Τομ Ρόμπινς και ελαφριά αυτοκριτική παύλα αυτοθαυμασμός — ή και όχι

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το Άρωμα του Ονείρου του Τομ Ρόμπινς (σελίδα 254 στην μεταφρασμένη έκδοση του Αιόλου, για όποιον ενδιαφέρεται):

~ ~ ~

    «Ένα ραντεβού, ε; Δε φαίνεσαι και πολύ ευτυχισμένη γι αυτό. Εδώ που τα λέμε, αγαπητή, αν μου επιτρέπεται να προχωρήσω τόσο πολύ, μου έδωσες την εντύπωση μιας ολότελα δυστυχισμένης γυναίκας. Και τα λέω όλα αυτά, παρ' όλο που ήσουν η μοναδική καλεσμένη αυτής της βραδιάς με κάποια αίσθηση χιούμορ. Που πάει να πει, ότι ήσουν η μοναδική καλεσμένη με κάποια δόση σοφίας».
   Η Πρισίλα αισθάνθηκε κατειλημμένη εξ' εφόδου. Δεν ήξερε αν έπρεπε να νιώσει θιγμένη ή κολακευμένη. «Είμαι μια χαρά», είπε. «Απλώς ήμουν κάπως κουρασμένη. Βγάζεις πολύ βιαστικά συμπεράσματα. Εξάλλου η δυστυχία είναι κάτι φυσικό. Δεν είμαι καμιά απ' αυτές τις χαζοχαρούμενες που ξοδεύουν όλο τους τον καιρό προσπαθώντας ν' αποφύγουν τη φυσιολογική μιζέρια της ζωής». Κινήθηκε κατά την πόρτα. Όχι και τόσο γοργά, όμως. Εκείνος την ακολούθησε.
   «Σίγουρα η ζωή είναι μια μεγάλη δυστυχία», της είπε.«Αλλά και ο θάνατος είναι ακόμα μεγαλύτερη. Ο τρόμος, το άγχος, ο φόβος, η ενοχή, ακόμα και κάμποση νεύρωση, είναι εντελώς φυσικές αντιδράσεις απέναντι σε μια ζωή που υπόσχεται ένα τόσο απαράδεκτο τέλος. Το κόλπο είναι να μην παίρνεις αυτές τις αντιδράσεις πολύ στα σοβαρά, ουτε να εκχυδαΐζεις την τόσο σύντομη παραμονή σου στο σαρκίο σου κάντοντας συνέταιρό σου τη δυστυχία».
  «Εμένα μου φαίνεται», είπε η Πρισίλα, κουμπώνοντας και ξεκουμπώνοντας το γιακά του αδιάβροχού της, «ότι οι αποκαλούμενοι "ευτυχισμένοι άνθρωποι" είναι εκείνοι που εκχυδαΐζουν τα πάντα με το να αποφεύγουν την πραγματικότητα και να μη σκέφτονται τίποτα το σημαντικό».
  «Η πραγματικότητα είναι κάτι το υποκειμενικό και σ' αυτό τον πολιτισμό υπάρχει μια τάση, καθόλου φωτισμένη, να θεωρεί κάτι σαν "σημαντικό" μοναχά όταν είναι σοβαρό και άχαρο. Και σίγουρα έχεις δίκιο για τους χαζοχαρούμενους, μόνο που δεν είναι ευτυχισμένοι αλλά λοβοτομημένοι. Αλλά και οι Εξυπνοκατσούφηδές σου, είναι το ίδιο γελοίοι. Όταν δεν είσαι ευτυχισμένος, φτάνεις να δίνεις μεγάλη σημασία στον εαυτό σου κι αρχίζεις να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι, εννοώ δηλαδή, οι άνθρωποι που αληθινά γουστάρουν τους εαυτούς τους, δε σκέφτονται και τόσο πολύ τους εαυτούς τους. Ο δυστυχισμένος αγανακτεί όταν προσπαθείς να τον ευθυμήσεις γιατί αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψει ν' ασχολείται με τον εαυτό του και ν' αρχίσει να προσέχει τον κόσμο ολόκληρο. Η δυστυχία είναι η υπέρτατη μορφή της αυτοενασχόλησης».

~ ~ ~

Εγώ καμιά φορά νιώθω χαζοχαρούμενη και καμιά φορά δυστυχισμένη αλλά αν κάτι κανείς δεν μπορεί να μου καταλογήσει είναι το να παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά. Δε με θαυμάζω, δε με θεωρώ πρότυπο. Δε μου φαίνομαι ό,τι πιο συνηθισμένο, ούτε όμως και αξιόλογα ασυνήθιστη. Το μόνο που έχω να πω σαν κριτική στον εαυτό μου είναι πως χωράω ακόμα κάμποσες διορθώσεις και πως αν ήμουν άλλη, θα με έκανα παρέα και θα λάμβανα υπόψη τις προτάσεις μου για μουσική, ταινίες, βιβλία και μπαράκια. Κι αν ήμουν άντρας, θα ήθελα να με έχω κολλητή ή να με πηδήξω. Και μ' αυτά είμαι οκ.