everything is illuminated

Χτες έπαθα το εξής: ήμασταν σε μία συναυλία ενός καλλιτέχνη που μ' αρέσει πολύ. Βέβαια τον έχω δει αρκετές φορές, οπότε θα το χρησιμοποιήσω αυτό σαν ελαφρυντικό (όχι πως θεωρώ ότι χρειάζεται να ελαφρύνω κάτι). Λοιπόν, δεν του έδωσα σχεδόν καμία σημασία· του τραγουδιστή. Αν με ρωτήσετε ποια τραγούδια είπε, ποια παρέλειψε, πόση ώρα έπαιξε, αν έκανε διάλειμμα, με μια μικρή —πολύ μικρή— δόση υπερβολής, θα πω πως δεν ξέρω. Τον άκουγα δηλαδή, αλλά δεν με πολυενδιέφερε. Αυτό που μ' ενδιέφερε ήταν να σε κοιτάω να τραγουδάς και να γελάς, κι όταν δε σε κοιτάω να μου κάνεις ξαφνικές αγκαλιές και να χαμογελάς ύποπτα.

Πήγα, λοιπόν, σε μια συναυλία.
Και δε μου κάηκε καρφί για τον καλλιτέχνη.

Αλλά πρέπει να συντομεύω, γιατί έχω διάβασμα.
Γιατί και το διάβασμα μ' αρέσει αυτές τις μέρες.
Αυτό είναι ψέμα: το διάβασμα μου αρέσει όλες τις μέρες.
Κάποιες μέρες όμως δεν μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε πράγματα που ξέρουμε πως μας αρέσουν και μας γεμίζουν και μας βελτιώνουν και που γενικά είναι καλά.
Κάποιες μέρες νιώθουμε πως δεν έχει νόημα.
Όχι αυτές τις μέρες όμως.
Αυτές τις μέρες όλα έχουν νόημα.