Είχα τα τέλεια ρούχα για το ραντεβού μας
αλλά δεν τα φόρεσα.
Σου χρειαζόταν κολλητό τζην, μπότα
και δερμάτινο μπουφάν.
Αυτό σου χρειαζόταν.
Και κωλοδάχτυλο με το κατακόκκινο δαχτυλίδι μου.
Σου χρειαζόταν κι αυτό.
Οι αλκυονίδες δε φαίνονται έτοιμες να έρθουν.
Ο ήλιος είναι εδώ, η ζέστη όμως λείπει.
Η ζεστασιά λείπει.
Θα έλειπε ακόμα και με τις ψηλότερες θερμοκρασίες.
Τα γυμνά δέντρα έχουν κάτι το αποκαλυπτικό,
δε νομίζεις;
Τα κλαδιά χωρίς φύλλα είναι όλη η ειλικρίνεια της φύσης.
Κι εγώ αγαπώ την ειλικρίνεια
και τη γύμνια
και τη φύση
κι έτσι τα γυμνά δέντρα είναι η αγαπημένη μου θέα.
Σε λίγο θα μπω σε κάποιο τραίνο.
Θα ψάχνω με αγωνία κάπου να χωρέσω τη βαλίτσα μου.
Έχω πάντα το άγχος μην τυχόν και κάποιον ενοχλήσω.
Μην τυχόν και η ύπαρξή μου, κάποιον ξεβολέψει.
Δε μιλάω για τα τραίνα πια.
Η απροσδόκητη ψυχραιμία που είχα μέχρι χτες,
έχει αρχίσει να εξαφανίζεται
και να δίνει τη θέση της στα γνωστά:
εφιάλτες, ταχυπαλμίες και αναγούλες.
Δεν πειράζει όμως, αυτά μπορώ να τα χειριστώ.
Μου είναι γνωστά.
Η ψυχραιμία μου ήταν άγνωστη.
Θα μπω λοιπόν σ' ένα τραίνο
κι ύστερα θα φτάσω
κι ίσως ησυχάσω
ίσως χαμογελάσω κατεβαίνοντας —
σίγουρα θα χαμογελάσω.
Και μετά θα 'ρθει η μέρα μας και θα σε δω.
Μόνο να θυμηθώ να μη βάλω κολόνια.
Έκανα μία ωραία διαπίστωση.
Διαπίστωσα πως είμαι καλά.
Ακόμα καλύτερα, πως είμαι καλά χωρίς τα πράγματα να έχουν βελτιωθεί.
Τίποτα δεν βελτιώθηκε.
Όλα όσα φοβόμουν έγιναν.
Και νιώθω καλά.
Βελτιώθηκα εγώ.
Οι κινηματογραφικές στιγμές δεν είναι σπάνιες.
Είναι συνηθισμένες, συμβαίνουν συνεχώς και σε όλους.
Πολλοί θα περπατήσουν χωρίς ομπρέλα στη βροχή—
άλλοι θα γκρινιάζουν που δεν πρόβλεψαν τον καιρό
κι άλλοι θα την έχουν στην τσάντα τους ενώ περπατάνε φορώντας κουκούλα.
Γιατί θέλουν να βραχούνε, αρκεί να μην αρρωστήσουν.
Πολλοί θα κάνουν ένα τσιγάρο στο ημίφως πριν κοιμηθούνε—
άλλοι από συνήθεια, κοιτώντας την οθόνη τους,
άλλοι επειδή το ημίφως τους φαίνεται πολύ καλό για να πάει στράφι.
Πολλοί θα ακούσουν μουσική ταξιδεύοντας—
άλλοι για να περάσει η ώρα πιο γρήγορα,
άλλοι για να δώσουν αξία στο ταξίδι.
Θέλω να πω πως οι κινηματογραφικές στιγμές δεν είναι σπάνιες.
Οι κινηματογραφικοί άνθρωποι δεν είναι αυτοί που τους τυχαίνουν·
τυχαίνουν σε όλους μας.
Οι κινηματογραφικοί άνθρωποι είναι αυτοί που τις εκτιμάνε
και τις δίνουν σημασία
αντί να τις κατατάσσουν στα συνηθισμένα και στα καθημερινά.
Που είναι συνηθισμένες και καθημερινές.
Είναι και κινηματογραφικές όμως.
Κι ένας σινεφίλ δε θα τις άφηνε να πάνε χαμένες.
Το ότι δεν είναι σπάνιες, δεν είναι κακό·
είναι ό,τι καλύτερο.
Οι κινηματογραφικοί άνθρωποι δεν έιναι τυχεροί·
είναι μόνο πιο εξασκημένοι
στο να βλέπουν την ομορφιά.
