Νιώθω λαχτάρα!
Διαβάζω βιβλία που μ' αρέσουν, ανακαλύπτω καινούρια μουσική και καινούριες σειρές.
Πόσο καιρό είχα να χρησιμοποιήσω τη λέξη "καινούριο" για τωρινή κατάσταση.
Ήταν λες και καινούρια ήταν απλώς κάποτε τα πράγματα που τώρα είναι παλιά.
Και δεν είναι όλα καινούρια προφανώς, αλλά εντάξει, τι να γίνει.
Το σπίτι είναι παλιό, αλλά το καθάρισα κι είναι ωραίο και μυρωδάτο και χωρίς σκόνη.
Κι όπως έχουμε ξαναπεί, τα πράγματα που μας αρέσουν πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε οπότε κάποια πράγματα δεν πειράζει να μην είναι καινούρια, αρκεί να μας κάνουν λίγο πιο ζωντανούς.
Νιώθω όπως την άνοιξη του 2009, που περπατούσα θυμάμαι στη Θεσσαλονίκη και μύριζα γιασεμιά ακόμα κι εκεί που δεν υπήρχαν, περπατούσα τόσο χαρούμενη λες και κάτι καταπληκτικό είχε συμβεί, ενώ τίποτα καταπληκτικό δεν είχε συμβεί.
Απλά διάβαζα πολλή λογοτεχνία -διάβαζα όμως και για τις πανελλήνιες-, περπατούσα πολύ κι είχα αυτή την αίσθηση πως θέλω να ρουφήξω κάθε τι που με κάνει χαρούμενη.
Και τώρα είναι η άνοιξη του 2016 και θέλω να ρουφήξω ένα σωρό βιβλία, ταινίες, κοκτέιλ κι αφεψήματα κι ό,τι με κάνει χαρούμενη.
Η μαλακία είναι πως δεν είμαι πια 18, είμαι 25 και ξέρω πια καλά πως αυτή η ευφορία δεν κρατάει πολύ γιατί δεν είμαι στην εφηβεία και αυτά τα πολύ ευχάριστα πράγματα, όσο ευχάριστα κι αν είναι, δεν είναι πλέον αρκετά για να με κάνουν ευτυχισμένη ή για να μη θέλω πια να κλαίω. Είναι εντάξει για λίγο, είναι εντάξει για να λέω στον εαυτό μου "κοίτα, μπορείς να γελάς και να χαίρεσαι". Ναι ξέρω, μπορώ. Αλλά δε μου βγαίνει αυθόρμητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου