Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

waiting for the sun

Θεσσαλονίκη
01.01.2016
13.38

Μ' άρεσε πολύ η φετινή πρωτοχρονιά.
Νομίζω μ' άρεσε τόσο, επειδή δεν έκανα τίποτα με το ζόρι. Δε φόρεσα τα καλά μου, ούτε τακούνια, ούτε βγήκα έξω το βράδυ. Όχι επειδή δεν είχα γιορτινή διάθεση· επειδή δεν ήθελα να γιορτάσω με κανέναν απ' αυτούς τους τρόπους.

Φόρεσα το αγαπημένο μου κόκκινο πουκάμισο, το κόκκινο δαχτυλίδι μου και γενικά μόνο κόκκινα και μαύρα. Φόρεσα και τα κομμένα μου γάντια και το κόκκινο κασκόλ μου και τα αγαπημένα μου εσώρουχα - που δεν είναι ασορτί μεταξύ τους. Κι ένιωθα άνετα και σκέφτηκα πως "άνετα" είναι ένα επίρρημα που ποτέ δεν περιγράφει ρεβεγιόν κι αισθάνθηκα τυχερή γι αυτό.

Πριν πάμε στη θεία για το φαγητό, κάθισα για αρκετή ώρα στο κρεβάτι μου και διάβαζα την Αμάντα που δεν την έχω τελειώσει ακόμη. Το 2015 δεν διάβασα όσο θα ήθελα και έτσι τις τελευταίες του ώρες προσπάθησα να σώσω λίγο την κατάσταση. Αυτά για την παραμονή.

Σήμερα νιώθω πάλι καλά, και μεταξύ μας νιώθω και λίγο χαζή που πέρασα τόσες μέρες (χμ...βδομάδες) νιώθοντας όχι καλά. Έχω μια περίεργη προσμονή αλλά δεν έχω ιδέα τι περιμένω, στέκει αυτό; Είναι κάτι που συμβαίνει; Όπως η αίσθηση πως κάποιος σε κυνηγάει χωρίς στην πραγματικότητα να σε κυνηγάει κανείς; Ναι, μπορεί να είναι η καλή εκδοχή της αίσθησης αυτής.

Ίσως ξέρω ακριβώς τι είναι αυτά που περιμένω, ίσως θα μπορούσα να τα απαριθμήσω κιόλας. Ίσως, αν τολμούσα να τα πω φωναχτά. Ίσως άλλη φορά.


2 σχόλια:

Σιχαμένη Αγάπη είπε...

Στην πρωτοχρονιάτικη παρέα μου, γιατί με παρέα την πέρασα φέτος, είχα δυο φίλους που όλη την ώρα λέγανε "αμέριμνοι, είμαστε αμέριμνοι" μου το θύμισες με το "άνετη.."
εγώ την πρωτοχρονιά την πέρασα με το καινούγιο σέκοντ χαντ μάλλινο πουλόβερ μου οπότε ούτε αυτό το λες ενδυμασία ρεβεγιόν. ;)

πι.ες. Ξύπνησα πριν λίγα λεπτά και εκεί που κάθομαι στο γραφείο με τον καφέ μου βλέπω ξαφνικά τον καθρέφτη να γλιστράει απ'τον τοίχο να πέφτει -δεν προλαβαίνω να τον πιάσω και γίνεται κομμάτια στο πάτωμα-
κι όμως δεν θα σημαίνει καμία γρουσουζιά για το γλυκούτσικό μου το 16.
δεν θα το επιτρέψω όσο περνάει απ'το χέρι μου...

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

χαχαχα γέλασα με την περιγραφή της πτώσης του καθρέφτη!
δεν πειράζει ρε, τι γρουσουζιά; ούτε καν! δισεκτάρα φέτος!