ΥΓ για το τραγούδι μη ρωτάτε, κάνω περίεργους συνειρμούς, το ξέρετε αφού
— Την Κυριακή. — Το ξέρω. — Σε θέλω. — Έλα και βλέπουμε. — Α, βέβαια, η εσωτερική σου πάλη. — Αφού με ξέρεις. — Σε ξέρω. — Θέλω να σε δω όμως. — Το ξέρω. — Όλα τα ξέρεις πια. — Γι αυτό με θέλεις. — Σε θέλω.
Συνεχίζω να εκπλήσσομαι από τον τρόπο που δε νοιάζονται
οι άνθρωποι που δε νοιάζονται.
Ελπίζω πάντα αυτό να μου προκαλεί έκπληξη.
Αυτά καλό είναι να μη συνηθίζονται.
Ας πέφτω για πάντα από τα σύννεφα, δεν πειράζει.
Όταν είσαι στον ουρανό εξάλλου, σε παίρνει να χάσεις ύψος.
Μόνο να μην το συνηθίσω
γιατί κάτω από το πεζοδρόμιο
δεν έχει ωραία πράγματα·
μόνο υπονόμους.
ΥΓ το τραγούδι επειδή όσο το έγραφα αυτό σκεφτόμουν, μη ξέροντας γιατί που λένε και τα διάφανα σε άλλο τραγούδι.
Δεν ξέρω γιατί λοιπόν, αλλά
αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι
γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι
Τις προάλλες μιλούσα στο τηλέφωνο με τη φίλη μου την Α. και μου έλεγε για ένα σχεδόν καινούριο φλερτ και είπε "είναι μια μισοριξιά κι εγώ κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου φοβάμαι να μην πετάξω καμία κοτσάνα και γίνω ρεζίλι". Κατηγορία χαρισματικός. Σε βαθμό intimidating. Θεωρώ πως, σαν ενήλικες άνθρωποι που είμαστε, αυτό είναι εν μέρει ο ορισμός της γοητείας. Γοητεία είναι να σε συναρπάζει το μυαλό. Ίσως σε αντιστοιχία ωριμότα είναι να σου ασκεί μεγαλύτερο γόητρο το μυαλό από το κορμί. Το οποίο κορμί, εν προκειμένω, είναι και μισοριξιά και όπως είναι προφανές κανέναν ρόλο δεν παίζει.
Όμως...Όμως! Όμως αυτή η συνθήκη δεν είναι ικανή και αναγκαία. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι κι αναγκαία. Δηλαδή αναγκαίο είναι —για μένα— να σε συναρπάζει το μυαλό, ωστόσο αυτό μπορεί να συμβαίνει και χωρίς να νιώθεις καθόλου λιγότερο καλός. Δεν είμαι και σίγουρη βασικά, γιατί σκέφτηκα τύπο του οποίου το μυαλό με γοήτευε χωρίς να νιώθω καθόλου κατώτερη, ύστερα όμως σκέφτηκα τον επόμενο τύπο, του οποίο το μυαλό με συνάρπασε μάλιστα, κι αυτή την αίσθηση της Α. την είχα. Αυτό τον φόβο μην πω κοτσάνα και γίνω ρεζίλι.
Τέλος πάντων, είναι δεν είναι αναγκαία, ικανή πάντως δεν είναι σίγουρα. Είναι και η προσωπικότητα και η συμπεριφορά και όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τον άλλον τον άλλον και που εξασφαλίζουν πως δεν είναι μία από τις φούσκες που σκάνε, αλλά από αυτές που γεννιούνται από παιδικά παιχνίδια. Που, ρεαλιστικά αν το δεις, κι αυτές σκάνε, αλλά καταλάβατε. Οι φούσκες δεν είναι για να τις βλέπουμε ρεαλιστικά και δεν είναι και για να σκάνε. Είναι για να κάνουν χρώματα στον ήλιο, να μυρίζουν όμορφα και να μας κάνουν να τις κοιτάμε με έκσταση.
Δεν ξέρω αν απογοητεύτηκα ή αν εκνευρίστηκα με τον εαυτό μου για το όνειρο που είδα. Δεν είναι δυνατόν να σε βλέπω ακόμα στον ύπνο μου, πόσα χρόνια δηλαδή πρέπει να περάσουν για να σταματήσει να με πονάει αυτή η ιστορία; Είναι και οι μέρες αυτές θα μου πεις, είμαι ευσυγκίνητη και ίσως αυτή τη στιγμή να βάλω τα κλάματα. Ίσως υπερβάλω δηλαδή, αυτό θέλω να πω.
Το όνειρο μεταξύ άλλων είχε κι ένα υπέροχο καλοκαιρινό στράπλες φόρεμα. Ασιδέρωτο. Ήθελα να το φορέσω σε έναν γάμο που με είχαν καλέσει, αλλά θα τσαλακωνόταν στη βαλίτσα κι έτσι είπα πως θα το σιδέρωνα όταν έφτανα. Και πέρα απ' όλο το άγχος και τη στεναχώρια που θα σ' έβλεπα εκεί, και μάλιστα συνοδευόμενο από το δίμετρο κορίτσι σου, ήμουν φορτωμένη και μ' όλη τη θλίψη που μπορεί να κουβαλάει ένα όμορφο, καλοκαιρινό, ασιδέρωτο φόρεμα.
