Η πρώτη μου εκτίμηση για το 2017 είναι πως όλοι μας
—οι φίλοι μου δηλαδή—
μοιάζουμε,
για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια,
πάρα πολύ νορμάλ.
Και είναι τόσο
μα τόσο
μα τόσο
ανακουφιστικό.
ΥΓ πάντα πίστευα στην άνοιξη. Ευχαριστώ άνοιξη.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Εσπρεσιέρα
Γυρνώντας σπίτι πέρασα από το γωνιακό καφέ. Δοκίμασα διάφορες ποικιλίες τελευταία, κι εκεί έχει την καλύτερη. Ζήτησα να τον κόψουν για μηχαν...
-
Αν μπορούσα θα έπαιρνα τον πόνο σου μακριά Θα ήθελα να μην έκλαιγες ποτέ ξανά, μαμά Διάβασες τη διάγνωση, με πήρες αγκαλιά Με έσφιξες, μου έ...
-
Τα χέρια σου στον λαιμό μου με τρόμαξαν. Με γύρισαν πίσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και δεν μπορούσα να φύγω. Εγώ έκλαιγα κι εκείνος γελούσ...
4 σχόλια:
Ματια μου, εχεις λανθασμενη αντίληψη για το νορμαλ!
διάφωτισέ με μωρό μου!
(τι συγκίνηση να βλέπω σχόλιό σου <3 )
από τότε που το έγραψες δεν σταμάτησε να βρέχει αλλά who cares i guess, η άνοιξη ξεκινά από μέσα μας ;)
Άμα σου πω ότι δε μου πέρασε ούτε στιγμή απ' το μυαλό η λέξη "βρέχει";
Βέβαια μ' αρέσει κιόλας η βροχούλα, αλλά that's not the point.
Είναι άνοιξη αφού :)
Δημοσίευση σχολίου