Τα γενέθλιά μου δεν άρχισαν ακόμα καλά καλά αλλά εγώ σήμερα -ή χτες; χτες- το πρωί ξύπνησα από το θυροτηλέφωνο γιατί ένας φίλος μού έστειλε δώρο με κούριερ κι έφτασε μια μέρα νωρίτερα και ξέχασε να γράψει κάρτα απ' τη βιασύνη του κι όταν τον πήρα να τον ευχαριστήσω, μου είπε "αφού ξέχασα να στα γράψω θα στα πω: ήθελα απλά να ξέρεις πόσο τυχερός νιώθω που σε έχω φίλη", και τώρα είναι αργά το βράδυ κι εγώ γύρισα σπίτι με μια μισοφαγωμένη τούρτα στο χέρι που την κρατούσα σαν δίσκο, γιατί οι μαντράχαλοι με τους οποίους κάνω παρέα είναι και γαμώ τα παιδιά κι επειδή εγώ είμαι και γαμώ τις σερβιτόρες. Και θυμάμαι που χτες βράδυ με ρώτησε ο Ν. πότε ήμουν πιο ευτυχισμένη από ποτέ και δυσκολεύτηκα να απαντήσω αλλά δυσκολεύτηκα γιατί ευτυχισμένη είμαι κάθε μέρα, γιατί με κάτι τέτοια νιώθω ευτυχία και νιώθω ευτυχία και με λιγότερο σημαντικά ακόμα. Είπαμε, Λειβαδίτης: ήταν μια παλιά μου συνήθεια το να χαίρομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου