no clue

Είναι τρομακτικό το πόσα δεν ξέρουμε για τους άλλους.
Οι άνθρωποι σχετίζονται, με τον απλούστερο μέχρι τον πιο σύνθετο τρόπο, ανταλλάζουν μέρες από τις ζωές τους για να αλληλεπιδράσουν με κάποιον, για ν' ανταλλάξουν απόψεις και πληροφορίες και φιλιά κι όταν σταματάει αυτή η αλληλεπίδραση, όταν χάνεις τον άλλον από το οπτικό σου πεδίο -ναι, τόσο κυριολεκτικά- δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει στη ζωή του.

Μπορεί να δουλεύεις και να 'ρθει κάποιος να σου κάνει παρέα, κάποιος που έχετε ανταλλάξει 2-3 μέρες από τις ζωές σας ο ένας για τον άλλον, κάποιος που έχετε ανταλλάξει 2-3 αξιόλογα πράγματα και ιδέες και διάφορα. Και σου κάνει παρέα και πίνει ένα ποτό, καπνίζει τέσσερα τσιγάρα και φεύγει. Και σ' έχει αφήσει να δουλεύεις και το μυαλό του πάει μέχρι εκεί. Ότι θα δουλέψεις, θα σχολάσεις, θα πας σπίτι, θα κοιμηθείς. Δεν έχει ιδέα.

closer

Και γύρισα σπίτι
κι έβαλα τη μουσική μου
κι έβγαλα τα τακούνια μου
κι ήμουν τόσο χαρούμενη
γιατί είχα γελάσει τόσο πολύ με τους φίλους μου
που με είχε πονέσει το στόμα και οι κοιλιακοί και όλα
και τους αγαπώ τόσο βαθιά
και νιώθω τυχερή, όπως πάντα ένιωθα για τους ανθρώπους μου
και δεν είναι ότι θέλω να μειώσω ή να εκμηδενίσω την ύπαρξή σου
χαίρομαι όμως επειδή είχα δίκιο: δε σε χρειάζομαι
δε θέλω να μου γεμίσεις τα κενά
γιατί δεν έχω
και γιατί και να είχα
δε θα μπορούσες

είμαι πλήρης, που λες, χωρίς εσένα
μ' αρέσεις όμως
και ξέρω πως δεν είσαι παντός καιρού
κι ούτε εγώ είμαι
μ' αρέσεις όμως
ό,τι καιρό και να 'χει

ε, αλλά όχι και συνέχεια.

μ' αρέσεις όμως.
και μ' αρέσουν οι αγκαλιές
και τα μάτια σου
και να κοιμάμαι και να με ξυπνάς
κι ύστερα να κάνω καιρό να σε δω, γιατί αλλιώς δε θα είχε πλάκα
γιατί αλλιώς θα ήταν κάτι που δεν θέλω
ενώ έτσι θέλω
σε θέλω

με προβληματίζει που σε βλέπω στον ύπνο μου
έτσι όπως σε βλέπω
αλλά δε δίνω πολλή σημασία
γιατί ξέρω πως έχω fucked up υποσυνείδητο
κι ας επιμένεις εσύ πως δεν είμαι fucked up
εγώ είμαι
κι εσύ είσαι
κι όλοι είμαστε.

και ξέρω πως δεν είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον,
not even close.
Πιστεύω όμως πως ίσως να είμαστε φτιαγμένοι
για να είμαι αυτή τη στιγμή στη ζωή σου
κι εσύ στη δική μου.
Για μια αγκαλιά
κι έναν ύπνο
κι ένα ξύπνημα,
για κάποια τσίπουρα
και κάποια ουίσκια
και για πολλά
πολλά φιλιά.

I want to suck you senseless

Ο Bregovic μου ηρεμεί την ψυχή μου.
Έχει παγωνιά τελευταία κι ανάβω τα καλοριφέρ κι ακούω Bregovic, διαβάζω βιβλία που έχω ξαναδιαβάσει και βλέπω ταινίες που έχω ξαναδεί γιατί αν μια ταινία δε σε πείθει δεν είναι ανάγκη να την δεις, κι αν ένα βιβλίο δε σ' αρέσει δεν είναι ανάγκη να το τελειώσεις, κι αν κάτι σε έχει συγκλονίσει τότε πρέπει σίγουρα να το επαναλάβεις. Κι αυτά όλα δεν έχουν σχέση μόνο με την ψυχαγωγία. Δεν είναι αγώνας, δε χρειάζεται να φτάσεις στο τέρμα αν δε θέλεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πας από το ένα μέρος στο άλλο και πολλά μέρη για να πας κι αν είπες "εγώ θα πάω εκεί" δε σημαίνει πως αν αλλάξεις γνώμη και πας αλλού διαπράττεις κανένα έγκλημα. Και οι άνθρωποι,τους ανθρώπους που σε συγκλονίζουν πρέπει να τους ξαναβλέπεις, να τους μυρίζεις και να τους αγγίζεις και να τους μιλάς, να πίνετε μαζί και να συζητάτε για το παρελθόν σας και για φιλοσοφικά ζητήματα και για κοινωνικά ζητήματα και να τους αγγίζετε και να ρουφάτε όλη την ουσία τους γιατί οι συγκλονιστικοί άνθρωποι είναι ό,τι πολυτιμότερο.

Bregovic και καλοριφέρ και ταινίες που έχω ξαναδεί.
Ξαναείδα το Alfie και τώρα ξαναβλέπω το Closer (χμμμ οκ ίσως έχει να κάνει με τον Jude Law, δε θα πω ψέματα). Και στο Closer που λέτε έχει αυτή την ατάκα, που είναι πρόστυχη ατάκα, αλλά εγώ αφού ξεπέρασα την προστυχιά και την καύλα, το σκέφτηκα μεταφορικά, θα καταλάβετε αμέσως πώς. Η ατάκα είναι I want to suck you senseless. Κι εγώ σκέφτηκα πως κάποιους ανθρώπους θα 'θελα να τους φιλήσω στο στόμα τόσο έντονα που να ρουφήξω όλο το είναι τους, να καταλάβω όλες τις σκέψεις τους κι ύστερα ίσως να μη χρειάζεται να μιλάμε, μόνο να φιλιόμαστε κι έτσι να ανταλλάσσουμε ό,τι έχουμε στην ψυχή μας, όπως Bregovic, ταινίες, παλιά ελληνική ροκ και εντάξει, και σάλια.

σε μένα έρχεσαι μην ξέροντας γιατί

— γιατί εμένα;
— γιατί είσαι ο τελευταίος άνθρωπος που κοιμήθηκα αγκαλιά.
— με συγκίνησες που μου είπες ευχαριστώ.
— με συγκίνησες που με πήρες αγκαλιά.

 ~

— τι θέλεις από μένα;
— δε νιώθω καλά να λέω στους ανθρώπους τι θέλω απ' αυτούς.

~

— νομίζω πως το πρόβλημα που έχουν οι περισσότεροι μαζί μου, είναι πως δεν μπορούν να διαχειριστούν όλη αυτή την ειλικρίνεια.
— μου 'χει κοστίσει συχνά η ειλικρίνεια. Καμιά φορά δεν κάνει να λες αυτό που σκέφτεσαι.
— δεν κάνει όταν δεν προσφέρει τίποτα. Όταν προσφέρει κάτι, ακόμα και δυσάρεστο, τότε κάνει· έως και επιβάλλεται.

~

— αναγνωρίζω πως είσαι ερωτεύσιμος· δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου, μη φοβάσαι.

~

— γιατί έβαλες τα κλάματα πριν;
— αφού ξέρεις.
— είπα μήπως ήταν απ' τη χαρά.
— δεν ήταν, όχι.
[αγκαλιά]
[ύπνος]

~

fourth time's a charm

Το σκουλήκι ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα τυχαία στον Βόλο για το 2016.
Γύρω στα 100 μέτρα απ την εξώπορτα του σπιτιού μου.

Άρχισα να σκέφτομαι πως αν δεν άλλαζα τσάντα πριν βγω, αν δε μου πιανε την κουβέντα ο κύριος που μένει στο ισόγειο, αν δε σταματούσα να πω καλή χρονιά στα παιδιά στην πιτσαρία, αν δεν έκανα ένα από όλα αυτά, τότε δε θα συναντούσα το σκουλήκι.

Η Α. μου είπε πως αυτά είναι ωραία να τα σκεφτόμαστε
μόνο για να λέμε πόσο κουλ είναι η ζωή.
Έχει δίκιο.
Η ζωή είναι συναρπαστική, ο τύπος δεν είναι.
Ο τύπος είναι απλά όμορφος κι εγώ δεν είμαι τόσο χαζή.
Δε θα κολλούσα ποτέ με κάποιον επειδή είναι απλά όμορφος.
Δεν αρκεί.
Όχι απλά δεν αρκεί, δεν είναι και αναγκαία συνθήκη.

Κι αφού είπα όλα αυτά να πω κι αυτό:

Σκουλήκι θα σε σκέφτομαι κάθε τέταρτη φορά.

Αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί και όχι.

not nice*

- Κάθε φορά που γνωρίζω έναν άνθρωπο, υποθέτω τρία πράγματα: ότι είναι καλός άνθρωπος, ότι είναι αριστερός κι ότι ακούει ροκ. Μέχρι να με διαψεύσει, αυτά ισχύουν στο μυαλό μου.
- Εγώ δεν είμαι καλός άνθρωπος
- Επίτρεψέ μου να μη σε πιστέψω.

*pretty fucking far from nice.

silver linings

07.01.16, 16:43

Εξάντας

Σκέφτομαι πάντα περίεργα πράγματα για τα νούμερα. Η σημερινή ημερομηνία πχ. 7-1=6, 1+6=7. Νομίζω πως θα μπορούσα σχεδόν παντού να αποκαλύψω κάποια συμμετρία. Και η ώρα με προκαλεί, μα δες την ώρα! 1+6=7, 4+3=7!

Σήμερα δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Όχι λόγω κούρασης- λόγω διάθεσης. Δε μου αρέσει να ξυπνάω έτσι, είχα καιρό να ξυπνήσω έτσι. Σκέφτηκα την Γκρέτσεν απ' το you're the worst. Δεν της μοιάζω, όχι, αυτό θα ήταν υπερβολή.

Όσο ήμουν στη Θεσσαλονίκη σκεφτόμουν με θλίψη πώς θα φύγω από τον Βόλο. Και τώρα που επέστρεψα εδώ είμαι σε άρνηση, ψάχνω τρόπους και κάνω σχέδια για να μείνω. Σήμερα όμως σκέφτηκα πως στη Θεσσαλονίκη πμορεί να μην ήμουν καλά όλες τις στιγμές, ούτε και όλες τις μέρες· έτσι όμως δεν ξυπνούσα. Οπότε, δεν ξέρω. Ίσως πρέπει να αφεθώ στην αλλαγή, όπως κάνω συνήθως ή όπως συχνά καυχιέμαι πως τις προκαλλώ κιόλας. Τις αλλαγές. Επειδή, λέω, όταν δε συμβαίνουν, βαριέμαι. Δεν έχω κι άδικο.

Που λες, δεν ξύπνησα καλά κι ύστερα συνέχισα να μη νιώθω καλά και δεν ήθελα να πάω σπίτι αλλά δε με κάλυπτε και καμία εναλλακτική, είχα αυτή την αίσθηση πως τίποτα δεν μπορεί να μ' ευχαριστήσει. Αυτή την αίσθηση την έχω σχεδόν συνέχεια τελευταία. Και δεν είναι ωραία.

