα πολύ να συμβούν αλλά στο τέλος όταν συμβαίνουν να νιώθεις...να νιώθεις ανακούφιση! Και να λες θεέ μου τι άνθρωπος είμαι πώς είναι δυνατόν να νιώθω ανακούφιση; Αλλά κάποιες καταστάσεις μπορεί να θέλεις πολύ να πετύχουν και να μην πετυχαίνουν και όλη σου αυτή η προσπάθεια να μη σε βοηθάει καθόλου και όταν στο τέλος τα παρατάς δεν τα παρατάς ουσιαστικά, απλά παραδέχεσαι πως αυτό που έκανες τόσο καιρό δεν έχει νόημα και έτσι αυτό δεν είναι παραίτηση και δεν είναι κρίμα, είναι αυτό που έπρεπε να κάνεις και ανακουφίζεσαι γιατί σταματάς να προσπαθείς.

Δεν εννοώ ότι δεν αξίζει τίποτα να το προσπαθούμε, πολλά πράγματα αξίζει να τα προσπαθείς πάρα πολύ. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να προσπαθείς να θέλεις. Πρέπει να προσπαθείς γι αυτά που θέλεις, δεν πρέπει όμως να προσπαθείς να θελήσεις. Αυτό είναι ίσως ό,τι πιο fundamentally wrong** υπάρχει στον κόσμο. Κι έχουν προσπαθήσει άνθρωποι να θελήσουνε. Να με θελήσουνε. Κι αυτό δεν είναι σωστό, δεν είναι σωστό ούτε γι αυτούς ούτε για μένα. Γιατί όλοι αξίζουμε να είμαστε με κάποιον που μας θέλει χωρίς να προσπαθεί. Όλοι αξίζουμε να είμαστε με κάποιον που μας θέλει αυθόρμητα.

*chuckles softly εδώ θα έγραφα αν έκανα υποτιτλισμό
**ναι, είπα fundamentally wrong

/*

Σ' αυτό το σημείο να ενημερώσω πως οι πιθανότητες να σας ερωτευτώ, αυξάνονται με τον αριθμό των ταινιών του Jim Jarmusch που έχετε δει και αγαπήσει. */

Βικτώρια

1/11/15, 18:50, Κυριακή

Ακούω αυτό το τραγούδι για τη λεωφόρο και τη Βικτώρια - μου διαφεύγουν τα ρήματα.

Εντάξει ψέματα, προφανώς και θυμάμαι τι κάνει ο Βασίλης στη λεωφόρο και στη Βικτώρια. 

Αλλά εγώ δεν κάνω αυτό.

Εγώ περπάτησα τη λεωφόρο προς τη Βικτώρια και ο Βασίλης μόλις μου τραγούδησε στο αυτί πως την ψάχνει από τα 19, σε μια δεύτερη ακρόαση όμως κατάλαβα πως μιλάει για την ταυτότητά του κι όχι για κάποιο κορίτσι. Μ' έκανε όμως να σκεφτώ την αφίσα πάνω απ' το κρεβάτι όπου κοιμόμουν τα δύο τελευταία βράδια, που έγραφε πάνω "L'amour à 20 ans" και σε μια προσπάθεια κάπως να ταυτιστώ με τον Βασίλη σκέφτηκα πως κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει.

Πού είχα μείνει;

Περπατούσα, που λες, στη λεωφόρο κι έκανε μια ψύχρα, μα δε μ' αρρώστησε αυτό, 

άλλα μ' αρρώστησαν.

Φορούσα τα κομμένα μου γάντια και κάπνιζα ένα Camel κι έσερνα μια βαλίτσα και για μια στιγμή χάρηκα γιατί παρατήρησα πως περπατάω με το κεφάλι ψηλά, όπως πάντα, περπατάω με σιγουριά κι όχι με ηττοπάθεια και χάρηκα γιατί συνειδητοποίησα πως είμαι ακόμα εγώ.

Χάρηκα γιατί θυμήθηκα τα λόγια κάποιου αγαπημένου που μου είπε να προχωράω αλλά να μη χάνω κομμάτια μου στον δρόμο, να προχωράω ολόκληρη.

Μπορεί να μην περπατούσα μ' αυτό το χαρακτηριστικό μου χαμόγελο και μπορεί η λάμψη στα μάτια μου να μην ήταν η καλή λάμψη -γι αυτό κιόλας ας μην την πούμε λάμψη, ας την πούμε γυαλάδα- περπατούσα όμως ολόκληρη.

Χωρίς να θαλασσοπνίγομαι.

Κολύμπι ξέρουμε, κανείς δε θα μας πνίξει.

Και κανείς δε θα σαλτάρει.

ΥΓ το "δε θέλω" δεν μπορεί να το ακολουθήσει κανένα "γιατί;". Το "δε θέλω" είναι η απάντηση στην ερώτηση. Δε χωράει ούτε αμφισβήτηση ούτε επεξήγηση. Γι αυτό βοηθάει να το ακούς, γι αυτό βοηθάει να το λες, γι αυτό να μην το στερείτε από κανέναν, δεν του κάνετε χάρη, κακό του κάνετε.