Το υποσυνειδητό μου κάνει καταπληκτικές παρομοιώσεις.
Έτσι ακριβώς αισθάνομαι για αυτή την ιστορία.
Σαν να έχω ένα όμορφο, καλοκαιρινό κι ασιδέρωτο φόρεμα και μου λείπει το σίδερο.
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με ένα ασιδέρωτο φόρεμα.
Μόνο να το κοιτάς και να φαντάζεσαι πώς θα μπορούσε να είναι.
Και —όχι όλες τις μέρες μα κάτι μέρες σαν κι αυτή— αυτό μου προκαλεί
τεράστια
ανείπωτη
θλίψη.
ΥΓ φέρτε μου έναν να ερωτευτώ να αποκτήσουν ποικιλία τα όνειρά μου.
Σκέφτομαι τις συμπεριφορές των ανθρώπων και πιο συγκεκριμένα τις κακές συμπεριφορές. Δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ορίσουμε πότε κάποιος κάνει καλά και πότε κάνει άσχημα. Αλλά για μένα υπάρχει σίγουρα ένας λάθος τρόπος. Ο λαθος τρόπος είναι να νιώθουμε πως δεν κάναμε τίποτα λάθος, εφόσον σε κανέναν δεν χρωστάμε κάτι. Μία εξήγηση, ένα αντίο, μια συγγνώμη, ένα ευχαριστώ. Πολλές φορές δεν τα χρωστάμε αυτά τα πράγματα. Όμως οι άνθρωποι συχνά δικαιούνται παραπάνω απ' όσα τους χρωστάμε. Κι εγώ δε θα νιώθω ποτέ εντάξει με τον εαυτό μου αν απλώς δε χρωστάω. Κι απορώ πώς ένα σωρό άνθρωποι περπατάνε και κουβαλάνε τον εαυτό τους και νιώθουν εντάξει με την πάρτη τους. Δεν τους αδικώ ακριβώς. Μα χαίρομαι που δεν τους καταλαβαίνω. Και λίγο τους λυπάμαι που δε με καταλαβαίνουν. Γιατί μια ζωή στην οποία κάνεις άψογα αυτό που πρέπει να κάνεις και δεν κάνεις τίποτα παραπάνω, δεν είναι μια ζωή που με αφορά. Προτιμώ να μην κάνω με τον προβλεπόμενο τρόπο τίποτα απ' όσα πρέπει. Αλλά να ξέρω πώς ό,τι θέλησα, το σεβάστηκα.
Και σκέφτομαι και καμιά φορά τη Dido να τραγουδάει
If my life is for rent and I don't learn to buy/ then I deserve nothing more than I get/ 'cause nothing that I have is truly mine
Μου λείπουν μαγαζιά που έχουν κλείσει και άλλα που δεν έχουν ανοίξει ακόμα. Νοσταλγία για το παρελθόν μα και για το μέλλον. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για τα μαγαζιά που έκλεισαν. Χτες ψάχναμε ένα χουχουλιάρικο μαγαζί και με λύπη διαπιστώσαμε πως τα μαγαζιά που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν χουχουλιάρικα δεν είναι πολλά· βρήκα μετά βίας ένα. Η φίλη μου μού είπε πως μπορούμε να ανοίξουμε ένα. Και έτσι κάπως λύνεται το ζήτημα της νοσταλγίας για κάτι που ποτέ δεν υπήρξε. Αν δεν υπάρχει χουχουλιάρικο μαγαζί, θα ανοίξουμε ένα. Κι αν δεν είναι η ζωή όπως τη θέλουμε, θα την κάνουμε.
Η νοσταλγία θα δικαιωθεί φαντασμαγορικά κάποια στιγμή στο μέλλον.
Θα νικήσουμε.
Είμαστε στη φάση που μαζεύουμε στρατό.
ΥΓ γι αυτή τη νοσταλγία που συζητάμε αυτές τις μέρες, έγραψε και η Μ.
Αυτό το τραγούδι μου δημιουργεί ωραία συναισθήματα.
Όχι χαράς.
Ωραία όμως.
Μην ξεχνάς και μην κερνάς αδικία τώρα πια ανθρώπους και στιγμές κράτα στην πάρτη σου την πιο μεγάλη κακία είναι θαυμάσιες οι μέρες αυτές.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες. Τι ωραίο να κλαίς και να γελάς. Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες. Να ονειρεύεσαι, να μη ξεχνάς. Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες. Να μη φοβάσαι και να γερνάς.