Ύστερα όμως έκανα βόλτα στα κλειστά μαγαζιά και χάζεψα σκοτεινές βιτρίνες για να πάω σε συγκεκριμένα μέρη όταν ανοίξει η αγορά. Ποτέ δεν είχα τη λαχτάρα που έχουν τα κορίτσια για τα ψώνια.

Και μετά αποφάσισα να 'ρθω στον Εξάντα και να πιω έναν διπλό ελληνικό, να καπνίσω τσιγάρα Σαντέ και να γράψω στις κενές σελίδες της καινούριας μου ατζέντας. Και τώρα νιώθω εντάξει. Νιώθω πλήρης. Νιώθω έως και χαρούμενη.

Κι αυτό αγαπώ πιο πολύ σε μένα. Που πάντα βρίσκω τρόπο να μου επιβάλλω την ευτυχία.

χρώματα, φώτα και αρώματα

Αυτά τα γράφω για να θυμάμαι την πρωτοχρονιά του '16 στις 6 το απόγευμα που στο δωμάτιό μου το μόνο φως ήταν κάτι πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια με τα οποία η μαμά είχε στολίσει το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι (ένα άλογο που το είχε φτιάξει μόνη της από ένα σκουπόξυλο) κι εγώ είχα κουρνιάσει στο κρεβάτι μου σε εμβρυακή στάση κι ένιωθα μια παράξενη ευτυχία - ίσως επειδή ξάπλωνα πάνω σε τόσα μαξιλάρια - και μια αφελή σιγουριά, πως αυτή η χρονιά θα 'ναι πανέμορφη.

Hey baby, there ain't no easy way out
Hey I will stand my ground and I won't back down

waiting for the sun

Θεσσαλονίκη

01.01.2016

13.38

Μ' άρεσε πολύ η φετινή πρωτοχρονιά.
Νομίζω μ' άρεσε τόσο, επειδή δεν έκανα τίποτα με το ζόρι. Δε φόρεσα τα καλά μου, ούτε τακούνια, ούτε βγήκα έξω το βράδυ. Όχι επειδή δεν είχα γιορτινή διάθεση· επειδή δεν ήθελα να γιορτάσω με κανέναν απ' αυτούς τους τρόπους.

Φόρεσα το αγαπημένο μου κόκκινο πουκάμισο, το κόκκινο δαχτυλίδι μου και γενικά μόνο κόκκινα και μαύρα. Φόρεσα και τα κομμένα μου γάντια και το κόκκινο κασκόλ μου και τα αγαπημένα μου εσώρουχα - που δεν είναι ασορτί μεταξύ τους. Κι ένιωθα άνετα και σκέφτηκα πως "άνετα" είναι ένα επίρρημα που ποτέ δεν περιγράφει ρεβεγιόν κι αισθάνθηκα τυχερή γι αυτό.

Πριν πάμε στη θεία για το φαγητό, κάθισα για αρκετή ώρα στο κρεβάτι μου και διάβαζα την Αμάντα που δεν την έχω τελειώσει ακόμη. Το 2015 δεν διάβασα όσο θα ήθελα και έτσι τις τελευταίες του ώρες προσπάθησα να σώσω λίγο την κατάσταση. Αυτά για την παραμονή.

Σήμερα νιώθω πάλι καλά, και μεταξύ μας νιώθω και λίγο χαζή που πέρασα τόσες μέρες (χμ...βδομάδες) νιώθοντας όχι καλά. Έχω μια περίεργη προσμονή αλλά δεν έχω ιδέα τι περιμένω, στέκει αυτό; Είναι κάτι που συμβαίνει; Όπως η αίσθηση πως κάποιος σε κυνηγάει χωρίς στην πραγματικότητα να σε κυνηγάει κανείς; Ναι, μπορεί να είναι η καλή εκδοχή της αίσθησης αυτής.

Ίσως ξέρω ακριβώς τι είναι αυτά που περιμένω, ίσως θα μπορούσα να τα απαριθμήσω κιόλας. Ίσως, αν τολμούσα να τα πω φωναχτά. Ίσως άλλη φορά.