Βικτώρια

1/11/15, 18:50, Κυριακή

Ακούω αυτό το τραγούδι για τη λεωφόρο και τη Βικτώρια - μου διαφεύγουν τα ρήματα.

Εντάξει ψέματα, προφανώς και θυμάμαι τι κάνει ο Βασίλης στη λεωφόρο και στη Βικτώρια. 

Αλλά εγώ δεν κάνω αυτό.

Εγώ περπάτησα τη λεωφόρο προς τη Βικτώρια και ο Βασίλης μόλις μου τραγούδησε στο αυτί πως την ψάχνει από τα 19, σε μια δεύτερη ακρόαση όμως κατάλαβα πως μιλάει για την ταυτότητά του κι όχι για κάποιο κορίτσι. Μ' έκανε όμως να σκεφτώ την αφίσα πάνω απ' το κρεβάτι όπου κοιμόμουν τα δύο τελευταία βράδια, που έγραφε πάνω "L'amour à 20 ans" και σε μια προσπάθεια κάπως να ταυτιστώ με τον Βασίλη σκέφτηκα πως κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει.

Πού είχα μείνει;

Περπατούσα, που λες, στη λεωφόρο κι έκανε μια ψύχρα, μα δε μ' αρρώστησε αυτό, 

άλλα μ' αρρώστησαν.

Φορούσα τα κομμένα μου γάντια και κάπνιζα ένα Camel κι έσερνα μια βαλίτσα και για μια στιγμή χάρηκα γιατί παρατήρησα πως περπατάω με το κεφάλι ψηλά, όπως πάντα, περπατάω με σιγουριά κι όχι με ηττοπάθεια και χάρηκα γιατί συνειδητοποίησα πως είμαι ακόμα εγώ.

Χάρηκα γιατί θυμήθηκα τα λόγια κάποιου αγαπημένου που μου είπε να προχωράω αλλά να μη χάνω κομμάτια μου στον δρόμο, να προχωράω ολόκληρη.

Μπορεί να μην περπατούσα μ' αυτό το χαρακτηριστικό μου χαμόγελο και μπορεί η λάμψη στα μάτια μου να μην ήταν η καλή λάμψη -γι αυτό κιόλας ας μην την πούμε λάμψη, ας την πούμε γυαλάδα- περπατούσα όμως ολόκληρη.

Χωρίς να θαλασσοπνίγομαι.

Κολύμπι ξέρουμε, κανείς δε θα μας πνίξει.

Και κανείς δε θα σαλτάρει.

ΥΓ το "δε θέλω" δεν μπορεί να το ακολουθήσει κανένα "γιατί;". Το "δε θέλω" είναι η απάντηση στην ερώτηση. Δε χωράει ούτε αμφισβήτηση ούτε επεξήγηση. Γι αυτό βοηθάει να το ακούς, γι αυτό βοηθάει να το λες, γι αυτό να μην το στερείτε από κανέναν, δεν του κάνετε χάρη, κακό του κάνετε.